Δηλαδή για εσάς το μεγαλοπρεπές δεν μπορεί να είναι κατανυκτικό, εκκλησιαστικό και ιεροπρεπές; Στην εκκλησία υπάρχει η ικεσία, υπάρχει και η δοξολογία. Το πατριαρχικό ύφος, που τουλάχιστον προσπαθούν να μιμηθούν οι Θεσσαλονικείς, διέπεται από τα εξής χαρακτηριστικά:
Άραγε όλες οι αγιορείτικες ηχογραφήσεις που ακούσατε διέπονται από ησυχαστικό ύφος; Γιατί εγώ, για παράδειγμα στις Δοξολογίες και στα Χερουβικά των Πανηγύρεων, ακούω άλλα πράγματα: Δυνατές φωνές, εντονότατους λαρυγγισμούς κλπ...
1. Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι οι διασκευές και οι αναλύσεις κατά την ερμηνεία των μαθημάτων της Ε.Β.Μ., από τους Θεσσαλονικείς Άρχοντες Πρωτοψάλτες & διδασκάλους του 20ου αιώνα, έγιναν με γνώμονα "το λαρύγγι του καθενός" κι όχι με ευρύτερα πνευματικά & επιστημονικά, θα 'λεγα, κριτήρια.
Καθαρά υποκειμενική κρίση. Περί της έννοιας των διασκευών και για το αν έγιναν με γνώμονα το λαρύγγι του καθενός ή αν εδράζουν στην παράδοση, σας αφιερώνω κείμενο του Τσατσαρώνη, μαθητή του Πρίγγου και του Σωκράτους Παπαδοπούλου, από τα Ιεροψαλτικά Νέα το 1972.
(Μη βιαστείτε να πανηγυρίσετε κάποιοι, σε άλλο κείμενό του δαχωρίζει σαφώς το πατριαρχικό ύφος από το ύφος των άλλων, εντούτοις εν προκειμένω αναφέρεται στο αν επιδέχονται αναλύσεις τα μέλη).
Τόση εξιδανίκευση! Δε θα έχετε δει τα πράγματα από κοντά... Όσο για το βιωματικό, πολύ περισσότερο μου μεταλαμπαδεύει την κατάνυξη ένα Χερουβικό του Καραμάνη (άκουγα της προάλλες μια παλιά εγγραφή Χερουβικού σε β', μέλι σκέτο, με μαλακή φωνή και περίτεχνα φωνητικά ποικίλματα όπου δει, καθαρή προσευχή) παρά ένα φωνακλάδικο Χερουβικό του Χαραλάμπους Παπανικολάου σε Πανήγυρη αγιορείτικη. Περί εγωϊσμού, μάλλον δε θα ακούσατε σχόλια γιατί προτιμήθηκε ο ένας αντί του άλλου κλπ για συγκεκριμένες πανηγύρεις ή την παλιά συνήθεια να δίνουν έναν τενεκέ λάδι στον τυπικάρη για να ψάλλουν κάποιοι... Αν μη τι άλλο, έχουμε περάσει κι εμείς από το Άγ. Όρος και ξέρουμε δυο πράγματα.
Το συμπέρασμά μου το έχω βγάλει. Επιλέγετε να φοράτε παρωπίδες και να απορρίπτετε τους μη ρασοφόρους ψάλτες χωρίς να ακούσετε τη γλυκύτητα τέχνη τους. Δεν είναι όλοι τραγουδιστές.
...και είναι πολύ κοντά, τουλάχιστον οι μεγάλοι Θεσσαλονικείς.
Μα, κι εγώ για βιωματικό ψάλσιμο μιλώ. Πριν λίγο άκουγα το «Εσείσθησαν λαοί» από τον Ταλιαδώρο. Εκεί να δείτε γλύκα που έβγαζε! Μακρυά από φωνητικές επιδείξεις, μαλακά και συντηρητικά, με όλα τα απαραίτητα κατά τόπους στολίδια, μέλος που σε κατένυσσε απολύτως. Ή δεν είχε βιωματικό ψάλσιμο ο Χρύσανθος, που από τη στιγμή που άρχιζε να μονωδεί έλεγες, αμάν να μην τελειώσει ποτέ! Και δεν εννοώ για λαρυγγισμούς κλπ, για μεταλαμπαδευόμενο βίωμα ομιλώ. Βγάλτε τις παρωπίδες και σταματήστε να ισοπεδώνετε ο,τιδήποτε δεν είναι της αρεσκείας σας βγάζοντάς το ότι έχει πνευματικά προβλήματα.
Συνάδελφε Αντώνιε, που εκτός από Αξιόλογος Ιεροψάλτης, τυγχάνεις και Θεολόγος, θα σου 'λεγα, ότι οι αυστηρές κρίσεις μου για τον τρόπο ψαλσίματος ή ύφος των Θεσσαλονικέων διδασκάλων αλλά και των επιγόνων τους, (βλ. μήνυμα 22), πηγάζουν από το γεγονός της μη αρμονικής συνύπαρξης των δύο πτυχών του ρόλου που έχουμε ως Ιεροψάλτες.
Αν θες διευκρίνισε, ποιος Αθανάσιος?
...!!
Αγαπητέ Μανώλη, εάν ισχύουν οι πιο πάνω, στο μήνυμα με Αρ. 29 αναφερόμενες, "Μουσικές μας παραβάσεις & παρεκτροπές" και δεν είναι απλά δικές μου υπερβολές, τον Ναυπλιώτη θα πρέπει να βλέπαμε, "κατ' όναρ' όλοι μας, ο οποίος θα μας κυνηγούσε με το δίκιο του, αφού τον επικαλούμαστε μεν, αλλά, άλλα λέμε στη θεωρία και άλλα εκτελούμε στην πράξη..................................................Άσε τον άνθρωπο μη δει πάλι κανα εφιάλτη
(Αγαπητέ Νεκτάριε ασφαλώς αστιεύομαι)
http://analogion.com/forum/showpost.php?p=115057&postcount=65