Ἀντί «ἐπληροῦτο» τί λέει;
Η ερμηνεία του Άρχοντος μεγαλοπρεπής, με ρυθμό ζωηρό και χρονική αγωγή που πάλλεται πατριαρχικώς, όμως με μία σταδιακή ελαφρά επιτάχυνση... Το δε ύφος (αισθητά διάφορο από αυτό των τελευταίων ετών:
https://www.youtube.com/watch?v=0fV8Sojwnps) ευωδιάζει Πατριαρχείο (αν και η συγκεκριμένη ηχογράφηση πιθανώς δεν είναι από τον Π.Ν.), παραπέμποντας σε παλαιότερα ακούσματα που ενθυμίζουν κάπως Κ. Πρίγγο.
Το ποίημα του Δοξαστικού της εορτής:
Γενεθλίων τελουμένων, τοῦ ἀναιδεστάτου Ἡρώδου, τῆς ἀσελγοῦς ὀρχηστρίδος, ἐπληροῦτο ἡ διάθεσις τοῦ ὅρκου· τοῦ γὰρ Προδρόμου ἡ Κεφαλὴ ἀποτμηθεῖσα, ὡς ὀψώνιον ἐφέρετο, ἐπὶ πίνακι τοῖς ἀνακειμένοις. Ὢ συμποσίου μισητοῦ, ἀνοσιουργήματος καὶ μιαιφονίας πλήρους! Ἀλλ᾿ ἡμεῖς τὸν Βαπτιστήν, ὡς ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζονα, ἐπαξίως τιμῶντες μακαρίζομεν.
Αλλ' επειδή ο λόγος τελευταίως περί πατριαρχικής μουσικής παραδόσεως, στην παρούσα ερμηνεία ακούμε μία σύνθεση
στην ουσία καινοφανή, αφού ούτε αυτούσια του Πέτρου είναι, ούτε του Στεφάνου, ούτε του Κ. Πρίγγου, ούτε άλλου πατριαρχικού ψάλτη.
Φυσικά, στην βάση βρίσκονται (και πώς άλλως
οι Πετρο-Στέφανος, υπό το ερμηνευτικό πρίσμα Κ. Πρίγγου, με αναλύσεις και προσαρμογή Λ. Αστέρη, εξαιρουμένων όμως των παρακάτω μουσικών φράσεων, οι οποίες ναι μεν είναι κλασικές και συνηθίζονται στον πλ. β', αλλά η χρήση τους στην συγκεκριμένη σύνθεση
δεν ευρίσκει αναφορά σε πατριαρχικό τεκμήριο σχετικώς με το συγκεκριμένο Δοξαστικό.
Στις φράσεις «ἡ Κεφαλὴ ἀποτμηθεῖσα», «Ὢ συμποσίου μισητοῦ» και «Ἀλλ᾿ ἡμεῖς τὸν Βαπτιστήν» (στον Κε της μέσης), είναι φανερό πως αξιοποιούνται οι δυνατότητες του ψαλλομένου ήχου, ο οποίος αναπτύσσεται παραγωγικά και εύστοχα, αποδεικνύοντας στην πράξη πως
η πατριαρχική ψαλτική παράδοση ενίοτε διευρύνεται δημιουργικά εντός πλαισίων.
Εκτός αν χαρακτηρίσουμε την σύνθεση αυτή παντελώς εκτός πατριαρχικής ψαλτικής παραδόσεως, που αποδίδεται όμως με γνήσιο πατριαρχικό ύφος. Αλλά πώς μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως η χρήση συγκεκριμένων μελικών θέσεων αποτελεί κατ' εξοχήν ίδιον του γνήσιου πατριαρχικού ύφους, και ταυτόχρονα μία σύνθεση, ενώ χαρακτηρίζεται όλη εκτός πατριαρχικής ψαλτικής παραδόσεως, να αποδίδεται με γνήσιο πατριαρχικό ύφος; Αλλά και αυτό να ίσχυε, καταλύεται το βασικό «αξίωμα» ότι το γνήσιο πατριαρχικό ύφος σώζεται μόνον εντός του Πατριαρχικού Ναού διά της σχετικής μαθητείας επί του πατριαρχικού αναλογίου, οπότε στην συγκεκριμένη περίπτωση καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως δεν έχουμε ούτε πατριαρχικό ύφος ούτε πατριαρχική μουσική παράδοση.
Όχι.
Είναι φανερό πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απόλυτα όσο τα παρουσιάζουν κάποιοι (και που η λογική τους οδηγεί σε κηδείες και μνημόσυνα της πατριαρχικής ψαλτικής). Η σαφής διάκριση και γνώση της ουσίας και των δυνατοτήτων που προσφέρει η πατριαρχική ψαλτική παράδοση μάς υποχρεώνουν ουσιαστικά εδώ, όχι να γίνομαστε σχολαστικοί και να ψέγουμε τον Άρχοντα (επειδή π.χ. αγγίζει χρωματικά τον Νη΄ ή για το ότι από κανένα πατριαρχικό ψάλτη, επί πατριαρχικού αναλογίου, δεν διδάχθηκε μ' αυτόν τον τρόπο το συγκεκριμένο Δοξαστικό), αλλά ν' αναγνωρίζουμε με σεβασμό την ακραιφνή πατριαρχικότητα του συνόλου ακούσματος και του ψαλτικού ύφους, παρά το αισθητά παρεμβατικό (αλλά δημιουργικό) στοιχείο, και να θαυμάζουμε ακόμη το γεγονός πως αυτό συμβαίνει σε νεαρή σχετικά ηλικία...
ΥΓ1. Το ισοκράτημα (λιτό και απέριττο κατά πάντα) είναι χαρακτηριστικά συνεχές, χωρίς να διακόπτεται κατά κανόνα σε κάθε μαρτυρία ή σε κάθε αναπνοή.
ΥΓ2. Τα ορθά διαστήματα διδάσκουν επίσης.
