Είναι και αυτή μια οπτική της αλήθειας, φίλε κε Καραγιαννάκη. Υπάρχει, όμως ίσως, και κάποια, ή και κάποιες άλλες.
Θα προσπαθήσω να δώσω μια μορφή της μέσα από γεγονός.
Ο πατέρας μου, μαθητής και επιστήθιος φίλος του Μανώλη Χατζημάρκου, μου διηγούνταν:
" Κάποτε , εν ώρα Θείας Λειτουργίας, στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Βόλου, όταν ήλθε η ώρα να ειπωθεί το "Πιστεύω" πετάχθηκε ξαφνικά κάποιος από το εκκλησίασμα, πολύ κοντά στο σημείο του αναλογίου, κι άρχισε να απαγγέλλει αυτός ο ίδιος, στεντορεία τη φωνή, το Σύμβολο της Πίστεώς μας, επιβάλλοντας σιωπή και στον ψάλτη πατέρα μου και στο υπόλοιπο εκκλησίασμα με τη θέρμη της απαγγελίας του. Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, πλησίασε τον πατέρα μου και του είπε:
-Κύριε Ανδρέα, εγώ, όταν ήμουν νέος, ήμουν τελείως αδιάφορος απέναντι στα θέματα της πίστεώς μας. Κάποτε όμως, στη Λάρισα, όπου υπηρετούσα ως στρατιώτης, Κυριακή πρωί, περνούσα έξω από την εκκλησία πηγαίνοντας στη μονάδα μου. Άκουσα από τα μεγάφωνα τον ψάλτη που έψελνε. Έμεινα ακίνητος από την υπέροχη ψαλμωδία. Μπήκα μέσα στο ναό και έπιασα μια άκρη, όπου παρηκολούθησα σιγά σιγά όλη την Λειτουργία. Καθώς προχωρούσε η ακολουθία, άρχισα να αισθάνομαι βαθύτατη κατάνυξη, συγκίνηση, η οποία προοδευτικά ξέσπασε σε ποταμό αναφιλητών. Είπα: Θεέ μου, γιατί τόσα χρόνια ήμουν μακρυά σου; Γιατί μ' άφησες να περιπλανιέμαι αλλού αντ' αλλού. Αυτός ο ψάλτης με έφερε κοντά σου! Φύλαγέ τον να είναι πάντα καλά!
Εμένα , κε Ανδρέα ένας ψάλτης με έφερε πίσω στο Χριστό. Από τότε υποσχέθηκα στο Χριστό να μην λείψω ποτέ Κυριακή από την εκκλησία και πάντοτε να λέω δυνατά το "Πιστεύω", διότι πραγματικά πιστεύω κυρ' Ανδρέα!"
Αυτή είναι πραγματικό γεγονός που μου το διηγήθηκε ο ίδιος ο πατέρας μου. Δεν είναι ούτε μύθος ούτε παράδοση. Το καταθέτω σ' όλους του φίλους του forum.
Και, για την ιστορία: Ο ψάλτης αυτός ήταν ο Αριστείδης Γρηγοριάδης.