Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Last edited:
Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής
- Thread starter Zambelis Spyros
- Start date
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
[’’Ο Κριτίας (Αθήν. ΙΓ, 600D,·74) αποκαλεί τον Ανακρέοντα "συμποσίων ερέθισμα, γυναικών ηπερόπευμα, αυλών αντίπαλον, φιλοβάρβιτον, ηδύν, άλυπον..." (γοητεία των συμποσίου, ξεμυάλισμα των γυναικών, αντίπαλο των αυλών, φίλο του [της] βαρβίτου, γλυκό, αμέριμνο [απαλλαγμένο από λύπες]...).’’]
Αθήν. ΙΓ, 600D,·7
Ον ὁ σοφὸς ὑμνῶν αἰεί ποτε ᾿Ανακρέων πᾶσίν ἐστιν διὰ στόματος. Λέγει οὖν περὶ αὐτοῦ καὶ ὁ κράτιστος Κριτίας τάδε ·
Τὸν δὲ γυναικείον μελέων πλέξαντα πότ' ῴδας
ἡδὺν ᾿Ανακρείοντα Τέως εἰς ῾Ελλάδ' ἀνῆγεν,
συμποσίων ἐρέθισμα, γυναικῶν ὴπερόπευμα,
αὐλῶν ἀντίπαλον, φιλοβάρβιτον, ἡδὺν, ἄλυπον.
Οὒ ποτέ σου φιλότης γηράσεται οὐδὲ θανεῖται,
ἔς τ' ἄν ὕδωρ οἴνῳ συμμιγνύμενον κυλίκεσσι
παῖς διαπομπεύῃ, προπόσεις ἐπιδέξια νωμῶν,
παννυχίδας θ' ἱερὰς θήλεις χοροὶ ἀμφιέπωσιν,
πλάστιγξ θ' ἡ χαλκοῦ θυγάτηρ ἐπ' ἄρκαισι καθίζῃ
κοττάβου ὑψηλαῖς Βρομίου ψακάδεσσιν.
De l'Amour
Le Livre XIII des Deipnosophistes
http://remacle.org/bloodwolf/erudits/athenee/XIIIc.htm
Αθήν. ΙΓ, 600D,·7
Ον ὁ σοφὸς ὑμνῶν αἰεί ποτε ᾿Ανακρέων πᾶσίν ἐστιν διὰ στόματος. Λέγει οὖν περὶ αὐτοῦ καὶ ὁ κράτιστος Κριτίας τάδε ·
Τὸν δὲ γυναικείον μελέων πλέξαντα πότ' ῴδας
ἡδὺν ᾿Ανακρείοντα Τέως εἰς ῾Ελλάδ' ἀνῆγεν,
συμποσίων ἐρέθισμα, γυναικῶν ὴπερόπευμα,
αὐλῶν ἀντίπαλον, φιλοβάρβιτον, ἡδὺν, ἄλυπον.
Οὒ ποτέ σου φιλότης γηράσεται οὐδὲ θανεῖται,
ἔς τ' ἄν ὕδωρ οἴνῳ συμμιγνύμενον κυλίκεσσι
παῖς διαπομπεύῃ, προπόσεις ἐπιδέξια νωμῶν,
παννυχίδας θ' ἱερὰς θήλεις χοροὶ ἀμφιέπωσιν,
πλάστιγξ θ' ἡ χαλκοῦ θυγάτηρ ἐπ' ἄρκαισι καθίζῃ
κοττάβου ὑψηλαῖς Βρομίου ψακάδεσσιν.
De l'Amour
Le Livre XIII des Deipnosophistes
http://remacle.org/bloodwolf/erudits/athenee/XIIIc.htm
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
[''Θεωρήθηκε ακόμα εφευρέτης του οργάνου βάρβιτος (πρβ. Νεάνθης ο ιστορικός, Αθήν. Δ', 175Ε, 77)'']
Καὶ τὸ τρίγωνον δὲ καλούμενον ὄργανον Ἰόβας ἐν τετάρτῳ θεατρικῆς ἱστορίας Σύρων εὕρημά φησιν εἶναι, ὡς καὶ τὸν καλούμενον λυροφοίνικα .... σαμβύκην. Τοῦτο δὲ τὸ ὄργανον Νεάνθης ὁ Κυζικηνὸς ἐν αʹ Ὥρων [175e] εὕρημα εἶναι λέγει Ἰβύκου τοῦ Ῥηγίνου ποιητοῦ, ὡς καὶ Ἀνακρέοντος τὸ βάρβιτον.
http://remacle.org/bloodwolf/erudits/athenee/livre4gr.htm
Καὶ τὸ τρίγωνον δὲ καλούμενον ὄργανον Ἰόβας ἐν τετάρτῳ θεατρικῆς ἱστορίας Σύρων εὕρημά φησιν εἶναι, ὡς καὶ τὸν καλούμενον λυροφοίνικα .... σαμβύκην. Τοῦτο δὲ τὸ ὄργανον Νεάνθης ὁ Κυζικηνὸς ἐν αʹ Ὥρων [175e] εὕρημα εἶναι λέγει Ἰβύκου τοῦ Ῥηγίνου ποιητοῦ, ὡς καὶ Ἀνακρέοντος τὸ βάρβιτον.
http://remacle.org/bloodwolf/erudits/athenee/livre4gr.htm
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
[''...ένας από τους στίχους του, που διασώθηκε από τον Αθήναιο (ΙΔ', 635G, 37), είναι ο ακόλουθος: "Ψάλλω δ' είκοσι χορδαίσι μάγαδιν έχων, ω Λεύκασπι" (παίζω [με τα δάχτυλα, δηλ. χωρίς πλήκτρον ] κρατώντας μάγαδι με είκοσι χορδές, ω Λεύκασπι). Στο ίδιο κείμενο του Αθήναιου (635D) ο συγγραφέας Ποσειδώνιος λέει ότι ο Ανακρέων χρησιμοποιούσε μόνο τρεις αρμονίες τη δωρική , τη φρυγική και τη λυδική .'']
Αθήναιο ΙΔ', 635G, 37
(p.37) διαποροῦσι δ΄ ἔνιοι ὅπως τῆς μαγάδιδος οὔσης κατὰ Ἀνακρέοντα (ὀψὲ γάρ ποτε τὰ πολύχορδα ὀφθῆναι) μνημονεύων αὐτῆς ὁ Ἀνακρέων λέγει· ψάλλω δ΄ εἴκοσι ---. χορδαῖσι μάγαδιν ἔχων, ὦ Λεύκασπι. καὶ ὁ μὲν Ποσειδώνιός φησιν τριῶν μελῳδιῶν αὐτὸν μνημονεύειν, Φρυγίου τε καὶ Δωρίου καὶ Λυδίου· ταύταις γὰρ μόναις τὸν Ἀνακρέοντα κεχρῆσθαι· ὧν ζʹ χορδαῖς ἑκάστης περαινομένης εἰκότως φάναι ψάλλειν αὐτὸν κʹ χορδαῖς, τῷ ἀρτίῳ χρησάμενον ἀριθμῷ τὴν μίαν ἀφελόντα.
Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XIV
http://hodoi.fltr.ucl.ac.be/concordances/athenee_deipnosophistes_14/texte.htm
Αθήναιο ΙΔ', 635G, 37
(p.37) διαποροῦσι δ΄ ἔνιοι ὅπως τῆς μαγάδιδος οὔσης κατὰ Ἀνακρέοντα (ὀψὲ γάρ ποτε τὰ πολύχορδα ὀφθῆναι) μνημονεύων αὐτῆς ὁ Ἀνακρέων λέγει· ψάλλω δ΄ εἴκοσι ---. χορδαῖσι μάγαδιν ἔχων, ὦ Λεύκασπι. καὶ ὁ μὲν Ποσειδώνιός φησιν τριῶν μελῳδιῶν αὐτὸν μνημονεύειν, Φρυγίου τε καὶ Δωρίου καὶ Λυδίου· ταύταις γὰρ μόναις τὸν Ἀνακρέοντα κεχρῆσθαι· ὧν ζʹ χορδαῖς ἑκάστης περαινομένης εἰκότως φάναι ψάλλειν αὐτὸν κʹ χορδαῖς, τῷ ἀρτίῳ χρησάμενον ἀριθμῷ τὴν μίαν ἀφελόντα.
Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre XIV
http://hodoi.fltr.ucl.ac.be/concordances/athenee_deipnosophistes_14/texte.htm
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
[''Κατά τον Στράβωνα (Θ', 3, 10, 421) άγκρουσις ή ανάκρουσις ήταν το πρώτο μέρος του κιθαριστικού πυθικού νόμου .'']
Strabo, Geography
9.3.10
[9] tôn de naôn ton men pterinon eis tous muthous takteon, ton de deuteron Trophôniou kai Agamêdous ergon phasi, ton de nun Amphiktuones kateskeuasan. deiknutai d' en tôi temenei taphos Neoptolemou kata chrêsmon genomenos, Machaireôs Delphou andros anelontos auton, hôs men ho muthos, dikas aitounta ton theon tou patrôiou phonou, hôs de to eikos, epithemenon tôi hierôi. tou de Machaireôs apogonon Branchon phasi ton prostatêsanta tou en Didumois hierou. [10] agôn de ho men archaios en Delphois kitharôidôn egenêthê paiana aidontôn eis ton theon: ethêkan de Delphoi: meta de ton Krisaion polemon hoi Amphiktuones hippikon kai gumnikon ep' Eurulochou dietaxan stephanitên kai Puthia ekalesan. prosethesan de tois kitharôidois aulêtas te kai kitharistas chôris ôidês, apodôsontas ti melos ho kaleitai nomos Puthikos. pente d' autou merê estin, ankrousis ampeira katakeleusmos iamboi kai daktuloi suringes. emelopoiêse men oun Timosthenês, ho nauarchos tou deuterou Ptolemaiou ho kai tous limenas suntaxas en deka biblois. bouletai de ton agôna tou Apollônos ton pros ton drakonta dia tou melous humnein, ankrousin men to prooimion dêlôn, ampeiran de tên prôtên katapeiran tou agônos, katakeleusmon de auton ton agôna, iambon de kai daktulon ton epipaianismon ton [ginomenon] epi têi nikêi meta toioutôn rhuthmôn, hôn ho men humnois estin oikeios ho d' iambos kakismois, suringas de tên ekleipsin tou thêriou, mimoumenôn hôs an katastrephontos eschatous tinas surigmous.
Strabo. ed. A. Meineke, Geographica. Leipzig: Teubner. 1877.
http://perseus.mpiwg-berlin.mpg.de/cgi-bin/ptext?lookup=Strab.+9.3.1
Strabo, Geography
9.3.10
[9] tôn de naôn ton men pterinon eis tous muthous takteon, ton de deuteron Trophôniou kai Agamêdous ergon phasi, ton de nun Amphiktuones kateskeuasan. deiknutai d' en tôi temenei taphos Neoptolemou kata chrêsmon genomenos, Machaireôs Delphou andros anelontos auton, hôs men ho muthos, dikas aitounta ton theon tou patrôiou phonou, hôs de to eikos, epithemenon tôi hierôi. tou de Machaireôs apogonon Branchon phasi ton prostatêsanta tou en Didumois hierou. [10] agôn de ho men archaios en Delphois kitharôidôn egenêthê paiana aidontôn eis ton theon: ethêkan de Delphoi: meta de ton Krisaion polemon hoi Amphiktuones hippikon kai gumnikon ep' Eurulochou dietaxan stephanitên kai Puthia ekalesan. prosethesan de tois kitharôidois aulêtas te kai kitharistas chôris ôidês, apodôsontas ti melos ho kaleitai nomos Puthikos. pente d' autou merê estin, ankrousis ampeira katakeleusmos iamboi kai daktuloi suringes. emelopoiêse men oun Timosthenês, ho nauarchos tou deuterou Ptolemaiou ho kai tous limenas suntaxas en deka biblois. bouletai de ton agôna tou Apollônos ton pros ton drakonta dia tou melous humnein, ankrousin men to prooimion dêlôn, ampeiran de tên prôtên katapeiran tou agônos, katakeleusmon de auton ton agôna, iambon de kai daktulon ton epipaianismon ton [ginomenon] epi têi nikêi meta toioutôn rhuthmôn, hôn ho men humnois estin oikeios ho d' iambos kakismois, suringas de tên ekleipsin tou thêriou, mimoumenôn hôs an katastrephontos eschatous tinas surigmous.
Strabo. ed. A. Meineke, Geographica. Leipzig: Teubner. 1877.
http://perseus.mpiwg-berlin.mpg.de/cgi-bin/ptext?lookup=Strab.+9.3.1
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
[''ο Ανώνυμος (σ. 85, 81) δίνει ένα παράδειγμα ανάλυσης του διαστήματος της 4ης ("ανάλυσις του δια τεσσάρων "). Σύμφωνα με το παράδειγμα αυτό, που δίνουμε πιο κάτω και το οποίο είναι το ανάποδο αυτού που δίνουμε στο λ. σύνθεσις, η ανάλυση είναι ένα μελωδικό σχήμα που αποτελείται από ένα πήδημα τετάρτης προς τα πάνω με μια σειρά των τεσσάρων φθόγγων, που σχηματίζουν την τετάρτη, παρμένων με συνεχή διαστήματα (α') και την επανάληψη του πηδήματος 4ης και των συνεχών φθόγγων κατ' αντίθετη κίνηση (β'). Η ανάλυση πρέπει να προχωρεί προς τα κάτω σε συνεχείς βαθμίδες: mi, re (γ'), do (δ') κτλ.
Πρβ. παράδ. στο λ. σύνθεσις .'']
Ανώνυμος σ. 85, 81
http://books.google.com/books?id=AH6oCAPvWqkC&pg=PA85&output=text
Πρβ. παράδ. στο λ. σύνθεσις .'']
Ανώνυμος σ. 85, 81
http://books.google.com/books?id=AH6oCAPvWqkC&pg=PA85&output=text
Last edited by a moderator:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
[''Ανακρεόντεια 36, 2: "αναμέλψομεν Βάκχον" (ας υμνήσουμε με τραγούδι τον Βάκχο).'']
The odes of Anacreon
http://books.google.com/books?id=fWzuFtFgiscC&printsec=frontcover&output=text
The odes of Anacreon
http://books.google.com/books?id=fWzuFtFgiscC&printsec=frontcover&output=text
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Theocritus, Bion et Moschus
Θεόκρ. 17, 113: "αναμέλψαι αοιδάν" (να τραγουδήσει ένα τραγούδι).
Theocritus, Bion et Moschus
http://books.google.com/books?id=E0...&resnum=1&ved=0CBIQ6AEwAA#v=onepage&q&f=false
Θεόκρ. 17, 113: "αναμέλψαι αοιδάν" (να τραγουδήσει ένα τραγούδι).
Theocritus, Bion et Moschus
http://books.google.com/books?id=E0...&resnum=1&ved=0CBIQ6AEwAA#v=onepage&q&f=false
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
[''Στράβων (ΙΔ', 648, 41): "τον Αναξήνορα τίμησαν τα θέατρα (το κοινό των θεάτρων) και ο Αντώνιος, ο οποίος τον διόρισε φορολόγο τεσσάρων πόλεων δίνοντάς του και στρατιώτες. Και η πατρίδα του τον ανέβασε αρκετά, ντύνοντάς τον με την πορφύρα [δίνοντας του τον τίτλο] του ιερέα του Σωσιπόλιδος Δία, καθώς μαρτυρεί επιγραφή στον ανδριάντα του στην αγορά. Υπάρχει και ένας χάλκινος ανδριάντας του ("χαλκή εικών") στο θέατρο με την επιγραφή που τελείωνε "...οίος οδ' εστί, θεοίς εναλίγκιος αυδή" (τέτοιος είν' αυτός, όμοιος προς τους θεούς στη φωνή)".']
Strabo, Geography
Strab. 14.1.41
[41]
ἄνδρες δ᾽ ἐγένοντο γνώριμοι Μάγνητες Ἡγησίας τε ὁ ῥήτωρ, ὃς ἦρξε μάλιστα τοῦ Ἀσιανοῦ λεγομένου ζήλου παραφθείρας τὸ καθεστὼς ἔθος τὸ Ἀττικόν, καὶ Σῖμος ὁ μελοποιὸς παραφθείρας καὶ αὐτὸς τὴν τῶν προτέρων μελοποιῶν ἀγωγὴν καὶ τὴν σιμῳδίαν εἰσαγαγών (καθάπερ ἔτι μᾶλλον λυσιῳδοὶ καὶ μαγῳδοί), καὶ Κλεόμαχος ὁ πύκτης, ὃς εἰς ἔρωτα ἐμπεσὼν κιναίδου τινὸς καὶ παιδίσκης ὑπὸ [τῷ] κιναίδῳ τρεφομένης ἀπεμιμήσατο τὴν ἀγωγὴν τῶν παρὰ τοῖς κιναίδοις διαλέκτων καὶ τῆς ἠθοποιίας: ἦρξε δὲ Σωτάδης μὲν πρῶτος τοῦ κιναιδολογεῖν, ἔπειτα Ἀλέξανδρος ὁ Αἰτωλός: ἀλλ᾽ οὗτοι μὲν ἐν ψιλῷ λόγῳ, μετὰ μέλους δὲ Λῦσις, καὶ ἔτι πρότερος τούτου ὁ Σῖμος. Ἀναξήνορα δὲ τὸν κιθαρῳδὸν ἐξῆρε μὲν καὶ τὰ θέατρα, ἀλλ᾽ ὅτι μάλιστα Ἀντώνιος, ὅς γε καὶ τεττάρων πόλεων ἀπέδειξε φορολόγον στρατιώτας αὐτῷ συστήσας. καὶ ἡ πατρὶς δ᾽ ἱκανῶς αὐτὸν ηὔξησε πορφύραν ἐνδύσασα ἱερωμένον τοῦ σωσιπόλιδος Διός, καθάπερ καὶ ἡ γραπτὴ εἰκὼν ἐμφανίζει ἡ ἐν τῇ ἀγορᾷ. ἔστι δὲ καὶ χαλκῆ εἰκὼν ἐν τῷ θεάτρῳ ἐπιγραφὴν ἔχουσα “ ἤτοι μὲν τόδε καλὸν ἀκουέμεν ἐστὶν ἀοιδοῦ τοιοῦδ᾽, οἷος ὅδ᾽ ἐστί, θεοῖς ἐναλίγκιος αὐδῇ.
”1 οὐ στοχασάμενος δὲ ὁ ἐπιγράψας τὸ τελευταῖον γράμμα τοῦ δευτέρου ἔπους παρέλιπε τοῦ πλάτους τῆς βάσεως μὴ συνεξαρκοῦντος, ὥστε τῆς πόλεως ἀμαθίαν καταγινώσκειν παρέσχε διὰ τὴν ἀμφιβολίαν τὴν περὶ τὴν γραφήν, εἴτε τὴν ὀνομαστικὴν δέχοιτο πτῶσιν τῆς ἐσχάτης προσηγορίας εἴτε τὴν δοτικήν: πολλοὶ γὰρ χωρὶς τοῦ ι γράφουσι τὰς δοτικάς, καὶ ἐκβάλλουσι δὲ τὸ ἔθος φυσικὴν αἰτίαν οὐκ ἔχον.
[41]
Among the illustrious natives of Magnesia were Hegesias the orator, who first introduced the Asiatic fervour, as it was called, and corrupted the established Attic style of eloquence; Simon (Simus?) the lyric poet, who also corrupted the system and plan of former lyric poets, by introducing the Simodia; it was still more corrupted by the Lysiodi and Magodi;1 Cleomachus the pugilist, who was enamoured of a certain cinædus, and a female servant, who was maintained by the cinædus, imitated the sort of dialect and the manners of the cinædi. Sotades was the first person that employed the language of the cinædi, and he was followed by Alexander the Ætolian; but these were only prose writers. Lysis added verse, but this had been done before his time by Simus.
The theatres had raised the reputation of Anaxenor, the player on the cithara, but Antony elevated him as high as possible, by appointing him receiver of the tribute from four cities, and by giving him a guard of soldiers for the protection of his person. His native country also augmented his dignity, by investing him with the sacred purple of Jupiter Sosipolis, as is represented in the painted figure in the forum. There is also in the theatre a figure in brass, with this inscription: “‘It is truly delightful to listen to a minstrel such as he is, whose voice is like that of the gods.’2” The artist who engraved the words was inattentive to the space which they would occupy, and omitted the last letter of the second verse, αυδηι, (voice,) the breadth of the base not being large enough to allow its insertion; this afforded an occasion of accusing the citizens of ignorance, on account of the ambiguity of the inscription; for it is not clear whether the nominative αυδη, or the dative αυδηι, is to be understood, for many persons write the dative cases without the ι, and reject the usage, as not founded on any natural reason.
1 These innovations or corruptions were not confined to the composition of pieces intended for the theatre, but extended also to the manner of their representation, to music, dancing, and the costume of the actors. It was an absolute plague, which corrupted taste, and finally destroyed the Greek theatre. We are not informed of the detail of these innovations, but from what we are able to judge by comparing Strabo with what is found in Athenæus, (b. xiv. §14, p. 990, of Bohn's Classical Library,) Simodia was designated by the name of Hilarodia, (joyous song,) and obtained the name Simodia from one Simus, or Simon, who excelled in the art. The Lysiodi and Magodi, or Lysodia and Magodia, were the same thing, according to some writers. Under these systems decency appears to have been laid aside.
Strabo. ed. A. Meineke, Geographica. Leipzig: Teubner. 1877.
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Strab.+14.1.41&fromdoc=Perseus:text:1999.01.0197
Strabo, Geography
Strab. 14.1.41
[41]
ἄνδρες δ᾽ ἐγένοντο γνώριμοι Μάγνητες Ἡγησίας τε ὁ ῥήτωρ, ὃς ἦρξε μάλιστα τοῦ Ἀσιανοῦ λεγομένου ζήλου παραφθείρας τὸ καθεστὼς ἔθος τὸ Ἀττικόν, καὶ Σῖμος ὁ μελοποιὸς παραφθείρας καὶ αὐτὸς τὴν τῶν προτέρων μελοποιῶν ἀγωγὴν καὶ τὴν σιμῳδίαν εἰσαγαγών (καθάπερ ἔτι μᾶλλον λυσιῳδοὶ καὶ μαγῳδοί), καὶ Κλεόμαχος ὁ πύκτης, ὃς εἰς ἔρωτα ἐμπεσὼν κιναίδου τινὸς καὶ παιδίσκης ὑπὸ [τῷ] κιναίδῳ τρεφομένης ἀπεμιμήσατο τὴν ἀγωγὴν τῶν παρὰ τοῖς κιναίδοις διαλέκτων καὶ τῆς ἠθοποιίας: ἦρξε δὲ Σωτάδης μὲν πρῶτος τοῦ κιναιδολογεῖν, ἔπειτα Ἀλέξανδρος ὁ Αἰτωλός: ἀλλ᾽ οὗτοι μὲν ἐν ψιλῷ λόγῳ, μετὰ μέλους δὲ Λῦσις, καὶ ἔτι πρότερος τούτου ὁ Σῖμος. Ἀναξήνορα δὲ τὸν κιθαρῳδὸν ἐξῆρε μὲν καὶ τὰ θέατρα, ἀλλ᾽ ὅτι μάλιστα Ἀντώνιος, ὅς γε καὶ τεττάρων πόλεων ἀπέδειξε φορολόγον στρατιώτας αὐτῷ συστήσας. καὶ ἡ πατρὶς δ᾽ ἱκανῶς αὐτὸν ηὔξησε πορφύραν ἐνδύσασα ἱερωμένον τοῦ σωσιπόλιδος Διός, καθάπερ καὶ ἡ γραπτὴ εἰκὼν ἐμφανίζει ἡ ἐν τῇ ἀγορᾷ. ἔστι δὲ καὶ χαλκῆ εἰκὼν ἐν τῷ θεάτρῳ ἐπιγραφὴν ἔχουσα “ ἤτοι μὲν τόδε καλὸν ἀκουέμεν ἐστὶν ἀοιδοῦ τοιοῦδ᾽, οἷος ὅδ᾽ ἐστί, θεοῖς ἐναλίγκιος αὐδῇ.
”1 οὐ στοχασάμενος δὲ ὁ ἐπιγράψας τὸ τελευταῖον γράμμα τοῦ δευτέρου ἔπους παρέλιπε τοῦ πλάτους τῆς βάσεως μὴ συνεξαρκοῦντος, ὥστε τῆς πόλεως ἀμαθίαν καταγινώσκειν παρέσχε διὰ τὴν ἀμφιβολίαν τὴν περὶ τὴν γραφήν, εἴτε τὴν ὀνομαστικὴν δέχοιτο πτῶσιν τῆς ἐσχάτης προσηγορίας εἴτε τὴν δοτικήν: πολλοὶ γὰρ χωρὶς τοῦ ι γράφουσι τὰς δοτικάς, καὶ ἐκβάλλουσι δὲ τὸ ἔθος φυσικὴν αἰτίαν οὐκ ἔχον.
[41]
Among the illustrious natives of Magnesia were Hegesias the orator, who first introduced the Asiatic fervour, as it was called, and corrupted the established Attic style of eloquence; Simon (Simus?) the lyric poet, who also corrupted the system and plan of former lyric poets, by introducing the Simodia; it was still more corrupted by the Lysiodi and Magodi;1 Cleomachus the pugilist, who was enamoured of a certain cinædus, and a female servant, who was maintained by the cinædus, imitated the sort of dialect and the manners of the cinædi. Sotades was the first person that employed the language of the cinædi, and he was followed by Alexander the Ætolian; but these were only prose writers. Lysis added verse, but this had been done before his time by Simus.
The theatres had raised the reputation of Anaxenor, the player on the cithara, but Antony elevated him as high as possible, by appointing him receiver of the tribute from four cities, and by giving him a guard of soldiers for the protection of his person. His native country also augmented his dignity, by investing him with the sacred purple of Jupiter Sosipolis, as is represented in the painted figure in the forum. There is also in the theatre a figure in brass, with this inscription: “‘It is truly delightful to listen to a minstrel such as he is, whose voice is like that of the gods.’2” The artist who engraved the words was inattentive to the space which they would occupy, and omitted the last letter of the second verse, αυδηι, (voice,) the breadth of the base not being large enough to allow its insertion; this afforded an occasion of accusing the citizens of ignorance, on account of the ambiguity of the inscription; for it is not clear whether the nominative αυδη, or the dative αυδηι, is to be understood, for many persons write the dative cases without the ι, and reject the usage, as not founded on any natural reason.
1 These innovations or corruptions were not confined to the composition of pieces intended for the theatre, but extended also to the manner of their representation, to music, dancing, and the costume of the actors. It was an absolute plague, which corrupted taste, and finally destroyed the Greek theatre. We are not informed of the detail of these innovations, but from what we are able to judge by comparing Strabo with what is found in Athenæus, (b. xiv. §14, p. 990, of Bohn's Classical Library,) Simodia was designated by the name of Hilarodia, (joyous song,) and obtained the name Simodia from one Simus, or Simon, who excelled in the art. The Lysiodi and Magodi, or Lysodia and Magodia, were the same thing, according to some writers. Under these systems decency appears to have been laid aside.
Strabo. ed. A. Meineke, Geographica. Leipzig: Teubner. 1877.
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Strab.+14.1.41&fromdoc=Perseus:text:1999.01.0197
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
[''Και ο Πλούταρχος (Αντώνιος, XXIV) τον αναφέρει μαζί με άλλους, που σαν τους "θιάσους Ασιανών ακροαμάτων" υπερέβαλλαν σε αναίδεια και βωμολοχία ("Αναξήνορες δε κιθαρωδοί και Ξούθοι χοραύλαι και Μητρόδωρός τις όρχηστής και τοιούτος άλλος Ασιανών ακροαμάτων θίασος υπερβαλλομένων λαμυρία και βωμολοχία...").'']
Βίοι Παράλληλοι
Αντώνιος
Πλούταρχος
24. Ἐπεὶ δὲ Λεύκιον Κηνσωρῖνον ἐπὶ τῆς Ἑλλάδος καταλιπὼν εἰς Ἀσίαν διέβη καὶ τῶν ἐκεῖ πλούτων ἥψατο, καὶ βασιλεῖς ἐπὶ θύρας ἐφοίτων, καὶ βασιλέων γυναῖκες ἁμιλλώμεναι δωρεαῖς πρὸς ἀλλήλας καὶ κάλλεσιν ἐφθείροντο πρὸς αὐτόν, ἐν Ῥώμῃ δὲ Καίσαρος στάσεσι [2] καὶ πολέμοις ἀποτρυχομένου, πολλὴν αὐτὸς ἄγων σχολὴν καὶ εἰρήνην ἀνεκυκλεῖτο τοῖς πάθεσιν εἰς τὸν συνήθη βίον, Ἀναξήνορες δὲ κιθαρῳδοὶ καὶ Ξοῦθοι χοραῦλαι καὶ Μητρόδωρός τις ὀρχηστὴς καὶ τοιοῦτος ἄλλος Ἀσιανῶν ἀκροαμάτων θίασος, ὑπερβαλλομένων λαμυρίᾳ καὶ βωμολοχίᾳ τὰς ἀπὸ τῆς Ἰταλίας κῆρας, εἰσερρύη καὶ διῴκει τὴν αὐλήν, οὐδὲν ἦν ἀνεκτόν, εἰς ταῦτα φορουμένων [3] ἁπάντων. ἡ γὰρ Ἀσία πᾶσα, καθάπερ ἡ Σοφόκλειος ἐκείνη πόλις, ὁμοῦ μὲν θυμιαμάτων ἔγεμεν,
ὁμοῦ δὲ παιάνων τε καὶ στεναγμάτων·
[4] εἰς γοῦν Ἔφεσον εἰσιόντος αὐτοῦ, γυναῖκες μὲν εἰς Βάκχας, ἄνδρες δὲ καὶ παῖδες εἰς Σατύρους καὶ Πᾶνας ἡγοῦντο διεσκευασμένοι, κιττοῦ δὲ καὶ θύρσων καὶ ψαλτηρίων καὶ συρίγγων καὶ αὐλῶν ἡ πόλις ἦν πλέα, Διόνυσον αὐτὸν ἀνακαλουμένων Χαριδότην καὶ Μειλίχιον. [5] ἦν γὰρ ἀμέλει τοιοῦτος ἐνίοις, τοῖς δὲ πολλοῖς Ὠμηστὴς καὶ Ἀγριώνιος. ἀφῃρεῖτο γὰρ εὐγενεῖς ἀνθρώπους τὰ [6] ὄντα, μαστιγίαις καὶ κόλαξι χαριζόμενος. πολλῶν δὲ καὶ ζώντων ὡς τεθνηκότων αἰτησάμενοί τινες οὐσίας ἔλαβον. ἀνδρὸς δὲ Μάγνητος οἶκον ἐδωρήσατο μαγείρῳ [7] περὶ ἓν ὡς λέγεται δεῖπνον εὐδοκιμήσαντι. τέλος δὲ ταῖς πόλεσι δεύτερον ἐπιβάλλοντος φόρον, ἐτόλμησεν Ὑβρέας ὑπὲρ τῆς Ἀσίας λέγων εἰπεῖν ἀγοραίως μὲν ἐκεῖνα καὶ πρὸς τὸν Ἀντωνίου ζῆλον οὐκ ἀηδῶς· "εἰ δύνασαι δὶς λαβεῖν ἑνὸς ἐνιαυτοῦ φόρον, δύνασαι καὶ δὶς ἡμῖν ποιήσασθαι [8] θέρος καὶ δὶς ὀπώραν;" πρακτικῶς δὲ καὶ παραβόλως συναγαγών, ὅτι μυριάδας εἴκοσι ταλάντων ἡ Ἀσία δέδωκε, "ταῦτα" εἶπεν "εἰ μὲν οὐκ εἴληφας, ἀπαίτει παρὰ τῶν λαβόντων· εἰ δὲ λαβὼν οὐκ ἔχεις, [9] ἀπολώλαμεν." ἐτρέψατο τοῦτο δεινῶς τὸν Ἀντώνιον· ἠγνόει γὰρ τὰ πολλὰ τῶν γιγνομένων, οὐχ οὕτω ῥᾴθυμος ὢν ὡς δι' ἁπλότητα πιστεύων τοῖς περὶ αὑτόν. [10] ἐνῆν γὰρ ἁπλότης τῷ ἤθει καὶ βραδεῖα μὲν αἴσθησις, αἰσθανομένῳ δὲ τῶν ἁμαρτανομένων ἰσχυρὰ μετάνοια καὶ πρὸς αὐτοὺς ἐξομολόγησις τοὺς ἀγνωμονηθέντας, μέγεθος δὲ καὶ περὶ τὰς ἀμοιβὰς καὶ περὶ τὰς τιμωρίας· μᾶλλόν γε μὴν ἐδόκει χαριζόμενος ἢ κολάζων ὑπερβάλλειν [11] τὸ μέτριον. ἡ δὲ περὶ τὰς παιδιὰς καὶ τὰς ἐπισκώψεις ὕβρις ἐν αὑτῇ τὸ φάρμακον εἶχεν· ἀντισκῶψαι γὰρ ἐξῆν καὶ ἀνθυβρίσαι, καὶ γελώμενος οὐχ ἧττον ἢ γελῶν [12] ἔχαιρε. καὶ τοῦτο διελυμήνατο τὰ πολλὰ τῶν πραγμάτων. τοὺς γὰρ ἐν τῷ παίζειν παρρησιαζομένους οὐκ ἂν οἰηθεὶς σπουδάζοντας κολακεύειν αὐτόν, ἡλίσκετο ῥᾳδίως ὑπὸ τῶν ἐπαίνων, ἀγνοῶν ὅτι τὴν παρρησίαν τινὲς ὡς ὑποστῦφον ἥδυσμα τῇ κολακείᾳ παραμειγνύντες ἀφῄρουν τὸ πλήσμιον, τῇ παρὰ τὴν κύλικα θρασύτητι καὶ λαλιᾷ διαμηχανώμενοι τὴν ἐπὶ τῶν πραγμάτων ὕφεσιν καὶ συγκατάθεσιν μὴ πρὸς χάριν ὁμιλούντων, ἀλλὰ τὸ φρονεῖν ἡττωμένων φαίνεσθαι.
http://webcache.googleusercontent.c...ι/Αντώνιος+θιάσους+Ασιανών&cd=4&hl=en&ct=clnk
Plutarch, Antony
Plut. Ant. 24.2
Lute-players like Anaxenor, flute-players like Xanthus, one Metrodorus, a dancer, and such other rabble of Asiatic performers, who surpassed in impudence and effrontery the pests from Italy, poured like a flood into his quarters and held sway there. It was past all endurance that everything was devoted to these extravagances.
Plutarch. Plutarch's Lives. with an English Translation by. Bernadotte Perrin. Cambridge, MA. Harvard University Press. London. William Heinemann Ltd. 1920. 9.
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:2008.01.0007:chapter=24:section=2
Βίοι Παράλληλοι
Αντώνιος
Πλούταρχος
24. Ἐπεὶ δὲ Λεύκιον Κηνσωρῖνον ἐπὶ τῆς Ἑλλάδος καταλιπὼν εἰς Ἀσίαν διέβη καὶ τῶν ἐκεῖ πλούτων ἥψατο, καὶ βασιλεῖς ἐπὶ θύρας ἐφοίτων, καὶ βασιλέων γυναῖκες ἁμιλλώμεναι δωρεαῖς πρὸς ἀλλήλας καὶ κάλλεσιν ἐφθείροντο πρὸς αὐτόν, ἐν Ῥώμῃ δὲ Καίσαρος στάσεσι [2] καὶ πολέμοις ἀποτρυχομένου, πολλὴν αὐτὸς ἄγων σχολὴν καὶ εἰρήνην ἀνεκυκλεῖτο τοῖς πάθεσιν εἰς τὸν συνήθη βίον, Ἀναξήνορες δὲ κιθαρῳδοὶ καὶ Ξοῦθοι χοραῦλαι καὶ Μητρόδωρός τις ὀρχηστὴς καὶ τοιοῦτος ἄλλος Ἀσιανῶν ἀκροαμάτων θίασος, ὑπερβαλλομένων λαμυρίᾳ καὶ βωμολοχίᾳ τὰς ἀπὸ τῆς Ἰταλίας κῆρας, εἰσερρύη καὶ διῴκει τὴν αὐλήν, οὐδὲν ἦν ἀνεκτόν, εἰς ταῦτα φορουμένων [3] ἁπάντων. ἡ γὰρ Ἀσία πᾶσα, καθάπερ ἡ Σοφόκλειος ἐκείνη πόλις, ὁμοῦ μὲν θυμιαμάτων ἔγεμεν,
ὁμοῦ δὲ παιάνων τε καὶ στεναγμάτων·
[4] εἰς γοῦν Ἔφεσον εἰσιόντος αὐτοῦ, γυναῖκες μὲν εἰς Βάκχας, ἄνδρες δὲ καὶ παῖδες εἰς Σατύρους καὶ Πᾶνας ἡγοῦντο διεσκευασμένοι, κιττοῦ δὲ καὶ θύρσων καὶ ψαλτηρίων καὶ συρίγγων καὶ αὐλῶν ἡ πόλις ἦν πλέα, Διόνυσον αὐτὸν ἀνακαλουμένων Χαριδότην καὶ Μειλίχιον. [5] ἦν γὰρ ἀμέλει τοιοῦτος ἐνίοις, τοῖς δὲ πολλοῖς Ὠμηστὴς καὶ Ἀγριώνιος. ἀφῃρεῖτο γὰρ εὐγενεῖς ἀνθρώπους τὰ [6] ὄντα, μαστιγίαις καὶ κόλαξι χαριζόμενος. πολλῶν δὲ καὶ ζώντων ὡς τεθνηκότων αἰτησάμενοί τινες οὐσίας ἔλαβον. ἀνδρὸς δὲ Μάγνητος οἶκον ἐδωρήσατο μαγείρῳ [7] περὶ ἓν ὡς λέγεται δεῖπνον εὐδοκιμήσαντι. τέλος δὲ ταῖς πόλεσι δεύτερον ἐπιβάλλοντος φόρον, ἐτόλμησεν Ὑβρέας ὑπὲρ τῆς Ἀσίας λέγων εἰπεῖν ἀγοραίως μὲν ἐκεῖνα καὶ πρὸς τὸν Ἀντωνίου ζῆλον οὐκ ἀηδῶς· "εἰ δύνασαι δὶς λαβεῖν ἑνὸς ἐνιαυτοῦ φόρον, δύνασαι καὶ δὶς ἡμῖν ποιήσασθαι [8] θέρος καὶ δὶς ὀπώραν;" πρακτικῶς δὲ καὶ παραβόλως συναγαγών, ὅτι μυριάδας εἴκοσι ταλάντων ἡ Ἀσία δέδωκε, "ταῦτα" εἶπεν "εἰ μὲν οὐκ εἴληφας, ἀπαίτει παρὰ τῶν λαβόντων· εἰ δὲ λαβὼν οὐκ ἔχεις, [9] ἀπολώλαμεν." ἐτρέψατο τοῦτο δεινῶς τὸν Ἀντώνιον· ἠγνόει γὰρ τὰ πολλὰ τῶν γιγνομένων, οὐχ οὕτω ῥᾴθυμος ὢν ὡς δι' ἁπλότητα πιστεύων τοῖς περὶ αὑτόν. [10] ἐνῆν γὰρ ἁπλότης τῷ ἤθει καὶ βραδεῖα μὲν αἴσθησις, αἰσθανομένῳ δὲ τῶν ἁμαρτανομένων ἰσχυρὰ μετάνοια καὶ πρὸς αὐτοὺς ἐξομολόγησις τοὺς ἀγνωμονηθέντας, μέγεθος δὲ καὶ περὶ τὰς ἀμοιβὰς καὶ περὶ τὰς τιμωρίας· μᾶλλόν γε μὴν ἐδόκει χαριζόμενος ἢ κολάζων ὑπερβάλλειν [11] τὸ μέτριον. ἡ δὲ περὶ τὰς παιδιὰς καὶ τὰς ἐπισκώψεις ὕβρις ἐν αὑτῇ τὸ φάρμακον εἶχεν· ἀντισκῶψαι γὰρ ἐξῆν καὶ ἀνθυβρίσαι, καὶ γελώμενος οὐχ ἧττον ἢ γελῶν [12] ἔχαιρε. καὶ τοῦτο διελυμήνατο τὰ πολλὰ τῶν πραγμάτων. τοὺς γὰρ ἐν τῷ παίζειν παρρησιαζομένους οὐκ ἂν οἰηθεὶς σπουδάζοντας κολακεύειν αὐτόν, ἡλίσκετο ῥᾳδίως ὑπὸ τῶν ἐπαίνων, ἀγνοῶν ὅτι τὴν παρρησίαν τινὲς ὡς ὑποστῦφον ἥδυσμα τῇ κολακείᾳ παραμειγνύντες ἀφῄρουν τὸ πλήσμιον, τῇ παρὰ τὴν κύλικα θρασύτητι καὶ λαλιᾷ διαμηχανώμενοι τὴν ἐπὶ τῶν πραγμάτων ὕφεσιν καὶ συγκατάθεσιν μὴ πρὸς χάριν ὁμιλούντων, ἀλλὰ τὸ φρονεῖν ἡττωμένων φαίνεσθαι.
http://webcache.googleusercontent.c...ι/Αντώνιος+θιάσους+Ασιανών&cd=4&hl=en&ct=clnk
Plutarch, Antony
Plut. Ant. 24.2
Lute-players like Anaxenor, flute-players like Xanthus, one Metrodorus, a dancer, and such other rabble of Asiatic performers, who surpassed in impudence and effrontery the pests from Italy, poured like a flood into his quarters and held sway there. It was past all endurance that everything was devoted to these extravagances.
Plutarch. Plutarch's Lives. with an English Translation by. Bernadotte Perrin. Cambridge, MA. Harvard University Press. London. William Heinemann Ltd. 1920. 9.
http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:2008.01.0007:chapter=24:section=2
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
[''...το αναπαιστικό μέτρο περιλαμβάνεται, κατά τον Αριστείδη , στα εννέα πρωτότυπα και απλά μέτρα.'']
Αριστείδης
Περί μουσικής, Mb 50, R.P.W.-I. 45
Γίνεται δὲ ἐκ τούτων τῶν αὐτῶν μὲν διπλασια-
ζομένων μέτρων σύνθετα, τῶν δ᾽ ἀνομοίων ἀσυνάρτητα· τού-
των δὲ τὰ μὲν ἐκ δυεῖν μέτρων ἓν ἀποτελεῖ κῶλον, τὰ δὲ ἐκ
μέτρου καὶ τομῆς ἢ μέτρου καὶ τομῶν ἢ ἐκ πασῶν τομῶν,
ἢ ἀνάπαλιν τομῆς καὶ μέτρου _ἢ τομῶν_ καὶ μέτρου· ὧν
ποικίλη μὲν ἥ τε χρῆσις καὶ ἡ ἐπ᾽ ἀκριβὲς τεχνολογία,
εὐχερὴς δὲ τοῖς ἐπιστήμοσιν εἰς κατανόησιν. γίνεται δὲ
καὶ κατ᾽ ἀντιπάθειαν μέτρα δύο· ὧν τὸ μὲν ἐπιωνικὸν
καλεῖται, ὅτε διποδίας ἰαμβικῆς προκειμένης ἰωνικὴν ἐπι-
φέρεσθαι συμβαίνει, ἥτις οἰκειότητα πρὸς τροχαϊκόν, ὡς
ἐπεδείξαμεν, ἔχουσα δεόντως ἂν ἀντιπάσχειν τῇ ἰαμβικῇ
λέγοιτο, τὸ δὲ ἐπιχοριαμβικόν, ὅτε τροχαϊκῆς προκει-
μένης διποδίας ἐπιφέρεται χοριαμβική, οἰκειότητα πρὸς
τὴν ἐναντίαν τοῦ τροχαϊκοῦ τὴν ἰαμβικήν, ὡς προειρή-
καμεν, ἔχουσα. ἐπιφέρεται δ᾽ αὐτῇ πολλάκις καὶ ἰωνική, ἣ
συμπέπονθε τῇ τροχαϊκῇ· ἐπιφέρεται δὲ καὶ τῇ πρὸς
αὐτὴν ἀντικειμένῃ, λέγω δὲ τῇ ἀντισπαστικῇ. αὔξεται δὲ
καὶ ταῦτα μέχρι τετραμέτρων, καὶ τὰ μὲν αὐτῶν ἀκα-
τάληκτα, τὰ δὲ καταληκτικὰ γίνεται. μέσα δὲ καλεῖται
μέτρα, ὅτε δύο ποδῶν ἀντιθέτων εἷς μεταξὺ πίπτων,
οἰκειότητα πρὸς ἀμφοτέρους ἔχων, δυσδιάκριτον ποιεῖ
τὴν βάσιν· οἷον _ε_ἰ ἐκκειμένου μὲν ἑνὸς δακτύλου, δι-
μέτρου δὲ ἀναπαιστικοῦ κατὰ μέσον πέσοι σπονδεῖος,
ἄδηλον πότερα δύο φήσομεν εἶναι μέτρα, τὸ μὲν δακτυλι-
κόν, τὸ δ᾽ ἀναπαιστικόν, ἄμφω δίμετρα, ἢ τὸ σύμπαν
τετράμετρον ἀναπαιστικόν· καὶ ἐπ᾽ ἄλλων δὲ μέτρων ταὐ-
τὸν θεωρεῖται. συγκεχυμένα δ᾽ ἐστὶ τὰ διὰ τῶν συνθέτων
γινόμενα ποδῶν, ὅταν τῶν μὲν μακρῶν λυομένων, τῶν
δὲ βραχειῶν συναγομένων ἐν αὐτῇ _τ_ῇ διποδίᾳ δυσχερὲς ᾖ
ποτέραν ἀποφαντέον· οἷον εἴ τις διαλύσειε μὲν τὴν πρώτην
μακρὰν τοῦ ἀπὸ μείζονος ἰωνικοῦ, συναγάγοι δὲ τὰς βρα-
χείας, ἄδηλον πότερον ὁ μείζων πέφυκεν ἰωνικὸς ἢ ὁ
ἐλάττων. τὰ μὲν οὖν τοιαῦτα τῶν μέτρων ἤτοι ἐκ τῶν
καθαρῶν διποδιῶν αἷς παρατίθεται καταλαμβάνεται ἢ
ἐκ τῶν ἑπομένων κώλων ἢ ἐκ τῶν ταῖς ἀντιστρόφοις ἀπο-
διδομένων· καλεῖται δέ τινα καὶ ἀπεμφαίνοντα, ὅταν ἐν
τοῖς συνθέτοις ποσίν, ὅπου χρεία βραχείας, μακρὰ παρα-
ληφθῇ, ᾧ τινες καὶ τῶν ἀρχαίων κέχρηνται διὰ τὴν τῶν
ὀνομάτων ἀνάγκην.
Αριστείδης
Περί μουσικής, Mb 50, R.P.W.-I. 45
Γίνεται δὲ ἐκ τούτων τῶν αὐτῶν μὲν διπλασια-
ζομένων μέτρων σύνθετα, τῶν δ᾽ ἀνομοίων ἀσυνάρτητα· τού-
των δὲ τὰ μὲν ἐκ δυεῖν μέτρων ἓν ἀποτελεῖ κῶλον, τὰ δὲ ἐκ
μέτρου καὶ τομῆς ἢ μέτρου καὶ τομῶν ἢ ἐκ πασῶν τομῶν,
ἢ ἀνάπαλιν τομῆς καὶ μέτρου _ἢ τομῶν_ καὶ μέτρου· ὧν
ποικίλη μὲν ἥ τε χρῆσις καὶ ἡ ἐπ᾽ ἀκριβὲς τεχνολογία,
εὐχερὴς δὲ τοῖς ἐπιστήμοσιν εἰς κατανόησιν. γίνεται δὲ
καὶ κατ᾽ ἀντιπάθειαν μέτρα δύο· ὧν τὸ μὲν ἐπιωνικὸν
καλεῖται, ὅτε διποδίας ἰαμβικῆς προκειμένης ἰωνικὴν ἐπι-
φέρεσθαι συμβαίνει, ἥτις οἰκειότητα πρὸς τροχαϊκόν, ὡς
ἐπεδείξαμεν, ἔχουσα δεόντως ἂν ἀντιπάσχειν τῇ ἰαμβικῇ
λέγοιτο, τὸ δὲ ἐπιχοριαμβικόν, ὅτε τροχαϊκῆς προκει-
μένης διποδίας ἐπιφέρεται χοριαμβική, οἰκειότητα πρὸς
τὴν ἐναντίαν τοῦ τροχαϊκοῦ τὴν ἰαμβικήν, ὡς προειρή-
καμεν, ἔχουσα. ἐπιφέρεται δ᾽ αὐτῇ πολλάκις καὶ ἰωνική, ἣ
συμπέπονθε τῇ τροχαϊκῇ· ἐπιφέρεται δὲ καὶ τῇ πρὸς
αὐτὴν ἀντικειμένῃ, λέγω δὲ τῇ ἀντισπαστικῇ. αὔξεται δὲ
καὶ ταῦτα μέχρι τετραμέτρων, καὶ τὰ μὲν αὐτῶν ἀκα-
τάληκτα, τὰ δὲ καταληκτικὰ γίνεται. μέσα δὲ καλεῖται
μέτρα, ὅτε δύο ποδῶν ἀντιθέτων εἷς μεταξὺ πίπτων,
οἰκειότητα πρὸς ἀμφοτέρους ἔχων, δυσδιάκριτον ποιεῖ
τὴν βάσιν· οἷον _ε_ἰ ἐκκειμένου μὲν ἑνὸς δακτύλου, δι-
μέτρου δὲ ἀναπαιστικοῦ κατὰ μέσον πέσοι σπονδεῖος,
ἄδηλον πότερα δύο φήσομεν εἶναι μέτρα, τὸ μὲν δακτυλι-
κόν, τὸ δ᾽ ἀναπαιστικόν, ἄμφω δίμετρα, ἢ τὸ σύμπαν
τετράμετρον ἀναπαιστικόν· καὶ ἐπ᾽ ἄλλων δὲ μέτρων ταὐ-
τὸν θεωρεῖται. συγκεχυμένα δ᾽ ἐστὶ τὰ διὰ τῶν συνθέτων
γινόμενα ποδῶν, ὅταν τῶν μὲν μακρῶν λυομένων, τῶν
δὲ βραχειῶν συναγομένων ἐν αὐτῇ _τ_ῇ διποδίᾳ δυσχερὲς ᾖ
ποτέραν ἀποφαντέον· οἷον εἴ τις διαλύσειε μὲν τὴν πρώτην
μακρὰν τοῦ ἀπὸ μείζονος ἰωνικοῦ, συναγάγοι δὲ τὰς βρα-
χείας, ἄδηλον πότερον ὁ μείζων πέφυκεν ἰωνικὸς ἢ ὁ
ἐλάττων. τὰ μὲν οὖν τοιαῦτα τῶν μέτρων ἤτοι ἐκ τῶν
καθαρῶν διποδιῶν αἷς παρατίθεται καταλαμβάνεται ἢ
ἐκ τῶν ἑπομένων κώλων ἢ ἐκ τῶν ταῖς ἀντιστρόφοις ἀπο-
διδομένων· καλεῖται δέ τινα καὶ ἀπεμφαίνοντα, ὅταν ἐν
τοῖς συνθέτοις ποσίν, ὅπου χρεία βραχείας, μακρὰ παρα-
ληφθῇ, ᾧ τινες καὶ τῶν ἀρχαίων κέχρηνται διὰ τὴν τῶν
ὀνομάτων ἀνάγκην.
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
http://www.musipedia.gr/
['Αθήν. (ΙΔ', 631Β, 30): "έοικε δε η γυμνοπαιδική τη καλούμενη αναπάλη παρά τοις παλαιοίς· γυμνοί γαρ ορχούνται οι παίδες πάντες" (η γυμνοπαιδική μοιάζει με το χορό, που στους αρχαίους ονομαζόταν αναπάλη· χορεύεται από όλα τα αγόρια γυμνά).'']
Athénée de Naucratis
Deipnosophistes
Αθήν. ΙΔ', 631Β, 30
p.30) ἔοικεν δὲ ἡ γυμνοπαιδικὴ τῇ καλουμένῃ ἀναπάλῃ παρὰ τοῖς παλαιοῖς. γυμνοὶ γὰρ ὀρχοῦνται οἱ παῖδες πάντες, ἐρρύθμους φοράς τινας ἀποτελοῦντες καὶ σχήματά τινα τῶν χειρῶν κατὰ τὸ ἀνάπαλον, ὥστ΄ ἐμφαίνειν θεωρήματά τινα τῆς παλαίστρας καὶ τοῦ παγκρατίου, κινοῦντες ἐρρύθμως τοὺς πόδας. τρόποι δ΄ αὐτῆς οἵ τε ὠσχοφορικοὶ καὶ οἱ βακχικοί, ὥστε καὶ {τὴν ὄρχησιν} ταύτην εἰς τὸν Διόνυσον ἀναφέρεσθαι. Ἀριστόξενος δέ φησιν ὡς οἱ παλαιοὶ γυμναζόμενοι πρῶτον ἐν τῇ γυμνοπαιδικῇ εἰς τὴν πυρρίχην ἐχώρουν πρὸ τοῦ εἰσιέναι εἰς τὸ θέατρον. καλεῖται δ΄ ἡ πυρρίχη καὶ χειρονομία.
http://hodoi.fltr.ucl.ac.be/concordances/athenee_deipnosophistes_14/texte.htm
Last edited:
Zambelis Spyros
Παλαιό Μέλος
Last edited: