Σκέψεις περί "ύφους" στη Βυζαντινή μουσική από τον Βασ. Τσαμπρόπουλο.
Δημοσιεύτηκε στο
Facebook και αναδημοσιεύτηκε από τον ΟΦΕΛΠ
εδώ.
Όλοι άνθρωποι είμαστε και αδυναμίες έχουμε, όμως άνθρωποι έγραψαν τη μουσική αυτή και άνθρωποι την μεταλαμπάδευσαν, αυτο το ύφος κάποιοι το έκαναν κτήμα τους για να μπορέσουν να το παραδώσουν ανόθευτο, αυτοι που το αντιλαμβάνονται το σέβονται και το καλλιεργούν και μυούνται σε αυτο, γνωρίζουν οτι ειναι δώρο του Θεου προσωρινα στην κατοχη τους για να τον υμνούν.
Οταν ξεφεύγουν το αντιλαμβάνονται αμέσως.
Αισθάνονται την υποχρέωση να το μεταλαμπαδεύσουν ανόθευτο με τη Θεία καθογήσηση.
Ο αδελφός προφανώς μιλάει για τη Θεική υπόσταση που εμπεριέχεται στο υφος αλλα ο ιδιος δεν εχει αντιληφθεί τι είναι. Τονίζει την ανθρώπινη αδυναμία η οποία υπάρχει σαφέστατα για να δικαιολογήσει την δική του άγνοια περι υφους αλλα και της μπερδεμενης προσωπικής του πνευματικής καταστασεως, δεν είναι κακό.
Υπάρχουν βέβαια αρμοδιότεροι αυτου να μας πουν περί του ύφους οι οποίοι τυχγανουν και μυηταί αυτού.
Το ύφος είναι μια αληθινή βιωματική κατάσταση οπου πραγματικά "συνομιλείς" με το Θεό, συνδέεσαι θα έλεγα, δεν γράφεται στο χαρτί δεν εχει συγκερασμένο χρόνο όπως τον αντιλαμβάνονται ορισμένοι, εκει σταματάει ο χρόνος και το μέτρημα και μπαίνεις σε ενα βιωματικό συνεχές, σαν ένας αέρας να μπαίνει μέσα σου και να ψάλλετε μαζι, δεν είναι μια θεωρία αλλά μια πρακτική που μεταλαμπάδευεται, έχει κανόνες, για το ζήσεις πρέπει να τ ακούσεις απο εκείνον που το έχει ζήσει και να μυηθείς σε αυτό.
Δεν ειναι εγωιστικό όπως νομίζουν ορισμένοι πρέπει να είσαι καθαρός, αληθινός για να το βιώσεις.
Στο Πατριαρχείο το γνωρίζουν αυτό, πρέπει να έχεις το Ευαγγέλιον μέσα σου.
Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψεις και να καταννοηθεί πλήρως, η λέξη και η έννοια που του δίνουμε είναι ανθρώπινη αλλά για να το καταννοήσεις πρέπει να το βιώσεις πνευματικά.
Και για να το ζήσεις πρέπει να ακολουθήσεις κάποιους κανόνες.
Οι oποiοι εφαρμόζονται αιώνες τώρα στη Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία με τις όποιες αδυναμίες ορισμένων ..ανθρώπων.
Κάποια πράγματα δεν μπορούμε να τα εντάξουμε ακριβέστατα σε μια θεωρία οπως ειναι η Εκκλησιαστική μουσική και ετσι την προσεγγίζουμε με διάφορους τρόπους, αναλυτικότερη γραφή, περισσότερα σημάδια, το κατ έννοιαν μέλος και άλλα πολλά.
Οι τρεις Διδάσκαλοι προτίμησαν την απλή καταγραφή του μέλους διότι γνώριζαν ότι δια της ακοής θα μάθει κανείς ολοκληρωμένα. Αυτά πάνε μαζί και δεν γράφονται στο χαρτί.
Δεν είναι λάθος μια αναλυτική γραφή του μέλους απλώς ειναι μια προσέγγιση, μια εκδοχή, δεν είναι τυχαίο οτι ορισμένοι θεωρούν τα Βιβλια Καραμάνη γραμμένα για το δικό του λαρύγγι, γιατί εκείνος ακουσε Πρίγγο και ηθελε να το καταγράψει για δικους του λόγους που ο καθένας ερμηνεύει διαφορετικά.
Η θεωρία είναι ένας τρόπος να προσεγγίσουμε την πράξη με την έννοιαν της υλικής υπόστασης και του χρόνου, η μουσική όμως της Εκκλησίας μας και η υμνολογία την οποια συνοδεύει και αναδυκνείει, αποπνέει πλούσια πνευματικά νοήματα τα οποία ξετυλιγονται σε ενα αληθινο Μυστήριο της Εκκλησίας με πραγματικά βιώματα που βιωνουν οι πιστοι. Δεν ένα θεατρικό έργο με απλούς θεατές.
Σας λεω οτι το ύφος υπάρχει και είναι ζωντανό, είναι η δροσερή πηγή με το κρυστάλλινο, μόνο που η πηγή δεν ερχεται σε σένα μόνη της, περιμένει να πας εσύ σ Αυτην.
Σας μιλώ ειλικρινά οτι έχω βιώσει αυτή την κατάσταση, είναι μια Θεία Ευλογία.
