Η Βυζαντινή παράδοση συνεχίζεται ανά τους αιώνες όχι λόγω προσφυγών σε δικαστήρια ή επιστημονικοφανών τεκμηριώσεων αλλά επειδή μερικοί έχουν μεγάλα αυτιά για να ακούσουν (ορισμένοι υπερέχοντες τους τα τραβάνε κιόλας) και γεύση σαν αισθητήριο να ξεχωρίσουν την παράδοση από την περιττή επιστημο(νο)λογία.
Γιατί γενικά είναι η γεύση που παίρνει κανείς από το άκουσμα και καταλαβαίνει τι είναι παράδοση και τι όχι.
Σήμερα δόξα τω Θεω έχουμε ακούσματα από Ναυπλιώτη, Σμυρναίους (Θωμαίδη κ.α.) , Σχολή Καρά, Σχολή Θεσσαλονικέων κ.α. που μπορεί να αισθανθεί ο καθένας ποια είναι η παράδοση, να τη γευτεί με τη γλώσσα που δεν παραπλανά και όχι με επιστημονικούς συνειρμούς που προσπαθούν να δείξουν αυτό και όχι το άλλο.
Σκοπός είναι να ψάλλουμε καλά και σύμφωνα με την παράδοση.
Μιλάμε φιλολογικά για χειρόγραφα Δημητσάνας τη στιγμή που μεγάλοι ψάλτες σήμερα έχουν διδαχθεί το θεωρητικό του Μαργαζώτη και ψάλλουν υπέροχα και διαφορετικά από το Μαργαζιώτη. Και μάλιστα με διαστήματα του Χρυσάνθου όχι επειδή τα διάβασαν αλλά επειδή έτσι τα άκουσαν.
Υπάρχει και το θεωρητικό του Χουρμούζιου. Είχε διαφορές ο Χουρμούζιος με τον φίλο του Χρύσανθο;
Τελος πάντων,
όταν γίνεται ένας πόλεμος υπάρχει η αιτία για τον πολύ λαό.
Αλλά πίσω από αυτόν υπάρχουν τα αίτια.
Η αιτία είναι συνήθως εξωραισμένη εν ονόματι ιδεατών νοημάτων ενώ τα αίτια σκοτεινά και υποχθόνια.
Αφήστε τον απλό ψάλτη να ξεχωρίσει από μόνος του ποιος ψάλλει παραδοσιακά , έχει την ικανότητα να ξεχωρίζει,
τα υπόλοιπα είναι θέατρο με τις μάσκες που όλοι ξέρουν ποιοί κρύβονται πίσω απ αυτές και για ποιο λόγο.
Δεν είναι η παράδοση πειραματόζωο επιστημονικής μελέτης.
Γιατί γενικά είναι η γεύση που παίρνει κανείς από το άκουσμα και καταλαβαίνει τι είναι παράδοση και τι όχι.
Σήμερα δόξα τω Θεω έχουμε ακούσματα από Ναυπλιώτη, Σμυρναίους (Θωμαίδη κ.α.) , Σχολή Καρά, Σχολή Θεσσαλονικέων κ.α. που μπορεί να αισθανθεί ο καθένας ποια είναι η παράδοση, να τη γευτεί με τη γλώσσα που δεν παραπλανά και όχι με επιστημονικούς συνειρμούς που προσπαθούν να δείξουν αυτό και όχι το άλλο.
Σκοπός είναι να ψάλλουμε καλά και σύμφωνα με την παράδοση.
Μιλάμε φιλολογικά για χειρόγραφα Δημητσάνας τη στιγμή που μεγάλοι ψάλτες σήμερα έχουν διδαχθεί το θεωρητικό του Μαργαζώτη και ψάλλουν υπέροχα και διαφορετικά από το Μαργαζιώτη. Και μάλιστα με διαστήματα του Χρυσάνθου όχι επειδή τα διάβασαν αλλά επειδή έτσι τα άκουσαν.
Υπάρχει και το θεωρητικό του Χουρμούζιου. Είχε διαφορές ο Χουρμούζιος με τον φίλο του Χρύσανθο;
Τελος πάντων,
όταν γίνεται ένας πόλεμος υπάρχει η αιτία για τον πολύ λαό.
Αλλά πίσω από αυτόν υπάρχουν τα αίτια.
Η αιτία είναι συνήθως εξωραισμένη εν ονόματι ιδεατών νοημάτων ενώ τα αίτια σκοτεινά και υποχθόνια.
Αφήστε τον απλό ψάλτη να ξεχωρίσει από μόνος του ποιος ψάλλει παραδοσιακά , έχει την ικανότητα να ξεχωρίζει,
τα υπόλοιπα είναι θέατρο με τις μάσκες που όλοι ξέρουν ποιοί κρύβονται πίσω απ αυτές και για ποιο λόγο.
Δεν είναι η παράδοση πειραματόζωο επιστημονικής μελέτης.