α) Οἱ Τοῦρκοι ὡς κράτος καὶ λαὸς ἐμφανίζονται καὶ ἀναφέρονται στὴν ἱστορία ἀρκετοὺς αἰῶνες μετὰ Χριστόν. Ξεκίνησαν ἀπὸ τὴν Μογγολία καὶ μετὰ τὸν 6ο αἰ. ἔγιναν Μωαμεθανοὶ καὶ τὸ 1055 οἱ Σελτζοῦκοι Τοῦρκοι δημιούργησαν τὸ πρῶτο Βασίλειο τῆς Μ. Ἀσίας.
Τὸν 13ο αἰ. ἦλθαν ἐκεῖ οἱ Ὀθωμανοὶ Τοῦρκοι διωγμένοι ἀπὸ τοὺς Μογγόλους καὶ ἵδρυσαν κράτος κοντὰ στὸ Ἐσκὶ Σεχίρ. Δηλαδὴ ἡ Τουρκία ὡς κράτος ἐμφανίζεται τὸν 13ο αἰ. ὅταν ἤδη ἡ Ἐκκλησιαστικὴ μουσικὴ βρίσκεται στὴν πλήρη ἀνάπτυξή της.
β) Μετὰ τὴν Ἅλωση ὁ ἑκάστοτε Σουλτάνος προσλαμβάνει Ἕλληνες στὴν Αὐλὴ ὄχι μόνο ὡς μουσικούς, ἀλλὰ ὡς ἀρχιμουσικοὺς γιὰ νὰ διδάξουν τὴν μουσικὴ στοὺς ὑπηκόους του καὶ δείχνει μὲ κάθε τρόο τὴν εὔνοιά του στὰ πρόσωπά τους.
γ) Ἡ Βυζαντινὴ μουσικὴ δὲν ὑπέστη καμμία ἀλλοίωση στὰ χρόνια τῆς δουλείας ὄχι μόνο γιατὶ εἶχε ἀναπτυχθεῖ καὶ ριζώσει βαθιὰ ἀλλὰ γιατὶ πάντα ὑπῆρξαν οἱ ἐπιφανεῖς μουσικοὶ ἐντὸς καὶ ἐκτὸς Κων/λεως, οἱ ὁποῖοι διατήρησαν καὶ διέδωσαν αὐτὴν καὶ κυρίως γιατὶ ὅσοι μουσικοδιδάσκαλοι ἦταν καὶ διδάσκαλοι τῆς ἐξωτερικῆς, τῆς κοσμικῆς λεγομένης μουσικῆς στοὺς Τούρκους, ἔμειναν ἀνεπηρέαστοι στὶς ἐντὸς τῶν ναῶν θεῖες λατρεῖες.
δ) Ἡ χρησιμοποίηση ὄρων ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Τουρκικὴ μουσικὴ ἀπὸ τὴν Ἀραβοπερσικὴ τὰ λεγόμενα μακάμια (π.χ. Ράστ, Ντουγκιάχ, Νεβά κ.λπ.) ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες μουσικοὺς ἔγινε γιὰ τὴν εὐκολώτερη ἐξυπηρέτηση καὶ συνενόησή τους (βλ. παρακάτω βιογραφία Π. Πελοποννησίου).
ε) Ὁ Γερμανὸς θεωρητικὸς τῆς μουσικῆς Ροδόλφος Βέστφαλ (1826-1892), ὁ ὁποῖος μελέτησε πολὺ τὴν Ἀρχαία Ἑλληνικὴ μουσική, ἀπέδειξε μὲ σαφῆ στοιχεῖα, ὅτι πολλὰ ἀπὸ τὰ μέτρα καὶ τοὺς ρυθμοὺς (Οὐσούλια) τῆς Τουρκοαραβοπερσικῆς μουσικῆς ἦταν Ἑλληνικῆς καταγωγῆς καὶ οἱ Πέρσες ἤδη ἀπὸ τὸν 3ο π.Χ. αἰ. ἔγραφαν τὰ ποιητικά τους ἔργα σὲ Ἑλληνικὸ μετρικὸ ρυθμό.
στ) Ἄραβες ἐπίσης συγγραφεῖς τοῦ 10ου καὶ 11ου αἰ. ὁμολογοῦν ὅτι ἔλαβαν τὴν τέχνη τῆς Μουσικῆς ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς καὶ κατόρθωσαν νὰ διατηρήσουν στὴν ἐθνική τους μουσικὴ πολλὰ σημεῖα ποὺ ἀποδεικνύουν φανερὰ τὸν Ἑλληνικό τους χαρακτῆρα.
ζ) Ἤδη ὁ Μεγ. Ἀλέξανδρος (356-323 π.Χ.) ὅταν κατέκτησε τὴν Ἀσία, διέλυσε τὸ κράτος τῶν Περσῶν καὶ ἔφτασε μέχρι τὴν Ἰνδία, διέδωσε τὸν Ἑλληνικὸ πολιτισμὸ μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὴν μουσικὴ καὶ
η) ὅπως σημειώνει ὁ Παν. Κηλτζανίδης: «Ἡ μόνη διαφορὰ τῶν δύο τούτων Μουσικῶν (Ἑλληνικῆς καὶ Ἀραβοπερσικῆς) ἔγκειται ἐν τῇ γλώσσῃ...» .
Ἐκ τῶν ἀνωτέρω συνάγεται σαφέστατα τὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ Ἀνατολικὴ μουσικὴ εἶναι ἐνιαία καὶ ὅτι ὑπάρχουν μόνο διαφορετικὰ μουσικὰ συστήματα. Μητέρα ὅλων τῶν συστημάτων εἶναι ἡ ἀρχαία Ἑλληνικὴ μουσική.
ΠΗΓΗ:
http://www.music-art.gr/content/view/15/34/lang,el/