Κάτι τέτοιο μπορεῖ νὰ συμβαίνει καὶ στὴν ψαλτική. Δηλαδὴ ὅπως (τὸ πιστεύουν καὶ δυτικοὶ ἐρευνητὲς λ.χ. ὁ Γκόμπριχ, Τὸ χρονικο τῆς τέχνης σ.133 κ. ἑ., βλ. συνημμένο) ἡ βυζαντινὴ ἁγιογραφία εἶναι ἕνα "πάγωμα" τῆς ἀρχαιοελληνικῆς ζωγραφικῆς, ἔτσι καὶ ἡ ψαλτικὴ μπορεῖ κάλλιστα νὰ εἶναι ἕνα "πάγωμα" τῆς ἀρχαίας μουσικῆς. Στὰ παρὸν ὅμως θέμα, οἱ ἀρχαῖοι τῆς κλασσικῆς περιόδου ἦταν πολὺ αὐστηροὶ σὲ θέματα σύνθεσης χορῶν. Ἀλλὰ δὲν τὸ γράφω πρὸς ὑποστήριξιν τῶν "μισογύνηδων". Ἐγὼ εἶμαι ὁ πρῶτος ποὺ ἀνησυχεῖ μήπως πράγματα ποὺ βλέπω στὰ πανεπιστήμια μολύνουν ἐν τέλει καὶ τὴν ἐκκλησία. Μήπως ὅμως συμβαίνει κάτι παρόμοιο μὲ τὴν Λυσιστράτη καὶ τὶς Θεσμοφοριάζουσες: δηλαδὴ ἐπειδὴ οἱ ἄνδρες ἔχουν παρακαινοτομήσῃ καὶ ἔχουν ξεφύγῃ ἀπὸ τὸν κλασσικὸ κανόνα, οἱ γυναῖκες ἔρχονται να τοὺς ξαναφέρουν σὲ τάξη, νὰ τοὺς νοικοκυρέψουν. Νὰ πῶ τί πιστεύω: οἱ ψάλτριες ποὺ ὅταν συμψάλλουν "ἀλλάζουν τὶς βάσεις" στὸν κυρίως ψάλτη ἴσως ἔχουν ἕνα ἔνστικτο ποὺ πλησιάζει αὐτὸ τοῦ πρακτικοῦ ψάλτη στὴν παραπάνω συζήτηση ποὺ λέει "ἄ, αὐτὸ εἶναι σὰν τὸ τραγοῦδι τῆς ἀγκινάρας" κάπως ἔτσι, ἐπίτηδες δὲν τὸ διασταυρώνω. Κατὰ κάποιον τρόπο, μήπως εἶναι κόρες του.