Εγκυκλοπαίδεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Plat. Laws 6.764e [Πλάτων, Νόμοι VI, 764Ε]

[764ε] ῥαψῳδῶν καὶ κιθαρῳδῶν καὶ αὐλητῶν καὶ πάντων τῶν τοιούτων ἀθλοθέτας ἑτέρους πρέπον ἂν εἴη γίγνεσθαι, τῶν δὲ περὶ χορῳδίαν ἄλλους. πρῶτον δὴ περὶ τὴν τῶν χορῶν παιδιὰν παίδων τε καὶ ἀνδρῶν καὶ θηλειῶν κορῶν ἐν ὀρχήσεσι καὶ τῇ τάξει τῇ ἁπάσῃ γιγνομένῃ μουσικῇ τοὺς ἄρχοντας αἱρεῖσθαί που χρεών: ἱκανὸς δὲ εἷς ἄρχων αὐτοῖς,


[764e] I mean, for instance, one set chosen for rhapsodists, harpers, flute-players, and all such musicians, and another set for choral performers. We ought to choose first the officials for the playful exercise of choirs of children and lads and girls in dances and all other regular methods of music; and for these one officer suffices, and he must be not under forty years of age.

Plato. Plato in Twelve Volumes, Vols. 10 & 11 translated by R.G. Bury. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1967 & 1968.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0166:book=6:section=764e
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
αίλινος

http://www.musipedia.gr/

αἴλι^νος , ὁ,
A. cry of anguish, dirge, “αἴλινον αἴλινον εἰπέ” A.Ag.121 (lyr.), cf. S.Aj.627 (lyr.), E.Or.1395; of an epitaph, AP6.348 (Diod.); said to be from αἶ Αίνον ah me for Linos! cf. Paus.9.29.8.
2. Adj., αἴλινος, ον, mournful, plaintive, “αἰλίνοις κακοῖς” E.Hel.171; “βρέφος αἴ.” unhappy, IG14.1502: neut. pl. αἴλινα as Adv., Call.Ap.20, Mosch.3.1: hence αἰλινέω sing a dirge, cj. in Dosiad.Ara15.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/morph?l=αίλινος&la=greek#lexicon


Ath. 14.10

10. καὶ ᾠδῆς δὲ ὀνομασίας καταλέγει ὁ Τρύφων τάσδε: ‘ἱμαῖος ἡ ἐπιμύλιος καλουμένη, ἣν παρὰ τοὺς ἀλέτους ᾖδον, ἴσως ἀπὸ τῆς ἱμαλίδος. ἱμαλὶς δ᾽ ἐστὶν παρὰ Δωριεῦσιν ὁ νόστος καὶ τὰ ἐπίμετρα τῶν ἀλεύρων. ἡ δὲ τῶν ἱστουργούντων ᾠδὴ αἴλινος, ὡς Ἐπίχαρμος ἐν Ἀταλάνταις ἱστορεῖ, ἡ δὲ τῶν ταλασιουργῶν ἴουλος.’ [p. 332] Σῆμος δ᾽ ὁ Δήλιος ἐν τῷ περὶ Παιάνων φησί: ‘τὰ δράγματα τῶν κριθῶν αὐτὰ καθ᾽ αὑτὰ προσηγόρευον ἀμάλας: συναθροισθέντα δὲ καὶ ἐκ πολλῶν μίαν γενόμενα δέσμην οὔλους καὶ ἰούλους:: καὶ τὴν Δήμητρα ὁτὲ μὲν Χλόην, ὁτὲ δὲ Ἰουλώ. ἀπὸ τῶν οὖν τῆς Δήμητρος εὑρημάτων τούς τε καρποὺς καὶ τοὺς ὕμνους τοὺς εἰς τὴν θεὸν οὔλους καλοῦσι καὶ ἰούλους.’ δημήτρουλοι καὶ καλλίουλοι. καὶ

πλεῖστον οὖλον οὖλον ἵει, ἴουλον ἵει.
ἄλλοι δέ φασιν ἐριουργῶν εἶναι τὴν ᾠδήν. αἱ δὲ τῶν τιτθευουσῶν ᾠδαὶ καταβαυκαλήσεις ὀνομάζονται, ἦν δὲ καὶ ἐπὶ ταῖς ἐώραις τις ἐπ᾽ Ἠριγόνῃ, ἣν καὶ ἀλῆτιν λέγουσιν, ᾠδή. Ἀριστοτέλης γοῦν ἐν τῇ Κολοφωνίων Πολιτείᾳ φησίν ‘ ἀπέθανεν δὲ καὶ αὐτὸς ὁ Θεόδωρος ὕστερον βιαίῳ θανάτῳ. λέγεται δὲ γενέσθαι τρυφῶν τις, ὡς ἐκ τῆς ποιήσεως δῆλόν ἐστιν. ἔτι γὰρ καὶ νῦν αἱ γυναῖκες ᾁδουσιν αὐτοῦ μέλη περὶ τὰς ἐώρας.’ ἡ δὲ τῶν θεριστῶν ᾠδὴ Λιτυέρσης καλεῖται. καὶ τῶν μισθωτῶν δέ τις ἦν ᾠδὴ τῶν ἐς τοὺς ἀγροὺς [p. 334] φοιτώντων, ὡς Τηλεκλείδης φησὶν ἐν Ἀμφικτύοσιν καὶ βαλανέων ἄλλαι, ὡς Κράτης ἐν Τόλμαις: καὶ τῶν πτισσουσῶν ἄλλη τις, ὡς Ἀριστοφάνης ἐν Θεσμοφοριαζούσαις καὶ Νικοχάρης ἐν Ἡρακλεῖ Χορηγῷ. ἦν δὲ καὶ τοῖς ἡγουμένοις τῶν βοσκημάτων ὁ βουκολιασμὸς καλούμενος. Δίομος δὲ ἦν βουκόλος Σικελιώτης ὁ πρῶτος εὑρὼν τὸ εἶδος: μνημονεύει αὐτοῦ Ἐπίχαρμος ἐν Ἁλκυόνι καὶ ἐν Ὀδυσσεῖ Ναυαγῷ. ἡ δ᾽ ἐπὶ τοῖς θανάτοις καὶ λύπαις ᾠδὴ ὀλοφυρμὸς καλεῖται. αἱ δὲ ἴουλοι καλούμεναι ᾠδαὶ Δήμητρι καὶ Φερσεφόνῃ πρέπουσι. ἡ δὲ εἰς Ἀπόλλωνα ᾠδὴ φιληλιάς, ὁ ὡς Τελέσιλλα παρίστησιν οὔπιγγοι δὲ αἱ εἰς Ἄρτεμιν. ᾔδοντο δὲ Ἀθήνησι καὶ οἱ Χαρώνδου νόμοι παρ᾽ οἶνον, ὡς Ἕρμιππός φησιν ἐν ἕκτῳ περὶ Νομοθετῶν. Ἀριστοφάνης δ᾽ ἐν Ἀττικαῖς φησιν Λέξεσιν ‘ ἱμαῖος ᾠδὴ μυλωθρῶν ἐν δὲ γάμοις ὑμέναιος: ἐν δὲ πένθεσιν ἰάλεμος. λίνος δὲ καὶ [p. 336] αἴλινος οὐ μόνον ἐν πένθεσιν, ἀλλὰ καὶ ' ἐπ᾽ εὐτυχεῖ μολπᾷ κατὰ τὸν Εὐριπίδην.’ ”

Athenaeus. The Deipnosophists. with an English Translation by. Charles Burton Gulick. Cambridge, MA. Harvard University Press. London. William Heinemann Ltd. 1927. 1.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper...1.0405:book=14:chapter=10&highlight=ai)/linos


paulus silentiarius

Anth. Gr. 5.248

ὦ παλάμη πάντολμε, σὺ τὸν παγχρύσεον ἔτλης
ἀπρὶξ δραξαμένη βόστρυχον αὐερύσαι:
ἔτλης: οὐκ ἐμάλαξε τεὸν θράσος αἴλινος αὐδή,
σκύλμα κόμης, αὐχὴν μαλθακὰ κεκλιμένος.
νῦν θαμινοῖς πατάγοισι μάτην τὸ μέτωπον ἀράσσεις:
οὐκέτι γὰρ μαζοῖς σὸν θέναρ ἐμπελάσει.
μή, λίτομαι, δέσποινα, τόσην μὴ λάμβανε ποινὴν
μᾶλλον ἐγὼ τλαίην φάσγανον ἀσπασίως.

The Greek Anthology. with an English Translation by. W. R. Paton. London. William Heinemann Ltd. 1916. 1.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper...1.0472:book=5:chapter=248&highlight=ai)/linos


Anth. Gr. 6.348

diodorus


αἴλινον ὠκυμόρῳ με λεχωίδι τοῦτο κεκόφθαι
τῆς Διοδωρείου γράμμα λέγει σοφίης, [p. 484]
κοῦρον ἐπεὶ τίκτουσα κατέφθιτο παῖδα δὲ Μήλας
δεξάμενος θαλερὴν κλαίω Ἀθηναΐδα,
Λεσβιάδεσσιν ἄχος καὶ Ἰήσονι πατρὶ λιποῦσαν.
Ἄρτεμι, σοὶ δὲ κυνῶν θηροφόνων ἔμελεν.

The Greek Anthology. with an English Translation by. W. R. Paton. London. William Heinemann Ltd. 1916. 1.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper...1.0472:book=6:chapter=348&highlight=ai)/linon


Eur. Orest. 1393

Φρύξ

1395αἴλινον αἴλινον ἀρχὰν θανάτου
βάρβαροι λέγουσιν, αἰαῖ,
Ἀσιάδι φωνᾷ, βασιλέων
ὅταν αἷμα χυθῇ κατὰ γᾶν ξίφεσιν
σιδαρέοισιν Ἅιδα.
1400ἦλθον ἐς δόμους, ἵν᾽ αὔθ᾽ ἕ-
καστά σοι λέγω, λέοντες
Ἕλλανες δύο διδύμω:
τῷ μὲν ὁ στρατηλάτας πατὴρ ἐκλῄζεθ᾽,
ὃ δὲ παῖς Στροφίου, κακόμητις ἀνήρ,
οἷος Ὀδυσσεύς, σιγᾷ δόλιος,
1405πιστὸς δὲ φίλοις, θρασὺς εἰς ἀλκάν,
ξυνετὸς πολέμου, φόνιός τε δράκων.
ἔρροι τᾶς ἡσύχου
προνοίας κακοῦργος ὤν.
οἳ δὲ πρὸς θρόνους ἔσω
μολόντες ἇς ἔγημ᾽ ὁ τοξότας Πάρις
1410γυναικός, ὄμμα δακρύοις
πεφυρμένοι, ταπεινοὶ
ἕζονθ᾽, ὃ μὲν τὸ κεῖθεν, ὃ δὲ
τὸ κεῖθεν, ἄλλος ἄλλοθεν πεφραγμένοι.
περὶ δὲ γόνυ χέρας ἱκεσίους ἔβαλον ἔβαλον
1415Ἑλένας ἄμφω.
ἀνὰ δὲ δρομάδες ἔθορον ἔθορον
ἀμφίπολοι Φρύγες:
προσεῖπε δ᾽ ἄλλος ἄλλον ἐν φόβῳ πεσών,
μή τις εἴη δόλος.
1420κἀδόκει τοῖς μὲν οὔ,
τοῖς δ᾽ ἐς ἀρκυστάταν
μηχανὰν ἐμπλέκειν
παῖδα τὰν Τυνδαρίδ᾽ ὁ
μητροφόντας δράκων.

Euripides. Euripidis Fabulae, ed. Gilbert Murray, vol. 3. Oxford. Clarendon Press, Oxford. 1913.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0115:card=1393&highlight=ai)/linon


Eur. Hel. 167

Ἑλένη

πτεροφόροι νεάνιδες,
παρθένοι Χθονὸς κόραι
Σειρῆνες, εἴθ᾽ ἐμοῖς γόοις
170μόλοιτ᾽ ἔχουσαι Λίβυν
λωτὸν ἢ σύριγγας ἢ
φόρμιγγας, αἰλίνοις κακοῖς
τοῖς ἐμοῖσι σύνοχα δάκρυα:
πάθεσι πάθεα, μέλεσι μέλεα,
μουσεῖα θρηνήμα-
σι ξυνῳδὰ πέμψειε
175Φερσέφασσα
φόνια, χάριτας ἵν᾽ ἐπὶ δάκρυσι
παρ᾽ ἐμέθεν ὑπὸ μέλαθρα νύχια
παιᾶνα
νέκυσιν ὀλομένοις λάβῃ.

Euripides. Euripidis Fabulae, ed. Gilbert Murray, vol. 3. Oxford. Clarendon Press, Oxford. 1913.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0099:card=167&highlight=ai)li/nois


Eur. Hel. 1151

Χορός

ἄφρονες ὅσοι τὰς ἀρετὰς πολέμῳ
λόγχαισί τ᾽ ἀλκαίου δορὸς
κτᾶσθε, πόνους ἀμαθῶς θνα-
τῶν καταπαυόμενοι:
1155εἰ γὰρ ἅμιλλα κρινεῖ νιν
αἵματος, οὔποτ᾽ ἔρις
λείψει κατ᾽ ἀνθρώπων πόλεις:
ᾇ Πριαμίδος γᾶς ἔλαχον θαλάμους,
ἐξὸν διορθῶσαι λόγοις
1160σὰν ἔριν, ὦ Ἑλένα.
νῦν δ᾽ οἳ μὲν Ἅιδᾳ μέλονται κάτω,
τείχεα δὲ φλογμὸς ὥστε Διός ἐπέσυτο φλόξ,
ἐπὶ δὲ πάθεα πάθεσι φέρεις
† ἀθλίοις συμφοραῖς αἰλίνοις. †

Euripides. Euripidis Fabulae, ed. Gilbert Murray, vol. 3. Oxford. Clarendon Press, Oxford. 1913.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper...t:1999.01.0099:card=1151&highlight=ai)li/nois


Eur. Phoen. 1485

Ἀντιγόνη

1485οὐ προκαλυπτομένα βοτρυχώδεος
ἁβρὰ παρηίδος οὐδ᾽ ὑπὸ παρθενί-
ας τὸν ὑπὸ βλεφάροις φοίνικ᾽, ἐρύθημα προσώπου,
αἰδομένα φέρομαι βάκχα νεκύ-
1490ων, κράδεμνα δικοῦσα κόμας ἀπ᾽ ἐ-
μᾶς, στολίδος κροκόεσσαν ἀνεῖσα τρυφάν,
ἁγεμόνευμα νεκροῖσι πολύστονον. αἰαῖ, ἰώ μοι.
ὦ Πολύνεικες, ἔφυς ἄρ᾽ ἐπώνυμος: ὤμοι μοι, Θῆβαι:
1495σὰ δ᾽ ἔρις — οὐκ ἔρις, ἀλλὰ φόνῳ φόνος —
Οἰδιπόδα δόμον ὤλεσε κρανθεῖσ᾽
αἵματι δεινῷ, αἵματι λυγρῷ.
τίνα προσῳδὸν
ἢ τίνα μουσοπόλον στοναχὰν ἐπὶ
1500δάκρυσι δάκρυσιν, ὦ δόμος, ὦ δόμος,
ἀγκαλέσωμαι,
τρισσὰ φέρουσα τάδ᾽ αἵματα σύγγονα,
ματέρα καὶ τέκνα, χάρματ᾽ Ἐρινύος;
ἃ δόμον Οἰδιπόδα πρόπαν ὤλεσε,
1505τᾶς ἀγρίας ὅτε
δυσξυνέτου ξυνετὸν μέλος ἔγνω
Σφιγγὸς ἀοιδοῦ σῶμα φονεύσας.
ἰώ μοί μοι, πάτερ,
τίς Ἑλλὰς ἢ βάρβαρος ἢ
1510τῶν προπάροιθ᾽ εὐγενετᾶν
ἕτερος ἔτλα κακῶν τοσῶνδ᾽
αἵματος ἁμερίου
τοιάδ᾽ ἄχεα φανερά;
τάλαιν᾽, ὡς ἐλελίζει —
1515τίς ἄρ᾽ ὄρνις, ἢ δρυὸς ἢ
ἐλάτας ἀκροκόμοις ἀμφὶ κλάδοις ἑζομένα,
μονομάτορσιν ὀδυρμοῖς
ἐμοῖς ἄχεσι συνῳδός;
αἴλινον αἰάγμασιν ἃ
1520τοῖσδε προκλαίω μονάδ᾽ αἰ-
ῶνα διάξουσα τὸν αἰεὶ χρόνον ἐν
λειβομένοισιν δάκρυσιν ἰαχήσω.
τίν᾽ ἐπὶ πρῶτον ἀπὸ χαί-
1525τας σπαραγμοῖς ἀπαρχὰς βάλω;
ματρὸς ἐμᾶς ἢ διδύμοι-
σι γάλακτος παρὰ μαστοῖς
ἢ πρὸς ἀδελ-
φῶν οὐλόμεν᾽ αἰκίσματα νεκρῶν;

Euripides. Euripidis Fabulae, ed. Gilbert Murray, vol. 3. Oxford. Clarendon Press, Oxford. 1913.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0117:card=1485&highlight=ai)/linon


Aesch. Ag. 104

Χορός

κύριός εἰμι θροεῖν ὅδιον κράτος αἴσιον ἀνδρῶν
105ἐκτελέων: ἔτι γὰρ θεόθεν καταπνεύει
πειθὼ μολπᾶν
ἀλκὰν σύμφυτος αἰών:
ὅπως Ἀχαι-
ῶν δίθρονον κράτος, Ἑλλάδος ἥβας
110ξύμφρονα ταγάν,
πέμπει σὺν δορὶ καὶ χερὶ πράκτορι
θούριος ὄρνις Τευκρίδ᾽ ἐπ᾽ αἶαν,
οἰωνῶν βασιλεὺς βασιλεῦσι νε-
115ῶν ὁ κελαινός, ὅ τ᾽ ἐξόπιν ἀργᾶς,
φανέντες ἴ-
κταρ μελάθρων χερὸς ἐκ δοριπάλτου
παμπρέπτοις ἐν ἕδραισιν,
βοσκόμενοι λαγίναν, ἐρικύμονα φέρματι γένναν,
120βλαβέντα λοισθίων δρόμων.
αἴλινον αἴλινον εἰπέ, τὸ δ᾽ εὖ νικάτω.

Aeschylus. Aeschylus, with an English translation by Herbert Weir Smyth, Ph. D. in two volumes. 2.Agamemnon. Cambridge. Cambridge, Mass., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1926.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0003:card=104&highlight=ai)/linon



Soph. Aj. 622

Χορός

ἦ που παλαιᾷ μὲν σύντροφος ἁμέρᾳ,
625λευκῷ δὲ γήρᾳ μάτηρ νιν ὅταν νοσοῦντα
φρενομόρως ἀκούσῃ,
αἴλινον αἴλινον
οὐδ᾽ οἰκτρᾶς γόον ὄρνιθος ἀηδοῦς
630ἥσει δύσμορος, ἀλλ᾽ ὀξυτόνους μὲν ᾠδὰς
θρηνήσει, χερόπλακτοι δ᾽
ἐν στέρνοισι πεσοῦνται
δοῦποι καὶ πολιᾶς ἄμυγμα χαίτας.

Sophocles. The Ajax of Sophocles. Edited with introduction and notes by Sir Richard Jebb. Sir Richard Jebb. Cambridge. Cambridge University Press. 1893.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0183:card=622&highlight=ai)/linon

Moschus, Epitaphius Bios
3

[p. 422]
ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ ΒΙΩΝΟΣ


Αἴλινά μοι στοναχεῖτε νάπαι καὶ Δώριον ὕδωρ,
καὶ ποταμοὶ κλαίοιτε τὸν ἱμερόεντα Βίωνα.
νῦν φυτά μοι μύρεσθε, καὶ ἄλσεα νῦν γοάοισθε,
ἄνθεα νῦν στυμνοῖσιν ἀποπνείοιτε κορύμβοις,
5νῦν ῥόδα φοινίσσεσθε τὰ πένθιμα, νῦν ἀνεμῶναι,
νῦν ὑάκινθε λάλει τὰ σὰ γράμματα καὶ πλέον αἰαῖ
βάμβανε τοῖς πετάλοισι: καλὸς τέθνακε μελικτάς.
ἄρχετε Σικελικαὶ τῶ πένθεος ἄρχετε Μοῖσαι.
ἀδόνες αἱ πυκινοῖσιν ὀδυρόμεναι ποτὶ φύλλοις,
10νάμασι τοῖς Σικελοῖς ἀγγείλατε τᾶς Ἀρεθοίσας,
ὅττι Βίων τέθνακεν ὁ βουκόλος, ὅττι σὺν αὐτῷ
καὶ τὸ μέλος τέθνακε καὶ ὤλετο Δωρὶς ἀοιδά.
ἄρχετε Σικελικαὶ τῶ πένθεος ἄρχετε Μοῖσαι.
Στρυμόνιοι μύρεσθε παῤ ὕδασιν αἴλινα κύκνοι,
15καὶ γοεροῖς στομάτεσσι μελίσδετε πένθιμον ᾠδάν,
οἵαν ὑμετέροις ποτὶ χείλεσι γῆρας ἀείδει,
εἴπατε δ̓ αὖ κούραις Οἰαγρίσιν, εἴπατε πάσαις
Βιστονίαις Νύμφαισιν ‘ἀπώλετο Δώριος Ὀρφεύς.’
ἄρχετε Σικελικαὶ τῶ πένθεος ἄρχετε Μοῖσαι. [p. 446]

Moschus. The Greek Bucolic Poets. J. M. (John Maxwell) Edmonds. William Heinemann; G. P. Putnam's Sons. London; New York. 1919. Keyboarding.

[Υάκινθος ;
Πάνω στα φύλλα του φυτού αυτού λεγόταν ότι διακρίνονταν τα γράμματα ΥΑ ή ΑΙ, που τα συσχέτιζαν ερμηνευτικά με το «ΥΑκινθος», «υΑκΙνθος», το σχετλιαστικό μόριο «αι» ή και τον ΑΙαντα. ... ο υάκινθος του μύθου δεν ήταν πιθανά το γνωστό μας σήμερα λουλούδι, γατί το είδος δεν είναι ενδημικό της Ελλάδας. ]

[ Υακίνθια, αρχαία λακωνική, προελληνική ίσως, γιορτή αφιερωμένη στον Απόλλωνα και τον πανέμορφο Υάκινθο. Τα Υακίνθια, όπως αναφέρει η παράδοση, ήταν γιορτή που καθιερώθηκε από τον Απόλλωνα για να τιμήσει τον Υάκινθο, τον οποίον ο ίδιος ο θεός κατά λάθος σκότωσε. Τα Υακίνθια συμβόλιζαν την ανά έτος θνήσκουσα και αναγεννώμενη βλάστηση. Άλλωστε, κατά διαταγή του Απόλλωνα από το αίμα του άτυχου νέου φύτρωσε το ωραίο ομώνυμο άνθος με τη μελαγχολική όψη και το μεθυστικό άρωμα. Η γιορτή αυτή γινόταν κατά τη διάρκεια του μήνα Υακίνθιου, που μάλλον αντιστοιχούσε στον αττικό μήνα Θαργηλιώνα. Υακίνθιος μήνας αναφέρεται και στα μηνολόγια των δωρικών αποικιών της Σικελίας, αντίστοιχος με τον αττικό μήνα Εκατομβαιώνα.]

ΕΠΙΦΩΝΗΜΑΤΑ

Θαυμαστικά: ἆ! ὤ! βαβαί! παπαῖ!
Γελαστικά: ἅ-ἅ-ἅ!
Θειαστικά (δηλώνουν ενθουσιασμό): εὐοῖ! εὐάν!
Σχετλιαστικά (λύπης, αγανάκτησης): ἰώ! ἰού! οὐαί! οἴμοι! φεῦ! παπαῖ!
Κλητικό : ὦ

http://users.uoa.gr/~nektar/history/language/grammar_greek_language_ancient.htm
 

Attachments

  • cont2_1.jpg
    cont2_1.jpg
    20.8 KB · Views: 22
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Aesch. Ag. 121

Χορός
κύριός εἰμι θροεῖν ὅδιον κράτος αἴσιον ἀνδρῶν
105ἐκτελέων: ἔτι γὰρ θεόθεν καταπνεύει
πειθὼ μολπᾶν
ἀλκὰν σύμφυτος αἰών:
ὅπως Ἀχαι-
ῶν δίθρονον κράτος, Ἑλλάδος ἥβας
110ξύμφρονα ταγάν,
πέμπει σὺν δορὶ καὶ χερὶ πράκτορι
θούριος ὄρνις Τευκρίδ᾽ ἐπ᾽ αἶαν,
οἰωνῶν βασιλεὺς βασιλεῦσι νε-
115ῶν ὁ κελαινός, ὅ τ᾽ ἐξόπιν ἀργᾶς,
φανέντες ἴ-
κταρ μελάθρων χερὸς ἐκ δοριπάλτου
παμπρέπτοις ἐν ἕδραισιν,
βοσκόμενοι λαγίναν, ἐρικύμονα φέρματι γένναν,
120βλαβέντα λοισθίων δρόμων.
αἴλινον αἴλινον εἰπέ, τὸ δ᾽ εὖ νικάτω.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Aesch.+Ag.+121&fromdoc=Perseus:text:1999.01.0003

Χορός
140“τόσον περ εὔφρων, καλά,
δρόσοισι λεπτοῖς μαλερῶν λεόντων
πάντων τ᾽ ἀγρονόμων φιλομάστοις
θηρῶν ὀβρικάλοισι τερπνά,
τούτων αἴνει ξύμβολα κρᾶναι,
145δεξιὰ μέν, κατάμομφα δὲ φάσματα [στρουθῶν].
ἰήιον δὲ καλέω Παιᾶνα,
μή τινας ἀντιπνόους Δανα-
οῖς χρονίας ἐχενῇδας ἀ-
150πλοίας τεύξῃ,
σπευδομένα θυσίαν ἑτέραν ἄνομόν τιν᾽, ἄδαιτον
νεικέων τέκτονα σύμφυτον,
οὐ δεισήνορα. μίμνει γὰρ φοβερὰ παλίνορτος
155οἰκονόμος δολία μνάμων μῆνις τεκνόποινος.”
τοιάδε Κάλχας ξὺν μεγάλοις ἀγαθοῖς ἀπέκλαγξεν
μόρσιμ᾽ ἀπ᾽ ὀρνίθων ὁδίων οἴκοις βασιλείοις:
τοῖς δ᾽ ὁμόφωνον
αἴλινον αἴλινον εἰπέ, τὸ δ᾽ εὖ νικάτω.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Aesch.+Ag.+159&fromdoc=Perseus:text:1999.01.0003

Aeschylus. Aeschylus, with an English translation by Herbert Weir Smyth, Ph. D. in two volumes. 2.Agamemnon. Cambridge. Cambridge, Mass., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1926.

[ '' Τι λέει το πρωτότυπο; Αἴλινον αἴλινον εἰπέ, τὸ δ’ εὖ νικάτω. Τι θα πει αυτό, σε νεοελληνική παράφραση; Θα πει «Λέγε “οϊμέ, οϊμέ”, μα ας βγει νικητής το καλό» (αἴλινον είναι θρηνητική κραυγή).'']
http://neostipoukeitos.wordpress.com/2008/03/21/ενα-εθνικο-κεφαλαιο/#comments
 
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
αιολία


Αἰολεύς
αἰολίδα noun sg fem acc poetic


Αἰολίδης son of Aeolus

αἰολίδα noun sg masc nom epic
αἰολίδα noun sg masc voc
αἰολίδα noun sg masc gen doric aeolic contr

Αἰολεύς , έως, ὁ, Aeolian; pl.
A. “Αἰολέες” Hdt.1.28, Att. Αἰολεῖς or “-ῆς” Th.7.57:—hence Adj. Αἰολικός , ή, όν, of or like the Aeolians, Theoc.1.56(v.l.); of the Aeolic dialect, A.D.Adv.193.15,al.: Comp. “-ώτερον” 194.8; of Aeolic metre, Heph.7.5. Adv. “-κῶς” S.E.M.1.78:—Αἰόλιος , α, ον, in the Aeolian mode, “νόμος” Plu.2.1132d:—fem. Αἰολίς , ίδος, Hes.Op.636, Hdt., etc.; of the Aeolian mode, Pratin.5; of the Aeolic dialect, A.D.Adv.155.11: Subst., Αἰολίς, ἡ, Id.Synt.309.25: poet. fem. Αἰοληΐς , Pi.O.1.102.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper...s:text:1999.04.0057:entry=*ai)oleu/s-contents


http://www.musipedia.gr/


αιολίς, βλ. λ. αιόλιος νόμος .

Βλ. κιθαρωδία, νόμος, Τέρπανδρος


αιολόμολπος, βλ. λ. αιολόφωνος .

.

Αθήναιου, Δειπνοσοφιστές ΙΔ', 624C-D, 19)


(p.19) Ἡρακλείδης δ΄ ὁ Ποντικὸς ἐν τρίτῳ περὶ Μουσικῆς
οὐδ΄ ἁρμονίαν φησὶ δεῖν καλεῖσθαι τὴν Φρύγιον, καθάπερ οὐδὲ
τὴν Λύδιον. ἁρμονίας γὰρ εἶναι τρεῖς· τρία γὰρ καὶ γενέσθαι
Ἑλλήνων γένη, Δωριεῖς, Αἰολεῖς, Ἴωνας. οὐ
μικρᾶς οὖν οὔσης διαφορᾶς ἐν τοῖς τούτων ἤθεσιν,
Λακεδαιμόνιοι μὲν μάλιστα τῶν ἄλλων Δωριέων τὰ
πάτρια διαφυλάττουσιν, Θεσσαλοὶ δὲ (οὗτοι γάρ εἰσιν
οἱ τὴν ἀρχὴν τοῦ γένους Αἰολεῦσιν μεταδόντες) παραπλήσιον
αἰεὶ ποιοῦνται τοῦ βίου τὴν ἀγωγήν· Ἰώνων
δὲ τὸ πολὺ πλῆθος ἠλλοίωται διὰ τὸ συμπεριφέρεσθαι
τοῖς αἰεὶ δυναστεύουσιν αὐτοῖς τῶν βαρβάρων. τὴν
οὖν ἀγωγὴν τῆς μελῳδίας ἣν οἱ Δωριεῖς ἐποιοῦντο
Δώριον ἐκάλουν ἁρμονίαν· ἐκάλουν δὲ καὶ Αἰολίδα
ἁρμονίαν ἣν Αἰολεῖς ᾖδον· Ἰαστὶ δὲ τὴν τρίτην ἔφασκον ἣν ἤκουον ᾀδόντων τῶν
Ἰώνων. ἡ μὲν οὖν Δώριος ἁρμονία τὸ ἀνδρῶδες ἐμφαίνει καὶ τὸ μεγαλοπρεπὲς
καὶ οὐ διακεχυμένον οὐδ΄ ἱλαρόν, ἀλλὰ σκυθρωπὸν
καὶ σφοδρόν, οὔτε δὲ ποικίλον οὔτε πολύτροπον. τὸ
δὲ τῶν Αἰολέων ἦθος ἔχει τὸ γαῦρον καὶ ὀγκῶδες,
ἔτι δὲ ὑπόχαυνον· ὁμολογεῖ δὲ ταῦτα ταῖς ἱπποτροφίαις αὐτῶν καὶ ξενοδοχίαις·
οὐ πανοῦργον δέ, ἀλλὰ
ἐξηρμένον καὶ τεθαρρηκός. διὸ καὶ οἰκεῖόν ἐστ΄ αὐτοῖς
ἡ φιλοποσία καὶ τὰ ἐρωτικὰ καὶ πᾶσα ἡ περὶ τὴν
δίαιταν ἄνεσις. διόπερ ἔχουσι τὸ τῆς ὑποδωρίου καλουμένης
ἁρμονίας ἦθος. αὕτη γάρ ἐστι, φησὶν ὁ
Ἡρακλείδης, ἣν ἐκάλουν Αἰολίδα, ὡς καὶ Λᾶσος ὁ
Ἑρμιονεὺς ἐν τῷ εἰς τὴν ἐν Ἑρμιόνι Δήμητρα Ὕμνῳ
λέγων οὕτως·
Δάματρα μέλπω Κόραν τε Κλυμένοι΄ ἄλοχον,
μελιβόαν ὕμνον ἀνάγων,
Αἰολίδ΄ ἅμα βαρύβρομον ἁρμονίαν.
ταῦτα δ΄ ᾄδουσιν πάντες ὑποδώρια {τὰ μέλη}. ἐπεὶ οὖν
τὸ μέλος ἐστὶν ὑποδώριον {τὰ μέλη}, εἰκότως Αἰολίδα
φησὶν εἶναι τὴν ἁρμονίαν ὁ Λᾶσος. καὶ Πρατίνας
δέ πού φησι·
μήτε σύντονον δίωκε μήτε τὰν ἀνειμέναν
Ἰαστὶ μοῦσαν, ἀλλὰ
τὰν μέσαν νεῶν ἄρουραν
αἰόλιζε τῷ μέλει.
ἐν δὲ τοῖς ἑξῆς σαφέστερόν φησιν·
πρέπει τοι
πᾶσιν ἀοιδὰ λαβράκταις
Αἰολὶς ἁρμονία.
πρότερον μὲν οὖν, ὡς ἔφην, Αἰολίδα αὐτὴν ἐκάλουν,
ὕστερον δ΄ ὑποδώριον, ὥσπερ ἔνιοί φασιν, ἐν τοῖς
αὐλοῖς τετάχθαι νομίσαντες αὐτὴν ὑπὸ τὴν Δώριον
ἁρμονίαν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ὁρῶντας αὐτοὺς τὸν ὄγκον
καὶ τὸ προσποίημα τῆς καλοκἀγαθίας ἐν τοῖς τῆς ἁρμονίας
ἤθεσιν Δώριον μὲν αὐτὴν οὐ νομίζειν, προσεμφερῆ
δέ πως ἐκείνῃ· διόπερ ὑποδώριον ἐκάλεσαν, ὡς
τὸ προσεμφερὲς τῷ λευκῷ ὑπόλευκον καὶ τὸ μὴ γλυκὺ
μὲν ἐγγὺς δὲ τούτου λέγομεν ὑπόγλυκυ· οὕτως καὶ
ὑποδώριον τὸ μὴ πάνυ Δώριον.

http://www.sflt.ucl.ac.be/files/AClassFTP/Textes/ATHENEE/deipnosophistes_14.txt

Aristoxène rapporte l'invention du mode Phrygien à Hyagnide de Phrygie ; mais Héraclide du Pont, l. 3 de la Musique, dit qu'il ne faut pas appeler (harmonie) mode, l'invention des Phrygiens, ni celle des Lydiens, parce qu'il n'y a proprement que trois (harmonies) ou modes chez les Grecs, comme il n'y eut que trois races primitives parmi eux, savoir les Doriens, les Eoliens, les Ioniens, races dont les caractères ne différaient pas peu.

Les Lacédémoniens sont ceux des Doriens qui ont le plus conservé les usages qu'ils tenaient des Doriens leurs ancêtres. Les Thessaliens, nation qui rapporte son origine aux Eoliens, vivent à peu près de même que ceux-ci ; mais il est arrivé des change-mens chez la plupart des Ioniens, parce qu'ils ont été comme obligés de sympathiser avec les barbares dont ils subissaient la loi.

On appela donc Dorien, le mode musical que ceux-ci inventèrent ; Eolien, celui sur lequel chantaient les Eoliens; enfin Ionien, celui sur lequel on entendit chanter les Ioniens.

Le mode Dorien manifeste quelque chose de viril et de majestueux; loin d'y sentir une molle gaieté, on y remarque un sentiment sévère et violent, mais on n'y trouve ni mélange, ni variété dans le caractère du chant.

Le caractère du mode Eolien est fier et enflé ; mais il joint à cela certaine légèreté agréable. C'est en effet ce qui convient à des gens qui sont souvent à cheval, et qui se font un plaisir de recevoir chez eux les étrangers. Il réunit la franchise à l'élévation et à la hardiesse. Voilà pourquoi les Eoliens sont particulièrement adonnés au vin, à l'amour et en général à une vie mêlée de plaisirs.

Les Eoliens renferment en partie dans leur mode le caractère de celui qu'on a nommé Dorien, ce qui a fait nommer le leur hypodorien ; or, suivant Héraclide, c'est proprement celui qu'on appelle Eolien ; et Lasus d'Hermione le fait aussi entendre dans l'hymne[56] qu'il a composé en l'honneur de Cérès d'Hermione. Voici le passage :

« Je chante un hymne à Cérès et à sa fille Mélibée,[57] femme de Clymène, en le récitant[58] sur le ton grave et bruyant de l'Eolie. »

Ils chantent tous ces vers hypodoriens, or, le mode du chant étant hypodorien, le poète a donc eu raison de dire que le mode[59] de son chant était éolien. Pràtinas dit aussi quelque part :

« Ne suis pas un mode trop sévère, ni trop relâché, tel que l'ionien, mais prenant un juste milieu,[60] règle tes chants sur le mode éolien. »

Il s'explique encore plus clairement ensuite, lorsqu'il dit:

Le mode éolien convient particulièrement aux jeunes gens qui sont avides de chansons.[61] »

Le Livre XIV des Deipnosophistes

http://remacle.org/bloodwolf/erudits/athenee/livre14.htm#_ftnref56

Λάσος>
Ενδιαφερόμενος πάντα για την εκλέπτυνση της ποσότητας του τόνου, συνέθεσε ποιήματα, στα οποία απέφυγε το γράμμα Σ ως τραχύ· τέτοιος ήταν ένας ύμνος του στη Δήμητρα που ήταν "άσιγμος". Ο Αθήναιος διέσωσε τρεις στίχους του ύμνου αυτού, στον οποίο πραγματικά δεν υπάρχει Σ (ΙΔ', 624E-F, 19):
Δάματρα μέλπω Κόραν τε Κλυμένοι άλοχον, μελιβόαν ύμνον αναγνέων Αιολίδ' ανά βαρύβρομον αρμονίαν
(Υμνώ τη Δήμητρα και την Κόρη [Περσεφόνη], γυναίκα του Πλούτωνα, υψώνοντας προς αυτές έναν γλυκύφθογγο ύμνο στη βαρύτονη αιολική αρμονία).
Βλ. Bergk PLG III, 376-377, 4 απόσπ.· Page PMG 364-366, απόσπ. 702-706.
 
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Αισχύλος

Aeschylus.
Agamemnon. Herbert Weir Smyth, Ph.D.. (Greek) [Aesch. Ag.]
Agamemnon. Herbert Weir Smyth, Ph. D.. (English) [Aesch. Ag.]
Agamemnon. Robert Browning. (English) [Aesch. Ag.]
Eumenides. Herbert Weir Smyth, Ph.D.. (Greek) [Aesch. Eum.]
Eumenides. Herbert Weir Smyth, Ph. D.. (English) [Aesch. Eum.]
Libation Bearers. Herbert Weir Smyth, Ph.D.. (Greek) [Aesch. Lib.]
Libation Bearers. Herbert Weir Smyth, Ph. D.. (English) [Aesch. Lib.]
Persians. Herbert Weir Smyth, Ph.D.. (Greek) [Aesch. Pers.]
Persians. Herbert Weir Smyth, Ph. D.. (English) [Aesch. Pers.]
Prometheus Bound. Herbert Weir Smyth, Ph.D.. (Greek) [Aesch. PB]
Prometheus Bound. Herbert Weir Smyth, Ph. D.. (English) [Aesch. PB]
Seven Against Thebes. Herbert Weir Smyth, Ph.D.. (Greek) [Aesch. Seven]
Seven Against Thebes. Herbert Weir Smyth, Ph. D.. (English) [Aesch. Seven]
Suppliant Women. Herbert Weir Smyth, Ph.D.. (Greek) [Aesch. Supp.]
Suppliant Women. Herbert Weir Smyth, Ph. D.. (English) [Aesch. Supp.]

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/collection?collection=Perseus:collection:Greco-Roman

Ο Φρύνιχος, όπως και ο σύγχρονός του Αισχύλος , απέφευγε το χρωματικό γένος . Πλούτ. (Περί μουσ. 1137Ε, 20): "δε θά'ταν άτοπο να υποστηρίξει κανείς ότι ο Αισχύλος ή ο Φρύνιχος απέφευγαν τη χρήση του χρωματικού γένους από άγνοια;".

http://www.musipedia.gr/

Πλούτ. Περί μουσ. 1137Ε, 20


(186) Οἷόν τι καὶ ἐπὶ τῶν τῆς τραγῳδίας ποιητῶν. (187) Τῷ γὰρ χρωματικῷ γένει καὶ τῷ † ῥυθμῷ τραγῳδία μὲν οὐδέπω καὶ τήμερον κέχρηται, κιθαρ〈ῳδί〉α δέ, πολλαῖς γενεαῖς πρεσβυτέρα τραγῳδίας οὖσα, ἐξ ἀρχῆς ἐχρήσατο. - (188) Τὸ δὲ χρῶμα ὅτι πρεσβύτερόν ἐστι τῆς ἁρμονίας, σαφές. (189) Δεῖ γὰρ δηλονότι κατὰ τὴν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἔντευξιν καὶ χρῆσιν τὸ πρεσβύτερον λέγειν· κατὰ γὰρ αὐτὴν τὴν τῶν γενῶν φύσιν οὐκ ἔστιν ἕτερον ἑτέρου πρεσβύτερον. - (190) Εἰ οὖν τις Αἰσχύλον ἢ Φρύνιχον φαίη δι΄ ἄγνοιαν ἀπεσχῆσθαι τοῦ χρώματος, ἆρά γ΄ οὐκ ἂν ἄτοπος εἴη; (191) ὁ γὰρ αὐτὸς καὶ Παγκράτην ἂν εἴποι ἀγνοεῖν τὸ χρωματικὸν γένος. (192) Ἀπείχετο γὰρ καὶ οὗτος ὡς ἐπὶ τὸ πολὺ τούτου, ἐχρήσατο δ΄ ἔν τισιν. (193) Οὐ δι΄ ἄγνοιαν οὖν δηλονότι, ἀλλὰ διὰ τὴν προαίρεσιν ἀπείχετο· (194) ἐζήλου γοῦν, ὡς αὐτὸς ἔφη, τὸν Πινδάρειόν τε καὶ Σιμωνίδειον τρόπον καὶ καθόλου τὸ ἀρχαῖον καλούμενον ὑπὸ τῶν νῦν.

http://remacle.org/bloodwolf/historiens/Plutarque/musiquegr.htm

[Ο Αισχύλος έγραψε, κατά τη Σούδα , 90 δράματα]

Headword: Αἰσχύλος
Adler number: alphaiota,357
Translated headword: Aeschylus (Aiskhylos)
Vetting Status: low
Translation:
Athenian, tragic poet, son of Euphorion and brother of Amenias, Euphorion, and Kynageiros, who [all] fought bravely at Marathon together with him.[1] He also had two sons who were tragedians, Euphorion[2] and Euaion. He competed in the 9th Olympiad[3] when he was 25 years old. This man was the first to invent the practice of actors having masks painted wondrously with colors and wearing felt half-boots known as embatai. He wrote both elegiac poetry and 90 tragedies. He won 28 times, though some say[4] 13. Exiled to Sicily following a collapse of the stage during a performance of his, a tortoise was dropped on his head by an eagle that had been carrying it, and he died at the age of 58.[5]
Greek Original:
Αἰσχύλος, Ἀθηναῖος, τραγικός, υἱὸς μὲν Εὐφορίωνος, ἀδελφὸς δὲ Ἀμενίου, Εὐφορίωνος καὶ Κυναιγείρου, τῶν εἰς Μαραθῶνα ἀριστευσάντων ἅμα αὐτῷ. ἔσχε δὲ καὶ υἱοὺς τραγικοὺς δύο, Εὐφορίωνα καὶ Εὐαίωνα. ἠγωνίζετο δὲ αὐτὸς ἐν τῇ θ# Ὀλυμπιάδι ἐτῶν ὢν κε#. οὗτος πρῶτος εὗρε προσωπεῖα δεινὰ χρώμασι κεχρισμένα ἔχειν τοὺς τραγικοὺς καὶ ταῖς ἀρβύλαις τοῖς καλουμένοις ἐμβάταις κεχρῆσθαι. ἔγραψε δὲ καὶ ἐλεγεῖα καὶ τραγῳδίας #4#: νίκας δὲ εἷλεν η# καὶ κ#, οἱ δὲ τρισκαίδεκά φασι. φυγὼν δὲ εἰς Σικελίαν διὰ τὸ πεσεῖν τὰ ἰκρία ἐπιδεικνυμένου αὐτοῦ, χελώνης ἐπιρριφείσης αὐτῷ ὑπὸ ἀετοῦ φέροντος κατὰ τῆς κεφαλῆς, ἀπώλετο ἐτῶν νη# γενόμενος.
Notes:
c.525/4-456/5 BC. See generally OCD(3) pp.26-29.
[1] 490 BC. Ameinias was probably *not* a relation, because he came from a different deme (Herodotus 8.84): see M.R. Lefkowitz, The Lives of the Greek Poets (London 1981) p.69.
[2] See epsilon 3800.
[3] So the transmitted text, 744-741 BC; we need the 70th (500-497). For this first try at competetion (actually in 499) cf. pi 2230.
[4] More correctly.
[5] Repeated at the end of chi 191; this age does not conform to the generally accepted dates for Aeschylus' life (see above).
Keywords: biography; chronology; clothing; military affairs; poetry; proverbs; stagecraft; zoology

Suda On Line

http://www.stoa.org/sol-bin/search.pl


[Προσπάθεια προσέγγισης μέσων βυζαντινής μουσικής. Εγκαταλείπεται. Η Εύα διαβάζει Αριστόξενο. Ζ.Σ.)

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΔΕΛΦΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ (1927)
Η αποδοχή τους από τον κριτικό κόσμο της εποχής

Το παρόν άρθρο εστιάζει στην απήχηση που είχαν οι πρώτες Δελφικές Εορτές, τις οποίες διοργάνωσαν ο Άγγελος Σικελιανός με τη σύζυγό του Εύα Πάλμερ το Μάιο του 1927 στους Δελφούς, και στη γενικότερη αποδοχή τους από τον κριτικό κόσμο της εποχής. Οι γιορτές αυτές ήταν αποτέλεσμα του μεγαλόπνοου οραματισμού του ποιητή για τη Δελφική Ιδέα και απέβλεπαν στο να ξαναγίνουν οι Δελφοί «ομφαλός της γης», κέντρο μιας παγκόσμιας αμφικτιονίας, όπου το πνεύμα του αρχαίου ελληνισμού μέσα από την αναβίωσή του θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση της ενότητας του παγκόσμιου πνεύματος, που θα οδηγούσε την ανθρωπότητα σε ψυχική και πνευματική λύτρωση.



Ο Σικελιανός, μάλιστα, οραματιζόταν και την ίδρυση Πανεπιστημίου στους Δελφούς. Ψυχή, πάντως, του όλου εγχειρήματος υπήρξε η Εύα Πάλμερ, η οποία πέρα από την οικονομική εισφορά της κατέβαλε μεγάλη προσωπική εργασία, δουλεύοντας ακαταπόνητα, συμμετέχοντας στις πρόβες, προσπαθώντας να ρυθμίσει και την τελευταία λεπτομέρεια.
Οι Πρώτες Δελφικές Εορτές διήρκεσαν δύο ημέρες και η διοργάνωσή τους περιελάμβανε παράσταση του Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, γυμνικούς αγώνες, λαϊκούς χορούς και έκθεση λαϊκής τέχνης. Επαναλήφθηκαν το 1930 (Δεύτερες Δελφικές Εορτές), στο πρόγραμμα των οποίων περιλαμβανόταν εκτός από τον Προμηθέα Δεσμώτη και παράσταση των Ικέτιδων του Αισχύλου. Οι παραστάσεις αυτές αποσκοπούσαν στην αναβίωση του αρχαίου τρόπου διδασκαλίας. Η μουσική, που συνόδευε τα χορικά, βασιζόταν στο βυζαντινό μέλος. Τις ενδυμασίες των υποκριτών είχε υφάνει η ίδια η Εύα Σικελιανού πάνω σε πρότυπα λαϊκής τέχνης.


Η απήχηση των Πρώτων Δελφικών Εορτών ήταν μεγάλη. Γενικότερα έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από διανοούμενους και λάτρεις του ελληνικού πνεύματος. Υπήρξαν, βέβαια, και αρκετοί που αμφισβήτησαν το όλο εγχείρημα και τις προθέσεις του και κάποιοι που δεν πίστεψαν ότι θα μπορούσε να είναι εφικτή μια τέτοια προσπάθεια. Εκείνο που προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι οι κριτικές που ασκήθηκαν ήταν είτε ενθουσιώδεις και διθυραμβικές, εξαίροντας το γεγονός, ως κάτι το εντυπωσιακό και εξαιρετικό, είτε εντελώς αρνητικές με αιχμηρά βέλη εναντίον της όλης ιδέας και οργάνωσης. Αυτό φανερώνει πώς δεν επρόκειτο για μια «χλιαρή διοργάνωση», αλλά για ένα γεγονός ιδιαίτερα έντονο, που είτε εντυπωσίασε θετικά προκαλώντας ρίγη συγκίνησης, είτε έκανε τόσο αρνητική εντύπωση, ώστε επικρίθηκε ιδιαίτερα καυστικά.
Στην αρχή του εγχειρήματος ο Άγγελος και η Εύα πραγματοποίησαν την Άνοιξη του 1924 την πρώτη συγκέντρωση πνευματικών ανθρώπων, για να τους ανακοινώσουν τα σχέδιά τους για τις δελφικές γιορτές. Είχαν καλέσει 100 περίπου ανθρώπους του πνεύματος, στους οποίους παρουσίασαν την ιδέα τους. Αρχικά, όλοι χάρηκαν για την επιλογή του τόπου. Η ανταπόκρισή τους, όμως, στην όλη ιδέα, όπως έγραψε η ίδια η Εύα, ήταν σαν να είχαμε μιλήσει σε ανδρείκελα. Από τότε κιόλας στην Αθήνα το Δελφικό σχέδιο ήταν για πολλούς ένας χλευασμός. Ωστόσο, οι ίδιοι συνέχισαν ακαταπόνητα τη δουλειά τους για τρία χρόνια.


Όταν οι γιορτές ορίζονται για το 1927 αρχίζει η διαφήμισή τους (φυλλάδια, προκηρύξεις, δημοσιεύσεις σε εφημερίδες κλπ). Ο Σικελιανός δημοσιεύει στο Ελεύθερον Βήμα δύο άρθρα (26 και 29/ 08/ 1926), για τα οποία γνωρίζει επιθέσεις αλλά και θετική αντιμετώπιση. Χαρακτηριστική είναι η θέση του Σ. Στεφάνου (14/04/1927), ο οποίος βλέπει σημαντικό θεατρικά το γεγονός, αλλά πιστεύει πως δεν ήταν δυνατό να γίνει τίποτε. Γράφονται πάρα πολλά σχόλια πριν τις γιορτές, θετικά και αρνητικά. Πολλοί είναι υποστηρικτές της ιδέας (π.χ. η Έλλη Λαμπρίδη, Ελεύθερος Τύπος, ο μουσικός Φ. Πετυρέκ, Βραδυνή κ.α.). Στην ουσία όμως ο Σικελιανός είναι μόνος του με αληθινό συμπαραστάτη την Εύα.
Τα προγνωστικά για τις γιορτές έκλειναν μέσα τους ένα φόβο για το εγχείρημα, είχαν όμως και μια συγκίνηση, που εξέπεμπε το ίδιο το ζεύγος με την ακαταπόνητη δραστηριότητά του. Η Βραδυνή (26/04/1927) γράφει πως λίγο πριν τις γιορτές ο ενθουσιασμός του κόσμου είχε φτάσει στο κατακόρυφο: Πρόκειται να γίνει γενικός συναγερμός και να μεταβεί εις τους Δελφούς ολόκληρος η καλλιτεχνική και κοσμική κοινωνία μας. Μεγάλη ήταν η φροντίδα του Σικελιανού και της Εύας για τους ξένους καλεσμένους, κορυφαίους εκπροσώπους του ευρωπαϊκού πνεύματος, γιατί αυτοί θα σκόρπιζαν το μήνυμά του στον κόσμο. Πολλά ήταν τα χρήματα που δαπανήθηκαν στη διάνοιξη των δρόμων στην περιοχής Ιτέας – Δελφών, για να φτάσουν ευκολότερα οι επισκέπτες. Η ίδια η Εύα ναύλωσε καράβια, έχτισε ξενοδοχεία στην περιοχή, για να μπορέσει να φιλοξενηθεί ο μεγάλος αριθμός των επισκεπτών. Είχαν φροντίσει να τους εξασφαλιστεί το κάθε τι, μέχρι και για τα σκυλιά της περιοχής είχαν κανονίσει, ερχόμενοι σε συνεννοήσεις με τους ιδιοκτήτες τους και με την αστυνομία, να είναι για τρεις μέρες δεμένα!
Οι γιορτές διήρκεσαν 2 μέρες (9/10 Μαΐου), συνεχίστηκαν, όμως, και την τρίτη ημέρα με λαϊκούς χορούς και εκθέσεις λαϊκής τέχνης. Η παράσταση του Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου σε μετάφραση του Ι. Γρυπάρη έγινε την πρώτη μέρα. Κάθε εφημερίδα είχε στείλει στους Δελφούς τους πιο «διαλεχτούς» της. Ο Ν. Λαΐδης (Εσπερινή 11/05/1927) αναφέρει στοιχεία χρήσιμα, για να συλλάβουμε την ατμόσφαιρα και την αίσθηση του κοινού: Ο ενθουσιασμός δεν ορίζεται…Να υπήρξαν κριτικοί, να υπήρξαν θεατές που να μην έλαβαν μέρος στην παράσταση με όλη τους τη συγκίνηση, με όλη τους την ειλικρίνεια; Που να μην τους άρπαξε η δίνη του ενθουσιασμού.. Ό,τι έγινε δεν είχε ξαναγίνει ούτε μπορεί να ξαναγίνει…
Αντίθετα η Καθημερινή (10/05/1927) γράφει: Ο αριθμός των επισκεπτών είναι περιορισμένος, μη υπερβαίνων τα 1000 άτομα. Εντύπωσιν προκαλεί η εκ των εορτών απουσία του αθηναϊκού κόσμου πλην ελαχίστων εξαιρέσεων… Γενικώς η οργάνωσις υπήρξε καλή. Ελήφθη πρόνοια περί όλων, αλλά δυστυχώς οι εορτασταί είναι ελάχιστοι και αι προμήθειαι των τροφίμων θα μείνουν αχρησιμοποίητοι, προοριζόμενοι να χρησιμεύσουν ως βορά των όρνεων…Πιο κάτω γράφει: Οι στίχοι της αρχαίας τραγωδίας αντηχούντες εν μέσω της γαλήνης του όρους επροκάλουν συγκίνησιν. Το σχόλιο ήταν σαν να είχε παιχτεί το έργο στην αρχαία και όχι στη μετάφραση του Γρυπάρη! Υπονοούσε, δηλαδή, ότι η μετάφραση δεν ήταν κατανοητή.
Η κριτική για τους ηθοποιούς δεν ήταν ιδιαίτερα θετική από πολλούς κριτικούς. Θεωρήθηκαν άπειροι: Τους έσωσαν οι Φαιδριάδες, οι αντηχήσεις τους και η καλή θέληση του κόσμου, που μαγεύτηκε από το τοπίο. Ο Σικελιανός, εκτός κάποιων εξαιρέσεων (Ορέστης Κοντογιάννης, Ηλίας Δεστούνης), δεν χρησιμοποίησε στην παράσταση επαγγελματίες ηθοποιούς, καθώς ήθελε να αναδειχτεί ο ρόλος και όχι η προσωπικότητα του ηθοποιού. Στο ρόλο του Προμηθέα ήταν ο Γεώργιος Μπούρλος.
Το Χορό όμως οι περισσότεροι τον έκριναν θετικά. Στον αρχαιολόγο καθηγητή του Πανεπιστημίου Αντώνη Κεραμόπουλο από τις δύο κορυφαίες άρεσε κυρίως η Κούλα Πράτσικα: …διά των ολίγων διαλογικών της μερών ήγγισε τας μυχιοτάτας χορδάς της ψυχής των θεατών. Η μεταλλική φωνή της εξήρχετο πλήρης αισθήματος και πάθους. Η άλλη κορυφαία, η Γιαγκάκη, τραγούδησε μόνο. Θετική ήταν και η κριτική του Άλκη Θρύλου (Νέα Εστία): Ο Προμηθεύς αναστήθηκε σαν δράμα μουσικό…Ο χορός ξαναπήρε τη θέση που κατά πάσαν πιθανότητα είχε άλλοτε: την πρώτη. Ο Γιάννης Μηλιάδης αναγνώρισε την όλη δουλειά της Εύας, αλλά δεν του άρεσε, όπως και σε πολλούς, η στυλιζαρισμένη στάση του χορού. Η Εύα είχε την έμπνευση οι κινήσεις του να μιμούνται τα ανάγλυφα του 6ου και αρχής του 5ου αιώνα, όπου το κεφάλι και τα πόδια ήταν profil και το στήθος en face. Όπως αναφέρει: η Εύα στρώθηκε στη δουλειά με όλη της την ψυχή και κατόρθωσε να παρουσιάσει έναν αυτόνομο χορό που να μην σέρνεται πίσω από τη μουσική, αλλά να φτερώνει το ρυθμό με την κίνηση…Γιατί όμως έπρεπε ο χορός να αρχαΐζει; Γιατί να παρουσιαστούν τόσο συχνά οι φόρμες εκείνες της αρχαϊκής εποχής με το στήθος μπρος και τα πόδια πλάγια;
Από την άλλη, ιδιαίτερα αρνητική ήταν η κριτική που ασκήθηκε από το Ριζοσπάστη, που θεώρησε τις δελφικές εορτές ως μια εκδήλωση της κεφαλαιοκρατίας: η σκοτεινότης και η μυστικοπάθεια του Σικελιανού, χαρακτηρίζει σήμερα όλες τις πνευματικές εκδηλώσεις της κυρίαρχης κεφαλαιοκρατίας. Οι δελφικές εορτές αποτελούν μια κατεξοχήν εκδήλωση επί πνευματικού επιπέδου της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας. Επίσης, ανέφερε ότι οι παρακμάζουσες τάξεις, όπως τώρα η αστική, αναπολούν με νοσταλγία το παρελθόν, και παρακάτω: οι σιβυλλικοί λόγοι του Σικελιανού αφήνουν να υπονοηθεί ότι οι δελφικές εορτές αποτελούν την απαρχή μιας κοινωνικής και κρατικής καπιταλιστικής αναγέννησης.


Αντιρρήσεις υπήρξαν όχι μόνο από την αριστερή πλευρά. Το νέο τότε περιοδικό Ελληνικά Γράμματα, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Κωστή Μπαστιά, δηλώνει μέσα τα άρθρα του την αντίθεσή του με τους θαυμαστές των Εορτών. Ο Βασίλης Ρώτας, επίσης, στο άρθρο του με τίτλο: «Το περιεχόμενο των Δελφικών Εορτών. Μετά την παραζάλη. Το αντίκρισμα της πραγματικότητας» ανέφερε ότι ο Χορός και οι ηθοποιοί δεν δέθηκαν σαν σύνολο αλλά η δράση του καθενός ήταν ανεξάρτητη. Το σκηνικό ήταν ρομαντικό, σαν τους ψεύτικους βράχους που φτιάχνουν στα πάρκα, όπως και το προσωπείο, το ντύσιμο και η μελοδραματική απαγγελία του Προμηθέα. Η Γιαγκάκη τραγούδησε με λαρυγγισμούς αποκρουστικούς, η Πράτσικα, όμως, θεατρικά και συγκινητικά. Με σχετική αγένεια έγραψε επίσης πως μερικές κοπέλες του χορού ήταν χτυπητές στραβοπόδαρες. Επίσης, θεώρησε ότι τα προσωπεία δυσκόλευαν τους ηθοποιούς στην απαγγελία.
Ο Φώτος Πολίτης, παρόλο που ο ίδιος δεν είδε τις εορτές, στηριγμένος σε άρθρα ομότεχνών του είχε επικριτική διάθεση. Νιώθει κατηγορηματική απώθηση για την όρχηση, θεώρησε ότι Χορός και έργο δεν συνδέθηκαν (αντινομία το να χορεύουν οι κοπέλες, ενώ μιλούν για θλιβερά πράγματα). Τα προσωπεία τα θεώρησε μάσκες ακαδημαϊκής τέχνης, πλασμένες χωρίς σκέψη, ρυθμό & καλλιτεχνική ελευθερία.
Τη 2η μέρα ακολούθησαν αθλητικοί αγώνες. Όπως ανέφερε το πρόγραμμα, μετά τους αγώνες θα χόρευαν τον αρχαίο Πυρρίχιο με πανοπλίες σε μουσική του Κ. Ψάχου, ενώ το απόγευμα θα γίνονταν τα Σεπτήρια, χορευτική αναπαράσταση της μάχης του Απόλλωνα με τον Πύθωνα. Οι γιορτές θα έκλειναν με επανάληψη του εναρκτήριου ύμνου του Απόλλωνα και λαμπαδηδρομία στην Ιερά Οδό από τους αθλητές. Για τους αγώνες, ο Ροδάς ανέφερε: …υπέροχον το θέαμα του πολεμικού πυρρίχιου χορού. Ο Πέτρος Αξιώτης στο βιβλίο του «Θάσος», Θεσσαλονίκη 1953, έγραψε ότι ξαναγεννήθηκαν οι αρχαίες γιορτές.


Οι παραπάνω αναφορές, επομένως, μας δίνουν μια γεύση από το κλίμα και την αντιμετώπιση του εγχειρήματος αυτού του Σικελιανού και της Πάλμερ. Οι κριτικές του πνευματικού κόσμου και του τύπου της εποχής υπήρξαν, όπως είδαμε, διττές, θετικές και αρνητικές. Η ιδέα αυτή του Σικελιανού και της Εύας για τη διοργάνωση των Δελφικών Εορτών υπήρξε πραγματικά μεγαλόπνοη. Οι δυο τους πίστεψαν και δόθηκαν ολόψυχα σ’ αυτή, παρά τις δυσκολίες και τα αρνητικά σχόλια. Είναι ευτύχημα, πάντως, για μας σήμερα η διάσωση των πρώτων αυτών Δελφικών Εορτών μέσα από την κινηματογραφική ταινία των αδελφών Γαζιάδη της “Dag Film”. Ωστόσο, οι Δελφικές Εορτές δεν μπόρεσαν να συνεχιστούν, καθώς τα έξοδα ήταν τόσο μεγάλα που οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή της οικογένειας Σικελιανού. Έτσι, οι δεύτερες Δελφικές Εορτές, που ακολούθησαν το 1930, στις οποίες θα αναφερθούμε σε επόμενο άρθρο, ήταν και οι τελευταίες.

Συνέχεια: Οι δεύτερες Δελφικές εορτές 1930

Στο πρόγραμμα των δεύτερων Δελφικών Εορτών είχε προστεθεί η παράσταση των «Ικέτιδων» του Αισχύλου. Συγκεκριμένα, την πρώτη μέρα μετά την περιήγηση στον αρχαιολογικό χώρο θα ακολουθούσε η παράσταση του «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου. Τη δεύτερη μέρα μετά την επίσκεψη στη Βιοτεχνική Έκθεση θα παρουσιάζονταν οι «Ικέτιδες» του Αισχύλου. Την τρίτη μέρα θα διεξάγονταν οι Πυθικοί Αγώνες και θα ακολουθούσε ο Πυρρίχιος Χορός.
Όσον αφορά την πρώτη παράσταση του «Προμηθέα», ερμηνευτές και χορός παρέμειναν τα ίδια πρόσωπα, εκτός από το Κράτος και τη Βία (Αυλωνίτης, Σχαίφερ, αντίστοιχα). Επίσης, η μία κορυφαία ήταν αυτή τη φορά η Κ. Καλλιγά. Η μετάφραση ήταν και πάλι του Γρυπάρη και η μουσική του Ψάχου. Η πιο μεγάλη αλλαγή έγινε στη σκηνογραφία. Επειδή θα ανέβαιναν δύο παραστάσεις, ο βράχος του 1927 δεν χρησίμευε πλέον. Στη θέση του τοποθετήθηκε ένα χαμηλό επίπεδο από τσιμέντο του αρχιτέκτονα Γ. Κοντολέοντος, το οποίο κατέληγε στις δύο του άκρες σε σκαλοπάτια. Πάνω του είχε υψωθεί μια βραχώδης στήλη, η οποία θα χρησίμευε για την καθήλωση του Προμηθέα.
Οι απόψεις για τη σκηνογραφία της παράστασης υπήρξαν διττές. Πολλοί βρήκαν ευρηματική την ιδέα, άλλοι, όμως, θεώρησαν πολύ απλό το σκηνικό, καθώς ήταν μια ευθύγραμμη σύνθεση με ένα κομμάτι γρανίτη στη θέση του βράχου, διακοσμημένη μόνο με τέσσερις σειρές σκάλες. Η γενική, πάντως, εντύπωση από την παράσταση υπήρξε ενθουσιώδης. Ο Αχιλλέας Μαμάκης («Έθνος», 2/5/1930) αναφέρει ότι «η παράσταση του Προμηθέα συγκίνησε βαθιά, συντάραξε ψυχικώς την εκλεκτή διανοούμενη συγκέντρωση, συγκλόνισε…». Περισσότεροι από 1.500 θεατές, αριθμός που υπερέβη εκείνον των πρώτων Δελφικών Εορτών, κατέκλυσαν το θέατρο. Ο Σικελιανός πριν από την έναρξη της παράστασης προχώρησε μέσα σε ραγδαία χειροκροτήματα στο κέντρο του θεάτρου και μίλησε με ενθουσιασμό για τη δελφική προσπάθεια. Ο Θ. Ν. Τσαβέας («Ημερήσιος Τύπος», 3/5/1930) περιγράφει κι αυτός θετικά την ατμόσφαιρα της γιορτής και εκπλήσσεται με την αλλαγή του τοπίου, καθώς «μπορούσε να δει κανείς στους Δελφούς μια πολιτεία ολόκληρη με εστιατόρια, περίπτερα για τους επίσημους και τους ξένους, σταθμούς πρώτων βοηθειών κ.λπ.». Ο Τάκης Μπαρλάς («Καθημερινή», 5/5/1930) γράφει: «Επιστρέψαμε με τα μάτια γεμάτα από μαγεία, ωραιότητα και την ψυχή κυριευμένη από πίστιν ελληνικήν…Ο Προμηθέας είναι σύμβολο κατεξοχήν ελληνικόν, αφού είναι ο αιώνιος Έλλην που ανοίγει εις τους ανθρώπους όλους τους δρόμους, διά να πάρει ως γέρας την δουλείαν του εις τόσα σκότη και βάρβαρους αυθέντας, και τιμωρία σκληροτάτη εις τον αιώνιον βράχον της μαρτυρικής καθηλώσεως του πνεύματος…».
Και η παράσταση των «Ικέτιδων», όμως, την επόμενη μέρα εντυπωσίασε. Η αλλαγή στο σκηνικό έγινε με την απομάκρυνση της στήλης, στην οποία ήταν δεμένος ο Προμηθέας και την αντικατάστασή της με ένα αρχαϊκό κάθισμα, ενώ στη μέση της σκηνής τοποθετήθηκε ένας βωμός και στα πλαϊνά του δύο αγάλματα. Η Εύα Σικελιανού επινόησε κι έναν τολμηρό νεωτερισμό: την εμφάνιση τεσσάρων ακολούθων αγγέλων του Δαναού με μάσκες Αιγύπτιων θεών, κεφαλές, δηλαδή, θηρίων, οι οποίοι ήταν βωβά πρόσωπα. Αρκετοί, βέβαια, διατύπωσαν αντιρρήσεις για τα αιγυπτιακά αυτά προσωπεία. Εκείνο, όμως, που εντυπωσίασε πολύ ήταν η εμφάνιση των 50 Δαναΐδων με τις κορυφαίες τους και τις 24 ακολούθους τους. Ο Αχιλλέας Μαμάκης («Έθνος», 3/5/1930) αναφέρει ότι «το θέαμα ήταν κάτι το φαντασμαγορικό, το επιβλητικό, το εξόχως ποιητικό. Ογδόντα κορίτσια μέσα στο στίβο με ρυθμό, κίνηση και χάρη». Οι 50 Ικέτιδες ήταν η ψυχή του έργου. Ντυμένες με λευκά κοστούμια και βαμμένες με τρόπο που να παρουσιάζονται όλες μελαχρινές, με κατάμαυρες περούκες που κατέληγαν σε κοτσίδες, κρατώντας κλαδιά ελιάς, βρίσκονταν σε διαρκή κίνηση, τραγουδούσαν, θρηνούσαν, εξωτερίκευαν ομαδικά το ίδιο συναίσθημα.
Εντύπωση, πάντως, προκαλούν τα διαφορετικά σχόλια σχετικά με την είσοδο των 50 Δαναΐδων. Ο Αχ. Μαμάκης, ο Τ. Μπαρλάς, ο Π. Χάρης περιγράφουν την είσοδό τους ως «αργή και επίσημη». Μία φωτογραφία, όμως, που δημοσιεύτηκε στο «Έθνος» με λεζάντα «Η είσοδος των Ικέτιδων» τις παρουσιάζει σαν να βρίσκονται σε έξαλλο τρέξιμο. Φαίνεται, μάλλον, ότι η εμφάνισή τους ήταν αρχικά γρήγορη και ορμητική, αλλά φτάνοντας στην ορχήστρα θα παρατάχτηκαν στους σχηματισμούς τους (χωρισμένες σε πέντε ομάδες), οπότε οι κινήσεις τους έγιναν πλέον σταθερές, αφού υποτίθεται βρίσκονταν πια στην περιοχή του Άργους, προστατευμένες από την ελληνική φιλοξενία. Οι χορογραφίες ήταν και πάλι έμπνευση της Εύας Σικελιανού, η οποία έχοντας ως βάση κάποιες στάσεις αρχαίων ελληνικών και αιγυπτιακών αγγείων κατόρθωσε να δημιουργήσει μια καταπληκτική ποικιλία κινήσεων. Οι ηθοποιοί, όπως αναφέρουν κριτικές της εποχής, στάθηκαν κατώτεροι από το χορό. Οι ρόλοι του βασιλιά, του Δαναού, του Αιγυπτίου κήρυκα δεν είχαν το μεγάλο πάθος που υπήρχε στην ψυχή του χορού. Το ζεύγος Σικελιανού μετά το τέλος της παράστασης «αποθεώθηκε» και πάλι με ένα ζωηρό, ατελείωτο χειροκρότημα.
Την τρίτη μέρα, δυστυχώς, ξέσπασε μια φοβερή βροχή, η οποία, εκτός από τη ματαίωση των αγώνων, δημιούργησε πολλά σοβαρά προβλήματα. Ο Κ. Ουράνης σε άρθρο του («Ελεύθερον Βήμα», 4/5/1930) αναφέρει με δηκτική διάθεση ότι «με τη βροχή όλα ξεβάψανε και απέκτησαν άθλιο χρώμα». Σε δύο άλλα άρθρα του («Ελεύθερον Βήμα», 7 και 8/5/1930) επαινεί το καλλιτεχνικό μέρος, αλλά θεωρεί ότι δεν θα έπρεπε να κληθεί τόσος κόσμος, αφού δεν υπήρχαν οι ανέσεις, η έλλειψη των οποίων τους βασάνισε όλους. Και ο Μ. Δειλινός («Εσπερινή», 4/5/1930) τονίζει τις αντιτουριστικές ελλείψεις, τις οποίες αποκάλυψε άγρια η βροχή εκείνη. Το κοκκινόχωμα, μάλιστα, που είχαν ρίξει οι ντόπιοι για να καλύψουν πρόχειρα τις ανωμαλίες του δρόμου επιδείνωσε την κατάσταση, καθώς όλα καλύφθηκαν με λάσπη.
Στις δεύτερες Δελφικές Εορτές υπήρξε και ένα ανεπίσημο πρόγραμμα παραστάσεων για το πιο λαϊκό κοινό. Στις 14 και 15 Μαΐου κατέφθασαν στους Δελφούς πολλοί θεατές από τα τριγύρω χωριά και περιοχές. Την πρώτη ημέρα έγιναν οι αγώνες και παράσταση των «Ικέτιδων» σε 3.500 θεατές! Και πάλι έβρεξε, όμως όλοι αψήφησαν τη βροχή. Ο Σικελιανός μίλησε στο ακροατήριο με τόσο συγκινητικά λόγια που στο τέλος όλοι σχεδόν έκλαιγαν, όπως αναφέρεται στον τύπο της εποχής. Την επόμενη μέρα το πρωί ο κόσμος πήγε στις εκθέσεις και το απόγευμα ακολούθησε η παράσταση του «Προμηθέα». Και στις δύο αυτές λαϊκές παραστάσεις το θέατρο ήταν τόσο κατάμεστο, που οι άνθρωποι δυσκολεύονταν να κινηθούν. Πολλοί από τους τελευταίους επισκέπτες είχαν αναρριχηθεί στα ριζοβούνια των Φαιδριάδων. Σε άρθρο του «Ημερησίου Τύπου» (22/5/1930) αναφέρεται ότι το λαϊκό κοινό πρέπει να ήταν δέκα και πλέον χιλιάδες και καταλήγει κάπως μελαγχολικά πως μετά το τέλος των γιορτών «την επόμενη μέρα οι Δελφοί βρήκαν ξανά την ησυχία τους».


Μετά το πέρας των Δελφικών Εορτών επακολούθησε πλήθος συζητήσεων σχετικά με τη συνέχισή τους. Ο Κ. Αθάνατος («Ημερήσιος Τύπος», 2/5/1930) γράφει πως «η δελφική ιδέα πρέπει να γίνει κτήμα του λαού, να μπορεί ο πολύς κόσμος να βλέπει τις παραστάσεις μεταφερόμενος εκεί φτηνά». Η «Βραδυνή» (6/5/1930) απαντά στην ιδέα που είχε η «Ακρόπολις» οι γιορτές αυτές να γίνονται στην Αθήνα ότι «οι Δελφικές Εορτές πρέπει να μείνουν στους Δελφούς». Υπήρξαν, όμως, και αρκετά αρνητικά σχόλια για τις ιδέες του Σικελιανού. Ο «Νουμάς» (Ιούνιος 1930) παραλλήλισε τον Σικελιανό με τον Μουσολίνι, παίρνοντας ως αφορμή μια φράση της «Δελφικής Έκκλησης», η οποία μιλούσε για τη δημιουργία μιας νέας «δελφικής γενιάς». Ο «Ριζοσπάστης» (5/5/1930) τον παρομοίασε με τον Ιουλιανό τον Παραβάτη, θεωρώντας πως οι Δελφοί ήταν το μέσο του για να αναστήσει τους αρχαίους. Επίσης, σε άλλο άρθρο (3/5/1930) η ίδια εφημερίδα καταφέρεται ενάντια στο εγχείρημα αυτό αναφέροντας ότι «η προγονοπληξία ήταν ανέκαθεν λόξα της αστικής Ελλάδας. Η περιβόητη δελφική προσπάθεια δεν είναι παρά ένας παθολογικός μυστικισμός της αστικής τάξης που καταρρέει και ζητάει παρηγοριά στο ένδοξο παρελθόν… Η πρόσκληση των ξένων και η θορυβώδης υποδοχή τους απέβλεπε στην καλλιέργεια του σωβινισμού στις εργαζόμενες μάζες, ώστε να κολακεύεται κάθε Έλληνας, αφού η Ευρώπη ξεσηκώνεται να έρθει να θαυμάσει τον τόπο του, τις παραδόσεις, την κληρονομιά του…Και τι δεν ακούσαμε! Πανεπιστήμια στους Δελφούς! Πνευματικό κέντρο στους Δελφούς! Ο ιδεαλισμός χωρίς όρια στη φαντασιοπληξία του…Και πού ξέρουμε ότι ο Σικελιανός δεν φιλοδόξησε να γίνει και… Απόλλων, και η Εύα να καθίσει σε χρυσό τρίποδα και να γίνει… Πυθία…».


Οι Δελφικές Εορτές δεν μπόρεσαν να συνεχιστούν. Παρά τη λαμπρή τους επιτυχία το ζεύγος Σικελιανού καταστράφηκε οικονομικά. Το 1933 η Εύα, αφού έκανε απεγνωσμένες αλλά άκαρπες προσπάθειες για να πετύχει οικονομική ενίσχυση από το κράτος για τη συνέχιση των Δελφικών Εορτών, έφυγε για την Αμερική με σκοπό να διαδώσει κι εκεί τη δελφική ιδέα. Δεν τα κατάφερε, αν και έως το τέλος της ζωής της, παρά τα οικονομικά της προβλήματα και την επιδείνωση της υγείας της, εξακολουθούσε να ελπίζει στην αναβίωση των Δελφικών Εορτών. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1952, όταν έμαθε για το θάνατο του Σικελιανού (1951), με τον οποίο είχε χωρίσει από το 1934. Η υποδοχή που της επιφυλάχθηκε, όταν επισκέφτηκε τους Δελφούς, ήταν θερμή. Υπέστη καρδιακή προσβολή, ενώ παρακολουθούσε παράσταση στο θέατρο των Δελφών, και ετάφη εκεί στους Δελφούς πλάι στον Σικελιανό. Το μεγαλόπνοο όραμά τους δεν μπόρεσε να συνεχιστεί, ωστόσο η προσπάθεια αυτή υπήρξε πολύ σημαντική, καθώς διαμόρφωσε μια νέα αντίληψη για το ανέβασμα της αρχαίας τραγωδίας και συντέλεσε στην ευρύτερη προβολή του ελληνικού πνεύματος και πολιτισμού.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

-ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ, Γ. (επιμέλεια), Στα Ίχνη του Διονύσου. Παραστάσεις τραγωδίας στην Ελλάδα 1867-2000, Ι.. Σιδέρης, Αθήνα 2005.

-ΑNTON, J. P. (επιμέλεια), 70 Χρόνια από τις Πρώτες Δελφικές Εορτές. Το αρχαίο Δράμα στους Δελφούς από τον Άγγελο Σικελιανό έως τις ημέρες μας, Πρακτικά Συμποσίου, Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, Α. Α. Λιβάνης, Αθήνα 2002.

-ΓΡΑΜΜΑΤΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ, Το ελληνικό θέατρο στον 20ο αι., τομ. α΄, Αθήνα: Εξάντας, 2002.

-ΜΑΥΡΟΜΟΥΣΤΑΚΟΣ, Π., «Το αρχαίο ελληνικό δράμα στη νεοελληνική σκηνή: από τους Πέρσες του 1571 στις προσεγγίσεις του 20ου αιώνα», Παραστάσεις Αρχαίου Ελληνικού Δράματος στην Ευρώπη κατά τους Νεότερους Χρόνους, Γ΄ Διεθνής Επιστημονική Συνάντηση, Επτανησιακή Γραμματεία των Ελληνιστών, Καστανιώτης, Αθήνα 1999.

-ΣΙΔΕΡΗΣ, Γ., Το Αρχαίο Θέατρο στη Νέα Ελληνική Σκηνή 1817-1932, Ίκαρος, Αθήνα 1992.

-60 Χρόνια Εθνικό Θέατρο 1932-1992, Κέδρος, Αθήνα 1992.

-Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο. Η Επίδρασή του στην Ευρώπη, Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων, Αθήνα 1993.

-Διεθνής Συνάντηση Αρχαίου Ελληνικού Δράματος. Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 8-12 Απριλίου, 4-25 Ιουνίου 1985, Αθήνα 1987.

-ΙΙ Διεθνής Συνάντηση Αρχαίου Ελληνικού Δράματος. Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, 15-20 Ιουνίου 1986, Αθήνα 1989.


Ευφροσύνη Κωσταρά
Φιλόλογος – Θεατρολόγος


Ευφροσύνη Κωσταρά
Φιλόλογος – Θεατρολόγος

http://webcache.googleusercontent.c...ml+Αισχύλος+μουσικη&cd=16&hl=el&ct=clnk&gl=gr

Ο θρήνος της Τέκμησας
Ακολουθεί περιγραφή της καταχώρισης.

Στοιχεία Αρχείου
Πληροφορίες Τραγουδιού
Είδος:
Αρχαία ελληνική μουσική
Κατηγορία:
Λατρευτικά
Περιοχή:
Ελλάδα,
Εθνικότητα:
Ελληνική
Γλώσσα/Διάλεκτος:
Αρχαία ελληνικά
Στοιχεία Αναζήτησης
Αρχή Κειμένου:
Αυτοφόνω χερί
Υπεύθυνος Καταχώρισης:
Θανάσης Μωραΐτης
Επιπλέον Πληροφορίες
Πληροφορίες:
.
Διάρκεια:
1:16
Ημερομηνία Αρχειοθέτησης:
28/06/2005
Σχόλιο Συντάκτη:
Υπάρχει και στα cd 38, track: 11και 62, track: 06
Καλλιτέχνες/Όργανα/Ρόλοι
Atrium Musicae De M :
Ορχήστρα
Paniagua Gregorio :
Διευθυντής Ορχήστρας
Paniagua Gregorio :
Τραγουδιστής
Αποθηκευτικά Μέσα
Αποθηκευτικά Μέσα:
1 Musique de la Grece Antique / Atrium Musicae De Madrid - Gregorio Paniagua

http://www.mla.gr/song_info?song_id=9144


Un Ajax et deux Timothée (P. Berol. n° 6870)
by A Bélis

Abstract

Written by an anonymous musician around 160 A.D., the Berlin Papyrus (inv. 6870vo) comprises 24 lines of music. According to the best specialists, they could correspond to 4 or 5 different musical scores, some of them vocal, the others instrumental, but whose authors remain unknown to us. Tecmessa's lament (occupying the lines 16 to 19, plus occasionally line 23) has been presented as a possible extract of a lost tragedy that could well be either Aeschylus's Hoplon krisis or Sohpocles's Aias. The musical analysis of the passage, centered on the setting to music of the poetic text, shows that it can neither be a fragment of the Classic age nor a piece taken from a tragedy. Its irregular scale, the lengthening of the syllables and its melodic boldness militate in favour of a 4th century B.C. work, and more precisely, a dithyramb. A paragraph of the Haromindes by Lucian (at the cost of a minute correction) enables us to establish its original title, to identify the author and to determine its date and also the circumstances in which the dithyramb had been created. Thye work in question is the Ajax Mad by Timotheus of Miletus, a daring composer - if any - who wrote it when he was a very old man for the young aulos-player Timotheus of Thebes. Interpreted by a choir of children belonging to the Pandionis tribe, the dithyramb won the prize at the Greater Dionysia around 360 B.C. This was Timotheus's first major victory, in a career which took place, as we know otherwise, between 354 and 324 B.C. In such conditions, the lines 20 to 22 of the Berlin papyrus, wich were till now considered as an instrumental piece, distinct from Tecmessa's lament, are fully part of it. This is precisely one of the instrumental interludes characteristic of the new dithyramb, which is a musical commentary of the preceding poetic text. This is, consequently, the first fragment, - not only vocal but also instrumental, than can be attributed to Timotheus of Miletus, the most innovating musician of Antiquity

http://www.mendeley.com/research/un-ajax-et-deux-timothe-p-berol-n-6870/

M. L. WEST ANALECTA MUSICA
aus: Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik 92 (1992) 1–54

http://uni-koeln.de/phil-fak/ifa/zpe/downloads/1992/092pdf/092001.pdf

P. Berol. 6870 (Pöhlmann Nos. 30-33)
Since Pöhlmann’s edition a small fragment (inv. 14097) has been attached at the top right of the
papyrus, giving seven additional letters or parts of letters from the text of the Paean and three
associated musical notes. I should like to thank Dr Günter Poethke for sending me word of this
and for supplying a photograph, and Dr Priese, Direktor of the Ägyptisches Museum and
Papyrussammlung, for permission to publish it (Pl. I). Stephanie West kindly examined the
papyrus in Berlin and answered a series of my queries about readings of the musical symbols.
Here is a revised text.

1 The new fragment contributes ]`[ ]rv n[. The first trace is a hook slightly below line level.
It might be taken for the nose of a, but I am more disposed to see it as the finish of a descender.
Compare the iotas in 3 (deina)i, 4 paga¤ t' ÉIsmhnoË; also the tau in 17 to, and the second
instrumental W in 13. The next trace is a longer descender curving slightly forward: rho looks the
likeliest interpretation. There is a gap between the two traces which may have been occupied by a
musical note at the higher level.
2 The new fragment contributes ta! [ . The t, previously on the edge, was misread as p[ .


3 No traces can be made out after lv.
4 The first letter has been read as d, but this is unlikely.
5 eu very uncertain. Schubart read kr, but the length of the descender favours u over r, and
the k would be rather cramped (compare kr in 6).
11 Unequivocal traces of a at the end.
14 The cruciform sign in the suprascript is hardly a cancelled G (Pöhlmann). I cannot
elucidate it.
16 There is a hole just above Úi΄ which might have consumed a diseme sign or a stigme.
18 No stigme on the leimma.
19 _ ΄ : _aƒ΄΄ (Wagner) cannot be ruled out. The following i΄ is fairly clear. I cannot see that
it has been cancelled (Wagner).
20 The third \ appears crossed by a thin diagonal stroke going the other way. Perhaps parts
of both are to be combined as , the remainder being dirt.
23 tu Ú so (Schubart), rather than tx (Wagner) or Ú x (Pöhlmann) On a(po)
certainly a΄ not x. The final Kƒ[΄ very uncertain, but I cannot reconcile the traces with Pöhlmann’s
[.
E. Heitsch, Griechische Dichterfragmente der römischen Kaiserzeit I 169 f., records several
scholars’ attempts to supplement the missing portions of the poetic text of the Paean (= pap. lines 1-
12). They are mostly too short by one syllable in each line. But the new readings lend support to
previous conjectures at one or two points. In line 1 the traces match Reinach’s Paiån OE Paiån
[xa]›r' OEn[aj ... very nicely, if one assumes a space between the final n of Paiån and xai (cf. 6
after Ïmnvn, 8 after xa¤taiw, 9 after klhd≈n; other noteless gaps are less relevant, as they
coincide with verse-end). The falling notes over the v suit a circumflexed vowel. At the end of
the Paean ja[nyo‹ ``` kar]po¤ looks extremely probable (Reinach again). Reinach supplied
t°llontai as the verb; one could also think of t¤ktontai, comparing Synes. Hymn. 3. 24 so‹
ka‹ t¤ktontai karpo¤; or br¤yousin or br¤yontai.
In line 2 taw is probably the article, introducing an epithet of Dãlou.
In line 5 it is uncertain whether a syllable is lost between eu and ta. The space might have
been filled by a string of four musical symbols, or it might accommodate e.g. EÈ[:r≈:]ta.


Magyar Zene : zenetudományi folyóirat
Egy antik »operajelenet« : a musiké Aischylos Agamemnónjának Kassandra-jelenetében abs. Fodor Géza 2005., 43. évf. 1. szám 3. - 22.o

Antique »Scena«
Géza Fodor

Abstract

Opera was born in 16th- and 17th-century Italy from the traditions of the pastorale but under the ideological pretext of resurrecting the antique tragedy. One of the core elements of this ideology was the misunderstanding originating from Girolamo Mei that antique tragedies were sung throughout. Even though musike that creates the unity of poetry, chant and dance and instrumental accompaniment was only represented by choruses and monodies, while dramatic dialogues and longer texts, the so-called rheses were recited, there really was such a formal unit of Greek tragedies in which the dialogue of the chorus and the actor and musike were joined, the amoibaion. It had two forms: one of them, the semilyric amoibaion was recited by one of the characters (mainly the actor) and sung and danced by the other (i.e. the chorus), the other, the purely lyric amoibaion was sung and danced by both the actor and the chorus. Agamemnon, the first piece of the only surviving Greek trilogy, The Oresteia by Aeschylus contains an interesting combination of these two types (lines 1072-1178). At the beginning of the 2. scene of epeisodion IV Cassandra, daughter of Trojan king Priam, and a slave of Agamemnon, using her prognostic power bestowed upon her by Apollo and immersed in a state of enthusiasmos for the god amidst the musike (singing and dancing accompanied by auloses) recalls in a series of visions the horrific past of the House of Atrides, its tragic present (the assassination of Agamemnon) and predicts her own fate. The leader of the chorus comprising 12 argive elders refuses to face the horrible truth and opposes Cassandraís enthusiasmos and musike with the sober and rational parlance, recital or ìproseî of the iambic trimester. Cassandraís four strophe-antistrophe pairs and the two lines of speech of the chorus leader as a response to the individual sections up to line 1113 form a semi-lyric amoibaion. However, Cassandraís exalted state of mind and the intensity of her musike gradually erodes the sobriety and rationality of the chorus, enraptures the elders and infects the whole chorus. After Cassandraís 5th strophe and antistrophe the leader of the chorus still keeps to the iambic trimester but the chorus of the remaining 11 elders adopts the atmosphere of the musike (the singing, dancing and the accompaniment of auloses). At this point the leader merges in the chorus, his unique parlance of iambic trimeters disappears. Cassandraís 6th and 7th pairs of strophe-antistrophe are followed by sections of musike of the full, 12-member chorus and after the transitional 6th pair of strophe-antistrophe the semi-lyric amoibaion is transformed into a purely lyric amoibaion. The study showed in detail that behind every change of the form and subject-matter of the text between lines 1072 and 1178 there is a twofold psychodrama, that of Cassandra and the argive elders. Aeschylus exploited the dramatic and theatrical opportunities of the musike worthily of a true genius.

https://docs.google.com/viewer?a=v&...U0orvd&sig=AHIEtbSgZb6OdWFWTF8yr-hUzxmY40Ry6Q

[PDF]
Freecell/rrt: “Za pisi; Io cs". x
esztetika.elte.hu/.../fodor_kassandra.pdf - Μετάφραση αυτής της σελίδας
Μορφή αρχείου: PDF/Adobe Acrobat - Quick View
EGY ANTIK >>OPERAJELENET«*. A musiké Aischylos Agamemnónjának Kassandra-jelenetében.

http://magyarzene.info/index.php?option=com_zene&view=gyorskereses&Itemid=13

Aesch. Supp. 49

Χορός

ὅντ᾽ ἐπιλεξαμένα,
50νῦν ἐν ποιονόμοις
ματρὸς ἀρχαίας τόποις τῶν
πρόσθε πόνων μνασαμένα,
τά τε νῦν ἐπιδείξω
πιστὰ τεκμήρια γαιονόμοις,
55τὰ δ᾽ ἄελπτά περ ὄντα φανεῖται.
γνώσεται
δὲ λόγους τις ἐν μάκει.
εἰ δὲ κυρεῖ τις πέλας οἰωνοπόλων
ἔγγαιος οἶκτον οἰκτρὸν ἀίων,
60δοξάσει τις ἀκούειν ὄπα τᾶς Τηρεΐας
Μήτιδος οἰκτρᾶς ἀλόχου,
κιρκηλάτου τ᾽ ἀηδόνος,
ἅτ᾽ ἀπὸ χλωρῶν πετάλων ἐργομένα
πενθεῖ μὲν οἶκτον ἠθέων:
65ξυντίθησι δὲ παιδὸς μόρον, ὡς αὐτοφόνως
ὤλετο πρὸς χειρὸς ἕθεν
δυσμάτορος κότου τυχών:
τὼς καὶ ἐγὼ φιλόδυρ-
τος Ἰαονίοισι νόμοισι
70δάπτω τὰν ἁπαλὰν
Νειλοθερῆ παρειὰν
ἀπειρόδακρύν τε καρδίαν.
γοεδνὰ δ᾽ ἀνθεμίζομαι
δειμαίνουσα φίλους, τᾶσδε φυγᾶς
75ἀερίας ἀπὸ γᾶς
εἴ τις ἐστὶ κηδεμών.

Aeschylus. Aeschylus, with an English translation by Herbert Weir Smyth, Ph. D. in two volumes. 1.Suppliant Women. Cambridge. Cambridge, Mass., Harvard University Press; London, William Heinemann, Ltd. 1926.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:1999.01.0015:card=68

Ἰαονίοισι νόμοισι
Ps.-Plutarchos > Aristoxenos > mixolyd > Aristeides > tragikus tropos > nomos orthios
>Johansen 1980 > Ritook 1982 >

http://books.google.gr/books?id=i-A...Q6AEwAQ#v=onepage&q=Ἰαονίοισι νόμοισι&f=false

Aeschylus' Supplices: introduction and commentary on vv. 1-523 - Αποτέλεσμα Google Books
books.google.gr/books?isbn=9162864017...
Pär Sandin - 2005 - Danaus (Greek mythology) in literature - 251 σελίδες
Furthermore, an interesting possibility is that νέον οἶκτον may contain part of the same notions as Ἰαονίοισι νόμοισι in 69 (cf. Wecklein lc, and see below), and ...
 

Attachments

  • Τεψ.png
    30.8 KB · Views: 1
  • τεψ2.png
    32.9 KB · Views: 2
  • τεψ3.png
    41.3 KB · Views: 1
  • Fodor1.png
    Fodor1.png
    66.6 KB · Views: 3
  • φοδορ2.png
    57.5 KB · Views: 1
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
εώρα

αλήτις, θηλ. του αλήτης. 1. Τραγούδι που το τραγουδούσαν πάνω σε κρεμαστή κούνια (αιώρα), καθώς κουνιόνταν. Πολυδ. (IV, 55): "Ήν δε και αλήτις άσμα ταις αιώραις προσαδόμενον". Πιστευόταν ότι ήταν τραγούδι της Ηριγόνης (βλ. σημ. πιο κάτω)· Αθήν. ΙΔ', 618Ε, 10: "υπήρχε επίσης ένα τραγούδι που το τραγουδούσαν στη γιορτή της αιώρας, στη μνήμη της Ηριγόνης, και λεγόταν αλήτις".
2. Αλήτις ονομαζόταν επίσης μια γιορτή στην Αθήνα. Ησ.: "Αλήτις, εορτή Αθήνησιν, η νυν Εώρα λεγομένη, και ημέρας όνομα, ως ο Πλάτων ο Κωμικός". Από αυτό φαίνεται πως έτσι (εώρα) ήταν και το όνομα της μέρας της γιορτής.
Σημείωση: Ηριγόνη ήταν η κόρη του Αθηναίου ήρωα Ικάριου, στον οποίο δίδαξε ο Διόνυσος την καλλιέργεια των αμπελιών και την παραγωγή του κρασιού. Η Ηριγόνη γέννησε από τον Διόνυσο έναν γιό, τον Στάφυλο. Ο πατέρας της πρόσφερε από το κρασί του σε μερικούς βοσκούς, που μέθυσαν, και νομίζοντας πως τους δηλητηρίασε σκότωσαν τον Ικάριο. Η Ηριγόνη, με τη βοήθεια του κυνηγετικού σκυλιού του πατέρα της Μάιρα, βρήκε το πτώμα και απελπισμένη για το χαμό του πατέρα της κρεμάστηκε· πριν πεθάνει όμως καταράστηκε τις παρθένες της Αττικής να κρεμιούνται κι αυτές. Πραγματικά αυτό, κατά το μύθο, άρχισε να συμβαίνει, και οι Αθηναίοι ζήτησαν χρησμό από το μαντείο. Με τη συμβουλή του καθιέρωσαν γιορτή προς τιμήν της Ηριγόνης, κατά την οποία τα κορίτσια κρεμούσαν αιώρες και καθώς κουνιόνταν τραγουδούσαν το τραγούδι αλήτις.
Βλ., ανάμεσα σε άλλα, Νόνν. Διον. 48, 34 κ.ε. Επίσης, Γεώργιος Κ. Σπυριδάκης, "Περί της κατά το έαρ αιώρας εις τον Ελληνικόν και τους λοιπούς λαούς της Χερσονήσου του Αίμου", Επετηρίς του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας, KB', 1969-1972, Αθήναι 1973, σσ. 113-130· με μια περίληψη στα γαλλικά, σσ. 131-134. Στη μελέτη αυτή, γίνεται αναφορά αρκετά λεπτομερειακή και στην "αιώρα" στην αρχαία Ελλάδα, σ. 121 κ.ε. (στη γαλλική περίληψη, σσ. 132-133).

~~~~

"Την άμεση σχέση του παιχνιδιού με τη λατρεία του Διονύσου δηλώνει μια σκηνή σ'έναν ωραίο αττικό σκύφο, που βρέθηκε το 1846 στο Τσιούζι και σήμερα βρίσκεται στο μουσείο του Βερολίνου. Ένας στεφανωμένος Σάτυρος, πιστός ακόλουθος του Διονύσου, στέκεται πίσω απο μιάν αιώρα, στην οποία κάθεται μιά νέα και της δίνει ώθηση. Ο σάτυρος που σπρώχνει την κούνια, σημαδεύει το βακχικό χαρακτήρα της γιορτής, όπως σε πολλές άλλες ανάλογες παραστάσεις. Τα κορδονάκια που είναι τυλιγμένα στο κεφάλι του, καθώς και τα φύλλα που σχηματίζουν ακτινωτό στεφάνι είναι θρησκευτικά σύμβολα, μας λέει ο Hunziker. Πάνω απο τη νέα που αιωρίζεται διαβάζουμε τη λέξη ΑΛΗ, που είναι η αρχή της λέξης ΑΛΗΤΙΣ, η οποία ταυτίζεται με την Ηριγόνη, και της οποίας το όνομα έχει τελετουργική σημασία.''

Απολλόδωρος, βιβλιοθήκη, Γ' 14,7
Αθηναίος, Δειπνοσοφιστές ΙΔ' , 10
Πολυδεύκης, Ονομαστικόν, Δ, 7,55

http://www.musipedia.gr/

Aristotelis Opera, Τόμος 10 Από τον Aristotle,Friedrich Sylburg,Karl Friedrich Neumann

http://books.google.gr/books?pg=PA3...lt&id=MNM9AAAAYAAJ&ots=SUABUb1Ek-&output=text

Αθήν. ΙΔ', 618Ε, 10

"υπήρχε επίσης ένα τραγούδι που το τραγουδούσαν στη γιορτή της αιώρας, στη μνήμη της Ηριγόνης, και λεγόταν αλήτις".

ἦν
δὲ καὶ ἐπὶ ταῖς ἐώραις τις ἐπ΄ Ἠριγόνῃ, ἣν καὶ ἀλῆτιν
λέγουσιν, ᾠδή. Ἀριστοτέλης γοῦν ἐν τῇ Κολοφωνίων
Πολιτείᾳ φησίν· ’ἀπέθανεν δὲ καὶ αὐτὸς
ὁ Θεόδωρος ὕστερον βιαίῳ θανάτῳ. λέγεται δὲ γενέσθαι τρυφῶν τις,
ὡς ἐκ τῆς ποιήσεως δῆλόν ἐστιν.
ἔτι γὰρ καὶ νῦν αἱ γυναῖκες ᾄδουσιν αὐτοῦ μέλη περὶ
τὰς ἐώρας.

http://www.sflt.ucl.ac.be/files/AClassFTP/Textes/ATHENEE/deipnosophistes_14.txt

ἀλήτ-ης [α^], ον, Dor. ἀλάτας , α, ὁ; voc.

[...] name of song in honour of Erigone, Ath.14.618e, Poll.4.55, Hsch.s.v.; cf. “ἐώρα” 11.


http://www.perseus.tufts.edu/hopper...1999.04.0057:entry=a)lh/ths&highlight=erigone

~~~~~~~~~~~~~

ἐώρα ,
A. [select] v. αἰώρα, cf. Ael.Dion.Fr.23: pl., of a festival in honour of Erigone, Arist.Fr.515 (αἰ- codd.). ἐωρέω , = αἰωρέω, prob. in S. OC1084 (lyr.), cf. Hsch., Dosith.p.431 K. ἐώρημα , = αἰώρημα, Sch.Ar.Pax77. ἐωρίζεται: μετεωρίζεται, ἀναπατεῖ, Hsch.

Henry George Liddell. Robert Scott. A Greek-English Lexicon. revised and augmented throughout by. Sir Henry Stuart Jones. with the assistance of. Roderick McKenzie. Oxford. Clarendon Press. 1940

http://www.perseus.tufts.edu/hopper... Religion and its survival in Greek Religion, ed. 2, Lund 1950, s. 331-32, note 7.

books.google.gr/books?isbn=0819602736
Martin Persson Nilsson - 1950

[Martin P. Nilsson, "Die Anthesterion und die Aiora," Eranos 15 (1915)181-200.]

O L. Deubner (Attiche Feste, Hildesheim 1966, fvt. anat.) σ. 121 συμ. 4, έχων υπ΄ όψιν την γνώμην ταύτην του Μ. Nilsson ως και την του Wilamowitz ( Der Galube der Hellenen 1, 260, συμ. 4) επι του θέματος, αμφιβάλλει περί υπάρξεως τελετουργικής αιώρας εις τους Μινωικούς χρόνους, νομίζει δε ότι έχουμεν εις την παράστασιν ταύτην απλήν διασκέδασιν.
Την άποψιν ταύτην διετύπωσε πρώτος ο A. Evans (σ. 27) χορίς να επιμείνει εις αυτήν, δεχθείς έτσι την παράστασιν ως εικονίζουσαν έθιμον τελετουργικόν.

Από τους κατόπιν χρόνους της ελληνικής αρχαιότητος γνωρίζομεν περί της υπάρξεως της αιώρας εις τον ιωνικόν κόσμον, αναφερομένης εις Κολοφώνα και εις Αθήνας. 2

Εις την τελευταίαν πόλιν ετελείτο κατά τα Ανθεστήρια αιώρησις των νεανίδων με συμμετοχήν εις αυτίν νέων και με συνοδείαν άσματος που εκαλείτο αλήτις 3, ανηρτωντο δ΄ έτι εις τα δένδρα πρός αιώρισιν και πλαγγόνες. 4


2 Αθήν. 618 ε - φ. Πολυδ., Ονομ. 4, 55. Πρβλ. και Μ. Νilsson, Die Anthesterien und die Aiora. Eranos 15, 1916, 181 εξ., 1999 = Opuscula Ι, Lund 1951, σελ. 145. εξ., 165.

“‘ Δήμητρα ὁτὲ μὲν Χλόην, ὁτὲ δὲ Ἰουλώ. ἀπὸ τῶν οὖν τῆς Δήμητρος εὑρημάτων τούς τε καρποὺς καὶ τοὺς ὕμνους τοὺς εἰς τὴν θεὸν οὔλους καλοῦσι καὶ ἰούλους.’ δημήτρουλοι καὶ καλλίουλοι. καὶ


Αθήν. 618 e-f
πλεῖστον οὖλον οὖλον ἵει, ἴουλον ἵει.
ἄλλοι δέ φασιν ἐριουργῶν εἶναι τὴν ᾠδήν. αἱ δὲ τῶν τιτθευουσῶν ᾠδαὶ καταβαυκαλήσεις ὀνομάζονται, ἦν δὲ καὶ ἐπὶ ταῖς ἐώραις τις ἐπ᾽ Ἠριγόνῃ, ἣν καὶ ἀλῆτιν λέγουσιν, ᾠδή. Ἀριστοτέλης γοῦν ἐν τῇ Κολοφωνίων Πολιτείᾳ φησίν ‘ ἀπέθανεν δὲ καὶ αὐτὸς ὁ Θεόδωρος ὕστερον βιαίῳ θανάτῳ. ’”

Athenaeus. The Deipnosophists. with an English Translation by. Charles Burton Gulick. Cambridge, MA. Harvard University Press. London. William Heinemann Ltd. 1927. 1.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:2008.01.0405:casaubonpage=618e

~~~~~~~~~~~~

Oinoche_Anthesteria.jpg
sfrang.blogspot.com

~~~~~

Woman on a swing. Side B of an Ancient Greek Attic red-figure amphora, ca. 525 BC. from Vulci, Italy. Louvre Museum, Paris.

Read more: http://www.answers.com/topic/swing#ixzz2D3HPWb1p


~~~~~

A Rite of Swinging during the Anthesteria - JStorwww.jstor.org/stable/4475147 B. C. DIETRICH. A RITE OF SWINGING DURING THE ANTHESTERIA. The purpose of this paper is to investigate the relationship of the Aiora to the Anthesteria.


http://www.jstor.org/discover/10.23...=3&uid=29736&uid=67&uid=62&sid=21101407581221

~~~~~~~

A Figurine from Aghia-Triada and the Day of Aiora in Athensmore
by Elena Chepel
"In this paper the author analyzes written and iconographic evidence for the day of Aiora and argues for the sexual meaning of female swinging in Ancient Greece by tracing the genetic affi nity of the Attic rite of swinging with a... more
"In this paper the author analyzes written and iconographic evidence for the day
of Aiora and argues for the sexual meaning of female swinging in Ancient Greece by
tracing the genetic affi nity of the Attic rite of swinging with a Minoan ritual fi gurine
found in Aghia-Triada."

http://www.academia.edu/337947/A_Figurine_from_Aghia-Triada_and_the_Day_of_Aiora_in_Athens


~~~~

Descriptive depiction of the Aiora h Vrachionios, known today as a see-saw.

From a red-figure Attic vessel, 5th cent. B.C.


~~~~~~

Descriptive depiction of the Aiora h Vrachionios, known today as a see-saw.
From a red-figure Attic vessel, 5th cent. B.C.

~~~~~~~~
Goddess, the Classical Mode, Harold Koda, the Metropolitan Museum of Art...p180

"The figures in this vase painting are thought to be preparing for a civic festival in celebration of the dead. Because they are in the act of perfuming garments for the event, the delineation of the garment pieces is particularly detailed. A woman in a finely pleated chiton and band-bordered himation on the right gestures toward another woman accompanied by a child. Bent over to pour fragrance into a bundle of cloth, the woman on the left wears a linen chiton and a short overtunic, not unlike the astrochiton associated with Artemis. While the astrochiton was covered with a pattern of stars, in this garment zones of pictographs alternate with Greek-key bands. A swing at center is stacked with neatly folded garments, with the border of the uppermost garment also patterned with the Greek key. Likewise, a klismos chair is piled with what appear to be a pleated chiton and another astrochiton with pictographs, Greek-key borders and an edge of palmette motifs. The ubiquity of the Greek key in textile patterns is also evidenced the the headscarves of both women."

I copied this this picture with it's text because of a wiki I have in the older Demeter, Persephone, Triptolemos relief that mentions coating a baby with "ambrosia" which to my mind suggests the scented oil of anointment

As a gift to Celeus, because of his hospitality, Demeter planned to make Demophon (a name for Triptolemos's brother) as a god, by coating and anointing him with ambrosia, breathing gently upon him while holding him in her arms and bosom, and making him immortal by burning his mortal spirit away on the family hearth every night."

I probably go to far equating this ambrosial rub with the scented oil, I'm probably going to far in comparing the ritual garments woven for the image of Athena to wear during her processions in Athens with the weavings made for the asherah on the temple mount in Jerusalem and other high places of Judea. 2 Kings 23;7 And he brake down the houses of the sodomites, that [were] by the house of the LORD, where the women wove hangings for the grove.

The term Greek key is equivalent to the terms "meander" and "fret" used to describe "the repeated decorative border constructed from a continuous line, shaped into a repeated motif." seen in many cultures. I wondered about the "key" part of this term and how it might relate to the temple key [[priestess]] saus were carried by priestesses in procession to the temple on festival day. (They torment me most every day with a throat clearer and have for years---decades of years. throat clear. although there are days when there are breaks, even long breaks, of most days it would have to be said that the torment continued all day. Today, the throat clearer was here when I got back from eating and warming up outside. [I mentioned a couple days ago that I like to press my cold hands against the warm metal of the handrails and the flat surfaces of the concrete. Once I get my body temperature back up, that doesn't work anymore as those surfaces are too hot to comfortably touch. I think I forgot to mention in that long piece about air conditioning that every summer for more than 15 years they have run the refrigeration unit all night every night and since it is running in the morning when I leave and in the evening when I return, I assume it runs all day also. I think it was installed around the time my sister tormented by having one installed in Holaday. I still want to get back and add these to that page.] He a huge middle age male with straight brown hair parted almost down the middle in what I would have identified as a beta style in the sixties. I haven been able to look at him but I'm imagining [A middle age female just cruised me with a cruelly placed catbird smile. She has long, healthy gray hair brushed out in a style I often think belongs to a girls dressed in short and frayed cut of Levis. I don't really know why it was so disturbing to me that she directed the smile at me as though we had some mutual insight into things. She's sitting over there reading this now as I insert it in the text I was working on at the time she cruised by. My hands are beginning to tremble a little and to feel cold although I think they haven't turned the air as low as usual. In such a context I always feel like insulting them in my descriptions. I just looked over at her hair and its not really brushed and styled in the way I had imagined although I still feel that wearing the hair down is a style for younger females such as the one they have had at the bus stop this morning.) him with acne scars on a pleasantly form face. I think he has a large pot belly and whenever I glance lately he he's looking into a throat clear book with a wide, close-lipped catbird smile. As I came to these "Greek-key" motiffs, the large librarian male with hiply swept back, curly, mostly black, salt and pepper hair who plays in the blue grass band with the concertina player who could be related to Uraesus? Japanese chauffeur came to the same shelf I mentioned him coming to the other week and pointing to the card as he gave throat clear elementary instructions as their use. Today, he actually throat clear followed by an incoherent vocalization pinched the card between the thumb and first three fingers of his left hand as he jabbed at the throat clear library of congress numbers and explained (a happy happy heterosexual couple yawn just came by and joyfully greeted the bit older than student age male with the stubble beard and now are talking to him in maybe Spanish or Portuguese. I can't really hear. The male just broke the train of conversation by saying "no" to me in unaccented American English. He Is about the same coloring as the and could be his brother. He has a hairline that is so far receded I might as will call him bald. throat clear from behind and heh heh heh as their conversation becomes a cheerful din. The muscles under my nose are becoming spastic. The female has shoulder length, straight black hair parted on one side a brushed to stiffly frame her face without bangs. She has about the same coloring as her companion but his hair is curly and cut in a butch. In a friendly conversation I might say she looks Hispanic or maybe even Mexican. When they first arrived, she met one or two my glances by tightening her face and pushing her tongue against her closed lips in a wry look that seems expectant of some tearful or angry emotional response to the pain she knows she is inflicting by it. It's a look Diane often uses as she drops a flash fuse or whatever. As she did she started moving one knee in and out against the other or making some similar movement with her throat clear legs causing her head to wag in quick rhythm to the spiritous mood of her facial expression. The throat clear even has on calf length white socks with two throat clear colored bands at the top to go with his white tenny runners and bermuda shorts. hmmm no i hate him in a male! voice They've been punctuating me all day. All but him throat clear have gone. He holds his stony catbird smile up to each of my glances and often he punctuates a throat clear by noisily turning a page.) in minute detail their cosmic purpose to the two dark complected, bare legged, fairly shapely student age? females who enthusiastically accompanied him. They both had shoulder length or longer, straight black hair and throat clear I'm almost certain that one of them was the young looking student age female who gave me the beaver shot as I spoke with the Harward male "security guard" who, incidentally, was at the bookstore "snack shop" today apparently playing the role of one of 3 or 4 other counter clerks there today. I can't imagine why. I think I've mentioned that I've seen here a few times during the last couple weeks and the "young looking" characterization was accurate. I thought at that time I might be seeing two of them and today confirmed it since these two were about the same coloring although when they returned alone sometime after disappearing into the stacks with [[]], I noticed the one is a taller and much older young looking. In fact I considered that she could be the other's mother. Her catbird smile as the passed had an almost embarrassed defiance. I'm not sure, but I think she may have had some pimpling on one cheek and I thought she looked kind of Mexican indigena while I thought both look Greek to me as they arrived with [[]] and I was imagining him to be their Greek father at the very time I was trying to decide throat clear the the long time gargoyle with the hair a little to short to stay in the ponytail he ties it in just strode by how to work [[Ex 28 34 A golden bell and a pomegranate, a golden bell and a pomegranate, upon the hem of the robe round about. ]] into the thought of the relationship between pomus fruit tree and pompa, sacred procession (The bit older than student age negro...just cruised me in a golf shirt and when he got the 20 or so yards to the corner he coughed back at me) and the decorative motif some call Greek key.

http://www.flickr.com/photos/11787607@N02/7791032408/

~~~~~~~~~

Two-handled jar (amphora) depicting a woman in a swing and four men. Greek, Archaic Period, about 540–520 B.C. The Swing Painter. Attic ceramic (black figure). Museum of Fine Arts, Boston.

http://www.flickr.com/photos/sebastiagiralt/3136368496/

~~~~~~~~

http://www.flickr.com/photos/peterjr1961/5176907883/
Terracotta lekythos (oil flask)

Terracotta lekythos (oil flask)
Red-figure; Greek, South Italian, Apulian; Late Classical; ca. 375–350 B.C.
Associated in style with the Lecce Painter

Woman pushing girl on a swing, youth sitting on an altar, and Hermes

The Aiora and Anthesteria, Athenian festivals dedicated to Dionysos, god of wine, included girls swinging. The Hermaia, celebrating Hermes, the messenger god, featured athletes; the youth here holds a strigil (scraper), and Hermes himself stands by a column suggesting a sacred precinct. The Athenian festivals may have had Apulian counterparts.

~~~~~~
EO΄RA

AEO΄RA or EO΄RA (αἰώρα, ἐώρα).
1. A festival at Athens, accompanied with sacrifices and banquets, whence it is sometimes calledεὔδειπνος. The common account of its origin is as follows:--Icarius was killed by the shepherds to whom he had given wine, and who, being unacquainted with the effects of this beverage, fancied in their intoxication that he had given them poison. Erigone, his daughter, guided by a faithful dog, discovered the corpse of her father, whom she had sought a long time in vain; and, praying to the gods that all Athenian maidens might perish in the same manner, hung herself. After this occurrence, many Athenian women actually hung themselves, apparently without any motive whatever; and when the oracle was consulted respecting it, the answer was that Icarius and Erigone must be propitiated by a festival (Hygin. Poet. Astron.2.4). According to the Etymologicum Magnum, the festival was celebrated in honour of Erigone, daughter of Aegisthus and Clytaemnestra, who came to Athens to bring the charge of matricide against Orestes before the Areiopagus; and, when he was acquitted, hung herself, with the same wish as the daughter of Icarius, and with the same consequences. According to Hesychius, the festival was celebrated in commemoration of the tyrant Temaleus, but no reason is assigned. Eustathius (ad Hom. pp. 339, 1535) calls the maiden who hung herself Aiora. But as the festival is also called Ἀλῆτις (apparently from the wanderings of Erigone, the daughter of Icarius), the legend which was first mentioned seems to be the most entitled to belief. Pollux (4.7.55) mentions a song made by Theodorus of Colophon, which persons used to sing whilst swinging themselves (ἐν ταῖςαἰώραις). It is, therefore, probable that the Athenian maidens, in remembrance of Erigone and the other Athenian women who had hung themselves, swung themselves during this festival, at the same time singing the above-mentioned song of Theodorus. (SeeAthen. 14.618; Schömann, Griech. Alterth. vol. ii. p. 434.) [L.S]

2. A swing, which formed a favourite amusement in Greece, as in England at the present day (cf. Suidas, s.v. Zonaras, s.v. Paus. 10.29). The following cut shows a group swinging one another. [J.H.O]


Aeora, or Swing, from Panofka.
A Dictionary of Greek and Roman Antiquities. William Smith, LLD. William Wayte. G. E. Marindin. Albemarle Street, London. John Murray. 1890.





http://www.perseus.tufts.edu/hopper...habetic+letter=A:entry+group=3:entry=aeora-cn

~~~~~~~~~~~

Halbherr, F. 1903. "Resti dell'età micenea scoperti ad Haghia Triada presso Phaistos" Monumenti Antichi 14:74, figs. 42, 43.

Richter, Gisela M.A. 1922. "Cretan Reproductions." Bulletin of the Metropolitan Museum of Art 17(3): p. 62.

Richter, G.M.A. 1927. Handbook of the Classical Collection. New York: The Gilliss Press, 34.

Evans, A.J. 1935. Palace of Minos at Knossos. Vol. 4, pt. 1. London: Macmillan and Co., 24-7, fig. 13.

Zervos, C. 1956. L'Art de la Crete Neolithique et Minoenne. Paris: Editions "Cahiers d'Art, fig. 578.

http://www.metmuseum.org/Collections/search-the-collections/130018835

~~~~~~~~~~~

Erigone's story is told in various ways in the sources, but she is generally associated with the Athenian Anthesteria and specifically with the Aiora, the ritual swinging that takes place at one point during the larger festival. The young girls of Athens must swing in the trees during this rite to placate the spirit of Erigone Aletis, the wandering one, who hangs herself from a tree after the death of her father.[35] Either Erigone is the daughter of Klytemnestra and Aigisthos, who wanders into Attica in vengeful pursuit of Orestes and kills herself after he is acquitted,[36] or she is the daughter of the local farmer Ikarios, to whom Dionysos first introduces wine and viticulture. When Ikarios gives wine to his neighbors, they kill him in a drunken fury and hide his body when they wake up with the first hangover. When she cannot find her father, Erigone wanders around seeking him, finally hanging herself when she discovers his corpse.[37] As Johnston has pointed out, whether Erigone is described as the daughter of Ikarios or of Aigisthos, in both cases the death of her father means that she has no one to arrange her marriage and facilitate her transition to adult womanhood.[38] Nonnos' version (47.185-6) even has the bloody ghost of her father appear to her and specifically lament that she will never know marriage.
This death of a maiden in the disrupted transition to adulthood naturally stains the community with the miasma of her untimely death, and the maidens of Athens are afflicted with a violent impulse to end their own lives in the same fashion until an oracle ordains the festival of the Aiora as way of averting the anger of Erigone.[39] The festival includes the girls' swinging that is so cheerfully depicted in vase paintings, as well as the Ἀλῆτις song, no doubt a choral song and dance honoring the maiden, performed by the maidens who wish to avoid the grief she suffered by providing a recompense in ritual.[40]
In Laconia, the Caryatis chorus is performed by maidens in honor of the unfortunate Carya, who, seduced by Dionysos, never completed her transition to adulthood but was transformed into a tree. Lactantius (ad Statius Thebaid 4.25) tells how the local maidens went mad and hung themselves from the branches of this carya tree. The temple of Diana Caryatis was founded on that spot, and presumably the Caryatis festival celebrated there arose at that time. As Johnston suggests, the rite serves to appease the maiden, who was stranded in a liminal zone, betwixt and between being a maiden and a woman, living and dead.[41] The grief of Carya is appeased by the ritual honors so that the maidens of Laconia do not suffer the same grief of disrupted transition to adult life.
The threat of the maiden's anger if unappeased appears explicitly in the cases of Erigone and Carya, but the same pattern appears, albeit without the explicit threat, in the case of the Proetid Iphinoë. Hesychius defines the Agriania festival as one celebrated for one of the daughters of Proitos, but also as a festival of the dead.[42] Like the Anthesteria in Athens, the Agriania involved the appeasement of the spirits of the dead to ensure the fertility of the community in the coming year. Just as the appeasement of Erigone by ritual choruses of maidens seems to have been part of the Anthesteria to make sure that the maidens of Athens would be able to complete their transitions to mature womanhood, marriage and childbearing, so at the Agriania Iphinoë may have been honored. Whereas the other daughters of Proitos who went wild and wandered like cows in the hills were tamed and married off to Melampous and his brother, Iphinoë perished in the process, attaining death instead of marriage.[43] Pausanias tells us that maidens in Megara on the brink of marriage made libations and offerings of their hair to Iphinoë, here the daughter of the local hero Alkathoos, since she died before marriage, like the Hyperborean maidens at Delos.[44] The Agriania may have involved other kinds of rituals, since Pausanias and Apollodorus tell us that Melampous cured the girls with certain rites, purifications and choruses that involved the youths as well as the maidens.[45] To judge by the parallel of the Anthesteria, the festival must have been concerned with the renewal of the fertility of the community through the appeasing and honoring of the powers of the dead, both collectively and as individuals like Iphinoë concerned with particular aspects.
The associations of Melampous with Dionysiac rites, as well as the mention of ecstatic dancing and purificatory καθαρμοί, recall the presence of Dionysos in the other tales. In each case, Dionysos appears as a disruptive force who disturbs the maiden's expected path of transition from girl to wife. The Proetids' maiden madness is caused and/or cured by his power, and he seduces Carya and, in some versions, Erigone as well. While neither of these maidens end up, like Ariadne, as the official bride of the god, it is worth noting the variants of Ariadne's story that conclude with her disrupted transition to marriage ending with suicide by hanging, like Erigone.[46] Johnston has indeed pointed out that, in this pattern of girl's transition, the positive and negative endings are two sides of the same coin.[47] Instead of having a normal transition into the adult roles of wife and mother by which they gain a new status in the human community, these mythic maidens suffer extraordinary experiences and never obtain a normal adult life. Some maidens end up dead, exerting power as vengeful spirits that threaten other maidens, whereas others end up divinized in some way, as cult statues, priestesses, or even brides of a god.

35] Etymologicum Magnum 42.4 Αἰώρα: Ἑορτὴ Ἀθηναῖς, ἣν καλοῦσιν εὔδειπνον. Λέγεται γὰρ Ἠριγόνην τὴν Αἰγίσθου καὶ Κλυταιμνήστρας θυγατέρα σὺν Τυνδαρέῳ [τῷ πάππῳ] ἐλθεῖν Ἀθήναζε, κατηγορήσουσαν Ὀρέστου· ἀπολυθέντος δὲ, ἀναρτήσασαν ἑαυτὴν, προστρόπαιον τοῖς Ἀθηναίοις γενέσθαι· κατὰ χρησμὸν δὲ ἐπ’ αὐτῇ συντελεῖσθαι τὴν ἑορτήν. Aiora: A festival for the Athenians, which they call a feast offered to departed souls. For they say that Erigone, daughter of Aigisthos and Klytmenestra came with her grandfather Tyndareus to Athens to prosecute Orestes. When he was acquitted, she hung herself and became a cause of pollution for the Athenians. In accordance with an oracle, the festival is performed for her.
Servius ad Verg. Geo. 2.389 sed post aliquantum tempus Atheniensibus morbus immisus est talis, ut eorum virgines quodam furore compellerentur. But after a certain time, a sickness afflicted the Athenians to such an extent that their maidens were driven by some kind of frenzy. Etymologicum Magnum 62.9 Ἀλῆτις: Τινὲς τὴν Ἠριγόνην τὴν Ἰκαρίου θυγατέρα, ὅτι πανταχοῦ ζητοῦσα τὸν πατέρα ἠλᾶτο· οἱ δὲ Αἰγίσθου καὶ Κλυταιμνήστρας φασίν· οἱ δὲ, τὴν τοῦ Μαλεώτου τοῦ Τυρρηνίου θυγατέρα· οἱ δὲ, τὴν Μήδειαν, ὅτι μετὰ τὸν φόνον τῶν παίδων πρὸς Αἰγέα κατέφυγεν ἀλητεύσασα· οἱ δὲ, τὴν Περσεφόνην· διότι τοὺς πυροὺς ἀλοῦντες πέμματα τινὰ προσέφερον αὐτῇ. Aletis: Some say that she is Erigone, the daughter of Ikarios, since she wandered everywhere seeking her father. Others say she is the daughter of Aigisthos and Klytemnestra. Still others say she is the daughter of Maleotos the Tyrrhenian; others that she is Medea, since, having wandered after the murder of her children, she escaped to Aigeus. Others say that she is Persephone, wherefore those grinding the wheat offer some cakes to her.
[36] Erigone, daughter of Clytemnestra and Aegisthus: Marm Par. 40; Apollod. Ep. 6.25; EtMag s.v. Αἰώρα & Ἀλῆτις; Hyg. Fab. 122; Paus. 2.18.6.
[37] Erigone, daughter of Icarius: Apollod. 3.14.7; Aelian NA 7.28; Nonnos 47.148-255; Hesych. s.v Αἰώρα; EtMag s.v. Ἀλῆτις; Hyg. Astr. 2.4; Serv. ad Verg. Geo. 2.389.

http://chs.harvard.edu/wa/pageR?tn=ArticleWrapper&bdc=12&mn=1297#_ftn35

~~~~~~~
Κούκλες κοριτσιών (πλαγγόνες)

Υλικό: Πηλός και μάρμαρο
Προέλευση: Από το τάφο στην Τανάγρα (πλαγγόνα) και την Αθήνα (επιτύμβια στήλη)
Χρονολόγηση: 425-400 π.Χ. (πλαγγόνα) και αρχές 4ου αι. π.Χ. (επιτύμβια στήλη)
Χώρος έκθεσης: πλαγγόνα: Αίθουσα 58, Προθήκη 6, αρ.4752, επιτύμβια στήλη: αρ. 1993

Αγαπημένο παιχνίδι (άθυρμα) των κοριτσιών ήταν οι κούκλες (πλαγγόνες), κατασκευασμένες από κερί, ξύλο, ελεφαντόδοντο και, στην πλειονότητά τους, πηλό. Παρίσταναν κυρίως γυναικείες μορφές με κόμμωση και γραπτή δήλωση ενδυμάτων, αν και μερικές φορές στολίζονταν και με ρούχα από ύφασμα. Οι τεχνίτες αυτών των αντικειμένων ονομάζονταν κοροπλάσται. Επειδή οι αρθρώσεις των ώμων και των μηρών ή των γονάτων, συνδεδεμένες με νήμα ή σύρμα, επέτρεπαν να είναι κινητά τα άκρα, καλούνταν νευρόσπαστα.



Βιβλιογραφία: Μ. Fitta, Spiele und Spielzeug in der Antike. Unterhaltung und Vergnugen im Altertum, Στουτγάρδη 1998, 56-59. Ιωάννα Μεννέγκα, στο Ν. Καλτσάς και A. Shapiro, Γυναικών λατρείες. Τελετουργίες και καθημερινότητα στην κλασική Αθήνα, κατ. έκθεσης Νέα Υόρκη-Αθήνα, Αθήνα 2009, 304-305.

~~~~~~~~~~~
MID10550, Vulci, Germany, München, Staatliche Antikensammlungen und Glyptothek, 2520 (1. Inv.), terracotta, vase painting red figured, 410BC/400BC, swing, Himera, Paidia, Himeros, Himeroi 15, Paidia 7, VI.1.b.Kindheit und Adoleszenz.gr. 67

http://www.iconiclimc.ch/visitors/treesearch.php?source=100&term=swing

~~~~~~~~~~~

MID36219, Southitaly, United kingdom, London, British Museum, F 123 (1. Inv.), terracotta, vase painting red figured, mirror, dog, fillet, taenia, tainia, swing, jewellery, winged figure, Eros, Eros 579, VI.1.b.Kindheit und Adoleszenz.gr. 69

Pottery: red-figured skyphos.
Designs red on black ground, with yellow accessories; coarse style. Above the designs, (a) palmettes, (b) egg-moulding; below, maeander and crosses; under the handles, palmettes.
(a) Phaedra (?): A female figure seated in a swing to left, looking up, with hair in a knot, fillet, earrings, necklace, bracelets, long girt chiton fastened with fibulae on the shoulders, and himation over knees; she holds the rope with both hands. The swing is propelled by Eros from behind; his figure has been much restored; below the swing is a small dog leaping up to left. On the left is a female figure to right, with hair in a knot, earrings, necklace, bracelets, long girt chiton fastened with fibulae on the shoulders, holding up a mirror in left hand. The breasts of the female figures are indicated in white.

Gerhard, Ant. Bildw. pl. 54; Panofka, Griechinnen u. Griechen, plate, fig. 7.
For the subject of side a, cf. Berlin No. 2589; Jahn, Ber. d. Sachs. Gesellsch. 1854, p. 243 ff.; Becq de Fouquieres, Les Jeux des Anciens, p. 54; Daremberg and Saglio, i. p. 171; and Baumeister, p. 1571. According to Pausanias, x. 29, 3, Polygnotos represented Phaedra as swinging in his painting at Delphi (see Robert, Nekyia des Polygnot, p. 57. This scene might also have reference to Erigone, whose death by hanging was commemorated in the Athenian Αίώρα or swinging festival (Harrison and Verrall, p. xlii.).

http://www.britishmuseum.org/resear...h_the_collection_database.aspx&currentPage=20

~~~~~~~~~~~~~~

ELENA CHEPEL
A Figurine from Aghia-Triada and the Day of Aiora in Athens

In this paper the author analyzes written and iconographic evidence for the dayof Aiora and argues for the sexual meaning of female swinging in Ancient Greece bytracing the genetic a
ffinity of the Attic rite of swinging with a Minoan ritual figurine found in Aghia-Triada.


PARIBENI R. Ricerche nel sepolcreto di Haghia Triada // Monumenti Antichi. V. 14, pt. 2, 1905. P.747 ff, figs 42, 43.

PICARD CH. Phèdre “à la balançoire” et le symbolisme des pendaisons // Revue Archéologique. 28,1928. P. 50;

NILSSON M.P. Minoan-Mycenean Religion and its Survival in Greek Religion. Lund, 1927. P.258.

MARINATOS Sp. Αἰώρα// Antichton. 2, 1968. P. 8f

BURKERT W. Greek Religion. New York, 1985. P. 40

EVANS A. Myсenaean Tree and Pillar Cult and its Mediterranean Relations // JHS 21, 1901. P. 106

Etym. Magn. s. v. Αἰώρα, Hesych. Lexicogr. s. v. Αἰώρα

Hesych. Lexicogr. s. v. Ἀλῆτις.

Hygin. Astr. II 4

Etym. Magn. s. v. Ἀλῆτις

Apollod. III 14, 7

Nonn. Dion. XLVII 221-237

Hygin. Fab. 130 ICARIVS ET ERIGONE, Serv. ad Verg. Georg. II 389.

HYGIN. Astr. II 4

Aetia 178, 1-5
ἠὼς οὐδὲ πιθοιγὶς ἐλάνθανεν οὐδ’ ὅτε δούλοις
ἦμαρ ᾿Ορέστειοι λευκὸν ἄγουσι χόες·
᾿Ικαρίου καὶ παιδὸς ἄγων ἐπέτειον ἁγιστύν,
᾿Ατθίσιν οἰκτίστη, σὸν φάος,᾿Ηριγόνη,
ἐ̣ς̣ δ̣α̣ίτη̣ν̣ ἐκ̣άλ̣ε̣σσεν ὁμηθέας…

Ath. Pol. 3, 5.

DEUBNER L. Attischer Frühlingszauber // Festschrift f. P. Clemen, 1926. S. 115-129

H. IMMERWAHR K. Choes and Chytroi // TAPA 77, 1946. P. 245-260

X 29, 3.
...ἔστιν ἐγγυτάτω τοῦ στρέφοντος τὸ καλῴδιον᾿ Αριάδνη· κάθηται μὲν ἐπὶ πέτρας ὁρᾷ δὲ ἐς τὴν
ἀδελφὴν Φαίδραν τό τε ἄλλο αἰωρουμένην σῶμα ἐν σειρᾷ καὶ ταῖς χερσὶν ἀμφοτέραις
ἑκατέρωθεν τῆς σειρᾶς ἐχομένην· παρεῖχε δὲ τὸ σχῆμα καίπερ ἐς τὸ εὐπρεπέστερον
πεποιημένον συμβάλλεσθαι τὰ ἐς τῆς Φαίδρας,τὴν τελευτήν.

PARKER R. Polytheismand society at Athens. NY, 2005. P. 184

NILSSON M. P. Griechische Feste von religiöser Bedeutung. Leipzig, 1906. S. 232ff

Paus. III 19, 10; VIII, 23.

PICARD CH. Phèdre “à la balançoire” et le symbolisme des pendaisons // Revue Archéologique. 28,1928. P. 47-64.

Ovid. Met.VI 125

Beazley Archive Pottery Database 219002 www.beazley.ox.ac.uk

BEAZLEY J. D. Attic Red-Figure Vase-Painters, 2d ed. Oxford, 1963: 1301.7

CorpusVasorum Antiquorum. Berlin. Antikensammlung-Pergamonmuseum, 55-56 T. (146) 35. 1-4.

Paris, Musée du Louvre CA2191. 214983

BEAZLEY J. D. Attic Red-Figure Vase-Painters, 2d ed. Oxford, 1963:1131.173

Corpus Vasorum Antiquorum. Paris, Musée du Louvre 9, III. I. D. 37, Pl.( 365) 50.1-2

Berlin, Antikensammlung, F2394; 214982

BEAZLEY J. D. Attic Red-Figure Vase-Painters, 2d ed. Oxford,1963: 1131.72

Corpus Vasorum Antiquorum. Berlin, Antikensammlung 9, 57-58, Beilage 8.3, T.(3722, 3748) 32.1-5, 58.8

HAM G. L. The Choes and MaleMaturation Ritual in Attic Dionysiac Cult. Texas, 1997. P. 272

Lact. ad Stat.Theb. IV, 225

HOOFF A. J. L. From Autothanasia to Suicide: Self-killing in Classical Antiquity. Routledge, 1990.

GARRISON E. P. Some Contexts of Suicide in Greek Tragedy. Stanford, 1987. P. 4

FONTENROSE J. Python. A Study of Delphic Myth and its Origins. Berkeley and Los Angeles, 1959.P. 380-381.

LORAUX N. Façons tragiques de tuer une femme. Paris, 1985. P. 38

Athen. XIV618е

Her. I 171

Thuc. I 4

http://www.academia.edu/337947/A_Figurine_from_Aghia-Triada_and_the_Day_of_Aiora_in_Athens

~~~~~~~

http://www.beazley.ox.ac.uk/xdb/ASP...Page=Contacts&newwindowsearchclosefrombrowse=

~~~~~~

497, Munich, Antikensammlungen, J234, Munich, Antikensammlungen, 2520

9134, Stuttgart, Wurttembergisches Landesmuseum, 65.1, Luzern, Market, Ars Antiqua, XXXX9134

214982, Berlin, Antikensammlung, F2394, Berlin, Schloss Charlottenburg, F2394

214983, Paris, Musee du Louvre, CA2191

216950, Athens, National Museum, BS319, Athens, National Museum, VS319


219002, Berlin, Antikensammlung, F2589, Berlin, Pergamonmuseum, F2589
Add to photo album

220503, New York (NY), Metropolitan Museum, GR1243, New York (NY), Metropolitan Museum, 75.2.11

301521, Boston (MA), Museum of Fine Arts, 98.918

301554, Paris, Musee du Louvre, F60

350489

~~~~~~~~

ΒΣ 0319
Red figured chous. Anthesteria.

A man prepares to leave a child on a swing. By the Eretria Painter. Probably form Koropi. 435-420 B.C.

http://www.namuseum.gr/collections/vases/classical/classic09-en.html#

~~~~~~
Θυμάμαι τη Σμύρνη / Καρτσωνάκης-Νάκης, Ν. Το Ελληνικό βιβλίο, [1972].
Σχεδίασμα της αιώρας εις την Ιωνίαν

''...κι οι κοπέλλες κάνανε κούνιες. Ηκρεμάγανε με δυο δυνατά σκοινιά σανίδες απ’ τα χοντρά κλωνιά των πλατανιών, ηκαθούντοστε τρεις στη σανίδα, ηστεκούντοστε άλλες δυο όρθιες στση δύο άκρες τση σανίδας και λέμπανε, πότε η μια γονάτιζε λίγο και πότε η άλλη ησηκονούντανε κι έτσι ηδίνανε κίνηση και παλμό στση κούνιες. Από κάτω ένα δύο νεαροί ησπρώχνανε τη σανίδα με τα χέρια τους όταν αυτή ηρχούντανε κοντά τους για να τση δώσουνε φόρα. Ήχανε και το πονηρό στο νου τους μήπως δούνε τίποτε κάτω από τα φουστάνια των κοριτσιών που ανεμίζανε.''
 

Attachments

  • Anthesteria-Aiora.jpg
    62.7 KB · Views: 2
  • books.png
    20.9 KB · Views: 2
  • eaiora700x600.jpg
    42.6 KB · Views: 5
  • image006.jpg
    6.9 KB · Views: 74
  • 5177509034_58d9fee26c_o (1).jpg
    5177509034_58d9fee26c_o (1).jpg
    2.3 MB · Views: 2
  • 7141.jpg
    7141.jpg
    21.1 KB · Views: 1
  • aiora.jpg
    aiora.jpg
    28.2 KB · Views: 0
  • 659px-Woman_swing_Louvre_F60.jpg
    659px-Woman_swing_Louvre_F60.jpg
    86.6 KB · Views: 2
  • AMI_-_Schaukel.jpg
    AMI_-_Schaukel.jpg
    1.3 MB · Views: 2
  • index.gif
    index.gif
    50.2 KB · Views: 1
  • aioravrachion (2).jpg
    aioravrachion (2).jpg
    30.4 KB · Views: 1
  • 7791032408_9bdf91f68d_o (1).jpg
    7791032408_9bdf91f68d_o (1).jpg
    2.1 MB · Views: 1
  • 3136368496_a5098a6595_o.jpg
    3136368496_a5098a6595_o.jpg
    723.8 KB · Views: 1
  • 5176907883_fe48bded44_o.jpg
    5176907883_fe48bded44_o.jpg
    2.3 MB · Views: 1
  • onomasticon01polluoft_0306.jpg
    onomasticon01polluoft_0306.jpg
    226 KB · Views: 2
  • EBC7D9BBCAAC2A703B0FE3B8F736AB7F.jpg
    EBC7D9BBCAAC2A703B0FE3B8F736AB7F.jpg
    35 KB · Views: 2
  • 10781X001 (2).jpg
    10781X001 (2).jpg
    62.5 KB · Views: 1
  • 38087X101 (1).jpg
    38087X101 (1).jpg
    67.6 KB · Views: 1
  • ac001001.jpe
    ac001001.jpe
    7.6 KB · Views: 8
  • ac001001 (1).jpe
    ac001001 (1).jpe
    4.5 KB · Views: 8
  • ac001001 (2).jpe
    ac001001 (2).jpe
    5.3 KB · Views: 8
  • 29-m.png
    29-m.png
    60.4 KB · Views: 9
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
ακαριαίος

Αριστόξ. (ΙΙ, 55, 3-8 Mb): "Όταν εξετάζουμε τα μεγέθη των διαστημάτων βρίσκουμε πως οι συμφωνίες είτε δεν έχουν καθόλου τόπο παραλλαγής... ή έχουν έναν εντελώς ανεπαίσθητο".

http://www.musipedia.gr/

Ἐπεὶ δὲ τῶν διαστηματικῶν μεγεθῶν τὰ μὲν τῶν
συμφώνων ἤτοι ὅλως οὐκ ἔχειν δοκεῖ τόπον ἀλλ᾽ ἑνὶ με-
γέθει ὡρίσθαι, ἢ παντελῶς ἀκαριαῖόν τινα


ἀκαριαῖος momentary, brief
(Show lexicon entry in LSJ Middle Liddell) (search)
ἀκαριαῖος adj sg masc nom
Word frequency statistics



ἀκαριαῖος , α, ον, (ἀκαρής)
A. momentary, brief, “πλοῦς” D.56.30, cf. Arist. HA590a3, Phld.Ir.p.80 W., etc.; τὸ ἀ. S.E.P.3.79; of a locus, “ἀ. τόπος” Aristox.Harm.p.55 M. Adv. “-ως” Alciphr.1.39 (cj).
 
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
ακίνητοι

http://www.musipedia.gr/

Νικόμαχος, Εγχειρ. Mb 26, C.v. J. 263
"οι ακρινοί φθόγγοι ενός τετραχόρδου λέγονται εστώτες, γιατί ουδέποτε αλλάζουν σε οποιοδήποτε από τα γένη

ἄκροι ἑστῶτες φθόγγοι λέγονται, οὐ γὰρ
μεταπίπτουσιν ἐν οὐδενὶ τῶν γενῶν·

~~~~~~
Αριστόξενος

ἐν τούτῳ γὰρ δύο μὲν οἱ περιέχοντες φθόγγοι
ἀκίνητοί εἰσιν ἐν ταῖς τῶν γενῶν διαφοραῖς, δύο δ᾽ οἱ πε-
ριεχόμενοι κινοῦνται. τοῦτο μὲν οὖν οὕτω κείσθω.

ὁμοίως δ᾽ ἦν καὶ οὗτος ἀκίνητος ἐν ταῖς τῶν γενῶν
διαφοραῖς· ὁ δ᾽ ὀξύτερος τῶν _τὸν_ τόνον περιεχόντων βα-
ρύτερος τῶν τὸ τετράχορδον περιεχόντων τὸ ὀξύτερον τῶν ἐν
τῇ διαζεύξει κειμένων· ὁμοίως δ᾽ ἦν καὶ οὗτος ἀκίνητος ἐν ταῖς
τῶν γενῶν διαφοραῖς. ὥστ᾽ ἐπειδὴ φανερὸν ὅτι οἱ τὸν
τόνον περιέχοντες ἀκίνητοί εἰσιν ἐν ταῖς τῶν γενῶν διαφο-
ραῖς, δῆλον ὅτι λείποιτ᾽ ἂν αὐτὰ τὰ τοῦ διὰ τεσσάρων
μέρη μόνα κινεῖσθαι ἐν ταῖς εἰρημέναις διαφοραῖς.

[Ο Αλύπιος λέει τους εστώτες και ακλινείς (σταθεροί, αμετακίνητοι). Εισ. Mb 2, C.v.J. 368: "εστώτες και ακλινείς".]

''Ο Αριστόξενος χρησιμοποιεί τον όρο ακίνητοι αντί εστώτες, για τους φθόγγους του τετραχόρδου που δεν άλλαζαν παρά οποιεσδήποτε αλλαγές στο γένος του. Με άλλα λόγια ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος φθόγγος του τετραχόρδου.''

Εστώτες φθόγγοι
Οι φθόγγοι ενός τετραχόρδου που έμεναν αμετάβλητοι, δηλαδή έμεναν οι ίδιοι όποιες κι αν ήταν οι αλλαγές στο γένος του τετραχόρδου. Οι φθόγγοι αυτοί, που βρίσκονταν στα δύο άκρα του τετραχόρδου, όριζαν πάντοτε το διάστημα της "συλλαβής" (4η «καθαρή») και λέγονταν "ἄκροι". ΟΑριστόξενος Αριστόξενος τους χαρακτηρίζει ως "ἀκινήτους", ο δε Αλύπιος ως "ἑστῶτες καὶ ἀκλινεῖς". Τέτοιοι φθόγγοι ήταν οι ακόλουθοι: προσλαμβόμενος, υπάτη υπάτων, υπάτη μέσων, μέση, νήτη συνημμένων, παραμέση, νήτη διεζευγμένων, νήτη υπερβολαίων (βλ. και φερόμενοι φθόγγοι).

Πηγές
Τάκης Καλογερόπουλος, Λεξικό της Ελληνικής μουσικής, εκδόσεις Γιαλλελή, 2001

''Το Θεωρητικό σύστημα των αρχαίων Ελλήνων στηριζόταν στα τετράχορδα. Το τετράχορδο ήταν ένα σύστημα που αποτελείτο από 4 φθόγγους, από τους οποίους οι 2 ακραίοι σχημάτιζαν διάστημα τετάρτης καθαρής. Το διάστημα αυτό της τετάρτης έμενε πάντοτε αμετάβλητο, γι’ αυτό οι δύο ακραίοι φθόγγοι λέγονταν «μένοντες» ή «εστώτες» ή «ηρεμούντες» και ήταν σταθεροί φθόγγοι, ενώ οι 2 ενδιάμεσοι που μεταβάλλονταν λέγονταν «κινητοί».''


http://www.archive.org/stream/musiciscriptore00jangoog#page/n466/mode/1up

Κλεωνίδου «ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΡΜΟΝΙΚΗ»
Αθανασίου Γ. Σιαμάκη, Αρχιμανδρίτου

Στο διατονικό γένος υπάρχουν οι εξής φθόγγοι·
προσλαμβανόμενος
υπάτη υπάτων
παρυπάτη υπάτων
λιχανός υπάτων διατονική
υπάτη μέσων
παρυπάτη μέσων
λιχανός μέσων διατονική
μέση
τρίτη συνημμένων
παρανήτη συνημμένων διατονική
νήτη συνημμένων
παραμέση
τρίτη διεζευγμένων
παρανήτη διεζευγμένων διατονική
νήτη διεζευγμένων
τρίτη υπερβολαίων
παρανήτη υπερβολαίων διατονική
νήτη υπερβολαίων
2 Στο χρωματικό γένος υπάρχουν οι εξής φθόγγοι·
προσλαμβανόμενος
υπάτη υπάτων
παρυπάτη υπάτων
λιχανός υπάτων χρωματική
υπάτη μέσων
παρυπάτη μέσων
λιχανός μέσων χρωματική
μέση
Τρίτη συνημμένων
Παρανήτη συνημμένων χρωματική
Νήτη συνημμένων 11
Παραμέση
Τρίτη διεζευγμένων
Παρανήτη διεζευγμένων χρωματική
Νήτη διεζευγμένων
Τρίτη υπερβολαίων
Παρανήτη υπερβολαίων χρωματική
Νήτη υπερβολαίων
3 Στο εναρμόνιο γένος υπάρχουν οι εξής φθόγγοι·
προσλαμβανόμενος
υπάτη υπάτων
παρυπάτη υπάτων
λιχανός υπάτων εναρμόνιος
υπάτη μέσων
παρυπάτη μέσων
λιχανός μέσων εναρμόνιος
μέση
Τρίτη συνημμένων
Παρανήτη συνημμένων εναρμόνιος
Νήτη συνημμένων
Παραμέση
Τρίτη διεζευγμένων
Παρανήτη διεζευγμένων εναρμόνιος
Νήτη διεζευγμένων
Τρίτη υπερβολαίων
Παρανήτη υπερβολαίων εναρμόνιος
Νήτη υπερβολαίων
4 Στην ανάμιξη των γενών υπάρχουν οι εξής φθόγγοι·
προσλαμβανόμενος
υπάτη υπάτων
παρυπάτη υπάτων
λιχανός υπάτων εναρμόνιος
λιχανός υπάτων χρωματική
λιχανός υπάτων διατονική
υπάτη μέσων
παρυπάτη μέσων
λιχανός μέσων εναρμόνιος 12
λιχανός μέσων χρωματική
λιχανός μέσων διατονική
μέση
Τρίτη συνημμένων
παρανήτη συνημμένων εναρμόνιος
παρανήτη συνημμένων χρωματική
παρανήτη συνημμένων διατονική
νήτη συνημμένων
παραμέση
τρίτη διεζευγμένων
παρανήτη διεζευγμένων εναρμόνιος
παρανήτη διεζευγμένων χρωματική
παρανήτη διεζευγμένων διατονική
νήτη διεζευγμένων
τρίτη υπερβολαίων
παρανήτη υπερβολαίων εναρμόνιος
παρανήτη υπερβολαίων χρωματική
παρανήτη υπερβολαίων διατονική
νήτη υπερβολαίων.

5 Απ’ αυτούς τους φθόγγους που απαριθμήσαμε πιο πάνω, άλλοι μεν είναι εστώτες, άλλοι δε κινούμενοι. Εστώτες μεν είναι όσοι στις εναλλαγές των γενών από γένος σε γένος δεν αλλάζουν, αλλά παραμένουν σταθεροί σε μία τάση. Κινούμενοι δε είναι όσοι παθαίνουν το αντίθετο· στις εναλλαγές δηλαδή των γενών από γένος σε γένος, αλλάζουν και δεν παραμένουν σταθεροί σε μία τάση.
6 Οι εστώτες φθόγγοι είναι οκτώ, οι εξής·
προσλαμβανόμενος
υπάτη υπάτων
υπάτη μέσων
μέση
νήτη συνημμένων
παραμέση
νήτη διεζευγμένων
νήτη υπερβολαίων.

[...]

Από τους εστώτες φθόγγους άλλοι μεν είναι βαρύπυκνοι, άλλοι δε άπυκνοι και περιέχοντας τα τέλεια συστήματα. Οι βαρύπυκνοι λοιπόν είναι πέντε, οι εξής·
υπάτη υπάτων
υπάτη μέσων
μέση
παραμέση
νήτη διεζευγμένων.
8 ‘Απυκνοι και περιέχοντας τα τέλεια συστήματα είναι οι υπόλοιποι τρεις, οι εξής·
προσλαμβανόμενος
νήτη συνημμένων
νήτη υπερβολαίων.


https://docs.google.com/viewer?a=v&...iEpeDo&sig=AHIEtbSiklPsS9VZdKe3FbDaFncy4Icwow
 

Attachments

  • estwtes_0001.gif
    2.7 KB · Views: 80
  • estwtes_0002.gif
    3.9 KB · Views: 3
  • musiciscriptore00jangoog_0467.jpg
    107.4 KB · Views: 3
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
ακοή

Ath. 3.31

31. ἐν δὲ Μούσαις γράφεται ἀντὶ τοῦ

κόγχος, ἅπερ κογχοθηρᾶν παισὶν ἐστ᾽ ἰσωνία
κόγχος, ἃν τέλλιν καλέομες: ἐστὶ δ᾽ ἅδιστον κρέας.
τὴν τελλίναν δὲ λεγομένην ἴσως δηλοῖ, ἣν Ῥωμαῖοι μίτλον ὀνομάζουσι. μνημονεύων δ᾽ αὐτῆς Ἀριστοφάνης ὁ γραμματικὸς ἐν τῷ περὶ τῆς ἀχνυμένης σκυτάλης συγγράμματι ὁμοίας φησὶν εἶναι τὰς λεπάδας ταῖς καλουμέναις τελλίναις. Καλλίας δ᾽ ὁ Μιτυληναῖος ἐν τῷ περὶ τῆς παρ᾽ Ἀλκαίῳ λεπάδος παρὰ τῷ Ἀλκαίῳ., φησὶν εἶναι ᾠδὴν ἧς ἡ ἀρχή:

πέτρας καὶ πολιᾶς θαλάσσας τέκνον,
ἧς ἐπὶ τέλει γεγράφθαι

ἐκ δὲ παίδων χαύνοις φρένας ἁ θαλασσία λεπάς.
ὁ δ᾽ Ἀριστοφάνης γράφει ἀντὶ τοῦ λεπὰς χέλυς, καί φησιν οὐκ εὖ Δικαίαρχον ἐκδεξάμενον λέγειν τὰς λεπάδας: τὰ παιδάρια δὲ ἡνίκ᾽ Σ32ἂν εἰς τὸ στόμα λάβωσιν, αὐλεῖν ἐν ταύταις καὶ παίζειν, καθάπερ καὶ παρ᾽ ἡμῖν τὰ σπερμολόγα τῶν παιδαρίων ταῖς καλουμέναις τελλίναις, ὡς καὶ Σώπατρός φησιν ὁ φλυακογράφος ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι Εὐβουλοθεομβρότῳ

ἀλλ᾽ ἴσχε: τελλίνης γὰρ ἐξαίφνης μέ τις
ἀκοὰς μελῳδὸς ἦχος εἰς ἐμὰς ἔβη. [p. 370]
πάλιν δ᾽ ὁ Ἐπίχαρμος ἐν Πύρρᾳ καὶ Προμαθεῖ φησι:

τὰν τέλλιν μάν, τὸν ἀναρίταν θᾶσαι δὴ καὶ λεπὰς ὅσσα.
παρὰ Σώφρονι δὲ κόγχοι μελαινίδες λέγονται: ‘μελαινίδες γάρ τοι νισοῦντι ἐμὶν ἐκ τοῦ μικροῦ λιμένος.’ ἐν δὲ τῷ ἐπιγραφομένῳ Ὡλιεὺς τὸν ἀγροιώταν χηράμβας ὀνομάζει, καὶ Ἀρχίλοχος δὲ τῆς χηράμβης μέμνηται, τοῦ δ᾽ ἀναρίτου Ἴβυκος. καλεῖται δ᾽ ὁ ἀναρίτης καὶ ἀνάρτας. κοχλιῶδες δὲ ὂν τὸ ὄστρεον προσέχεται ταῖς πέτραις ὥσπερ αἱ λεπάδες. Ἡρώνδας δ᾽ ἐν Συνεργαζομέναις:

προσφὺς ὅκως τις χοιράδων ἀναρίτης.
Αἰσχύλος δ᾽ ἐν Πέρσαις τις ἀνηρει τοὺς ‘ νήσους νηριτοτρόφους’ εἴρηκεν. Ὅμηρος δὲ τῶν τηθέων μέμνηται.

Athenaeus. The Deipnosophists. with an English Translation by. Charles Burton Gulick. Cambridge, MA. Harvard University Press. London. William Heinemann Ltd. 1927. 1.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper...8.01.0405:book=3:chapter=31&highlight=a)koa/s

Ath. 10.73

“73. ἐν δὲ Σαπφοῖ ὁ Ἀντιφάνης αὐτὴν τὴν ποιήτριαν προβάλλουσαν ποιεῖ γρίφους τόνδε τὸν τρόπον, ἐπιλυομένου τινὸς οὕτως, ἡ μὲν γάρ φησιν

ἔστι φύσις θήλεια βρέφη σῴζουσ᾽ ὑπὸ κόλποις
αὑτῆς, ὄντα δ᾽ ἄφωνα βοὴν ἵστησι γεγωνὸν
καὶ διὰ πόντιον οἶδμα καὶ ἠπείρου διὰ πάσης
οἷς ἐθέλει θνητῶν, τοῖς δ᾽ οὐδὲ παροῦσιν ἀκούειν
ἔξεστιν κωφὴν δ᾽ ἀκοῆς αἴσθησιν ἔχουσιν.
ταῦτά τις ἐπιλυόμενός φησιν

ἡ μὲν φύσις γὰρ ἣν λέγεις ἐστὶν πόλις,
βρέφη δ᾽ ἐν αὑτῇ διατρέφει τοὺς ῥήτορας.
οὗτοι κεκραγότες δὲ τὰ διαπόντια
τἀκ τῆς Ἀσίας καὶ τἀπὸ Θρᾴκης λήμματα
ἕλκουσι δεῦρο. νεμομένων δὲ πλησίον
αὐτῶν κάθηται λοιδορουμένων τ᾽ ἀεὶ
ὁ δῆμος οὐδὲν οὔτ᾽ ἀκούων οὔθ᾽ ὁρῶν.
ς. ληρεῖς ἔχων. πῶς γὰρ γένοιτ᾽ ἄν, ὦ πάτερ,
ῥήτωρ ἄφωνος; β. ἢν ἁλῷ τρὶς παρανόμων.
καὶ μὴν ἀκριβῶς ᾠόμην ἐγνωκέναι
τὸ ῥηθέν. ἀλλὰ δὴ λέγε. [p. 544]
ἔπειτα ποιεῖ τὴν Σαπφὼ διαλυομένην τὸν γράφον οὕτως:

θήλεια μὲν νὺν ἐστι φύσις ἐπιστολή,
βρέφη δ᾽ ἐν αὑτῇ περιφέρει τὰ γράμματα
ἄφωνα δ᾽ ὄντα ταῦτα τοῖς πόρρω λαλεῖ
οἷς βούλεθ᾽ ἕτερος δ᾽ ἂν τύχῃ τις πλησίον
ἑστὼς ἀναγιγνώσκοντος οὐκ ἀκούσεται.


Athenaeus. The Deipnosophists. with an English Translation by. Charles Burton Gulick. Cambridge, MA. Harvard University Press. London. William Heinemann Ltd. 1927. 1.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper...book=10:chapter=73&highlight=a)koh=s,a)kou/wn

Ath. 14.41

‘41. καὶ περὶ τοῦ τρίποδος δὲ καλουμένου ὄργανον δὲ καὶ τοῦτο μουσικόν ὁ προειρημένος Ἀρτέμων γράφει οὕτως :
[...]
οὕτω δὲ ὀξέως ὑπὸ τὴν χεῖρα προσῆγεν αὐτῷ τὰ συστήματα ἡ τῆς βάσεως εὐκινησία τῷ ποδὶ ψαυαμένη καὶ τὴν χειροθεσίαν ἐπὶ τοσοῦτον εἰθίσθη κατοξύνειν ὥστ᾽, εἴ τις μὴ συνορῴη τὸ γινόμενον, ἀλλὰ διὰ τῆς ἀκοῆς μόνον κρίνοι, νομίζειν γ᾽ κιθαρῶν ἀκούειν διαφόρως ἡρμοσμένων. καὶ τοῦτο τὸ ὄργανον θαυμασθὲν ἰσχυρῶς μετὰ τὸν ἐκείνου βίον ἐξέλιπεν εὐθέως.’ ’

http://www.perseus.tufts.edu/hopper....01.0405:book=14:chapter=41&highlight=a)koh=s
 
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Αριστόξενος Αρμ.
(II, 30,18)
"τους πλείστους των ακουσάντων παρά Πλάτωνος" (τους πλείστους που παρακολούθησαν τη διδασκαλία του Πλάτωνα).

(ΙΙ, 31, 13)
"τοις μέλλουσιν ακροάσθαι παρ' αυτού (του Αριστοτέλους)" (σ' εκείνους που σκοπεύουν να γίνουν μαθητές του [του Αριστοτέλη ]).

καθάπερ Ἀριστοτέλης ἀεὶ διη-
γεῖτο τοὺς πλείστους τῶν ἀκουσάντων παρὰ Πλάτωνος τὴν
περὶ τἀγαθοῦ ἀκρόασιν παθεῖν· προσιέναι μὲν γὰρ ἕκαστον
ὑπολαμβάνοντα λήψεσθαί τι τῶν νομιζομένων τούτων ἀν-
θρωπίνων ἀγαθῶν οἷον πλοῦτον, ὑγίειαν, ἰσχύν, τὸ ὅλον
εὐδαιμονίαν τινὰ θαυμαστήν· ὅτε δὲ φανείησαν οἱ λόγοι
περὶ μαθημάτων καὶ ἀριθμῶν καὶ γεωμετρίας καὶ ἀστρο-
λογίας καὶ τὸ πέρας ὅτι ἀγαθόν ἐστιν ἕν, παντελῶς οἶμαι
παράδοξόν τι ἐφαίνετο αὐτοῖς, εἶθ᾽ οἱ μὲν ὑποκατεφρόνουν
τοῦ πράγματος, οἱ δὲ κατεμέμφοντο. τί οὖν τὸ αἴτιον; οὐ
προῄδεσαν, ἀλλ᾽ ὥσπερ οἱ ἐριστικοὶ πρὸς τοὔνομα αὐτὸ
ὑποκεχηνότες προσῄεσαν· εἰ δέ γέ τις οἶμαι προεξετίθει τὸ
ὅλον, ἀπεγίνωσκεν ἂν ὁ μέλλων ἀκούειν ἢ εἴπερ ἤρεσκε
αὐτῷ διέμενεν ἂν ἐν τῇ εἰλημμένῃ ὑπολήψει. προέλεγε μὲν
οὖν καὶ αὐτὸς Ἀριστοτέλης δι᾽ αὐτὰς ταύτας τὰς αἰτίας,
ὡς ἔφη, τοῖς μέλλουσιν ἀκροᾶσθαι παρ᾽ αὐτοῦ, περὶ τίνων
τ᾽ ἐστὶν ἡ πραγματεία καὶ τίς.βέλτιον δὲ καὶ ἡμῖν φαί-
νεται, καθάπερ εἴπομεν ἐν ἀρχῇ, τὸ προειδέναι. γίγνεται
γὰρ ἐνίοτε ἐφ᾽ ἑκάτερα ἁμαρτία· οἱ μὲν γὰρ μέγα τι ὑπο-
λαμβάνουσιν εἶναι τὸ μάθημα καὶ ἔσεσθαι ἔνιοι δὲ οὐ μόνον
μουσικοὶ ἀκούσαντες τὰ ἁρμονικά, ἀλλὰ καὶ βελτίους τὸ
ἦθος - παρακούσαντες τῶν ἐν ταῖς δείξεσι λόγων ὅτι πειρώ-
μεθα ποιεῖν τῶν μελοποιϊῶν ἑκάστην καὶ τὸ ὅλον τῆς μου-
σικῆς, ὅτι ἡ μὲν τοιαύτη βλάπτει τὰ ἤθη ἡ δὲ τοιαύτη
ὠφελεῖ, τοῦτο αὐτὸ παρακούσαντες, τὸ δ᾽ ὅτι καθ᾽ ὅσον
μουσικὴ δύναται ὠφελεῖν οὐδ᾽ ἀκούσαντες ὅλως - · οἱ δὲ
πάλιν ὡς οὐδὲν, ἀλλὰ μικρόν τι καὶ βουλόμενοι μὴ εἶναι
ἄπειροι μηδὲ τί ποτ᾽ ἐστίν. οὐδέτερον δὲ τούτων ἀληθές
ἐστιν, οὔτε γὰρ εὐκαταφρόνητόν ἐστί τινι ὃς νοῦν ἔχει τὸ
μάθημα - δῆλον δ᾽ ἔσται προϊόντος τοῦ λόγου - , οὔτε
τηλικοῦτον ὥστ᾽ αὔταρκες εἶναι πρὸς πάντα, καθάπερ οἴον-
ταί τινες. πολλὰ γὰρ δὴ καὶ ἕτερα ὑπάρχει.
 
Last edited by a moderator:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
ακρόασις

http://www.musipedia.gr/

Πλούτ. (Περί κόλακος και φίλου 58C, 15): "όθεν οράν τις έστιν αυτούς έδρας τε τας πρώτας εν ακροάσεσι και θεάτροις" (αυτός είναι ο λόγος που βλέπει κανείς τέτοια πρόσωπα να παίρνουν τα πρώτα καθίσματα στις ψυχαγωγικές εκτελέσεις και στα θέατρα).


ΠΩΣ ΑΝ ΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙΕ ΤΟΝ ΚΟΛΑΚΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ

ὅθεν ὁρᾶν ἔστιν αὐτοὺς ἕδρας τε τὰς πρώτας ἐν ἀκροάσεσι καὶ θεάτροις καταλαμβάνοντας, οὐχ ὅτι τούτων ἀξιοῦσιν αὑτούς, ἀλλ΄ ὅπως ὑπεξιστάμενοι τοῖς πλουσίοις κολακεύωσι, καὶ λόγου κατάρχοντας ἐν συνόδοις καὶ συνεδρίοις, εἶτα παραχωροῦντας ὡς κρείττοσι καὶ μετατιθεμένους ῥᾷστα πρὸς τοὐναντίον, ἄνπερ ᾖ δυνατὸς ἢ πλούσιος ἢ ἔνδοξος ὁ ἀντιλέγων. ᾧ καὶ μάλιστα δεῖ τὰς τοιαύτας ὑποκατακλίσεις καὶ ἀναχωρήσεις ἐξελέγχειν, οὐκ ἐμπειρίαις οὐδ΄ ἀρεταῖς οὐδ΄ ἡλικίαις ὑφιεμένων ἀλλὰ πλούτοις καὶ δόξαις.

Αριστόξ. (Αρμ. ΙΙ, 30, 18-19): "Καθάπερ Αριστοτέλης αεί διηγείτο τους πλείστους των ακουσάντων παρά Πλάτωνος την περί ταγαθού ακρόασιν παθείν" (Τέτοια ήταν η κατάσταση, όπως ο Αριστοτέλης συνήθιζε συχνά να διηγείται, των πιο πολλών από το ακροατήριο, που παρακολουθούσαν τις διαλέξεις του Πλάτωνα περί Καλού). Η φράση "τους πλείστους των ακουσάντων" θα μπορούσε να μεταφραστεί "των πλείστων που παρακολουθούσαν τίς διαλέξεις".
 
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
insertimage.gif


http://www.musipedia.gr/

''Η μουσική παράδοση της Σικυώνος είναι τόσο παλαιά που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Οι εφευρέσεις και οι καινοτομίες στην μουσική είναι περισσότερες από κάθε άλλη τέχνη.
Σύμφωνα με την Σικυωνική Αναγραφή (ένα έγγραφο στο οποίο έγραφαν την ιστορία, ειδικά των τεχνών) η εφεύρεση του τραγουδιού με κιθάρα αποδίδεται στον Αμφίονα της Σικυώνος, όσο δε για σκοπούς με κιθάρα μόνο, αυτό αποδίδεται στον Λύσανδρο της Σικυώνος, ο οποίος ήταν και ο εφευρέτης της χορωδίας και της εναλλαγής του ενός οργάνου με το άλλο κατά την διάρκεια της παραστάσεως. Ο Λύσανδρος επίσης μετέφερε σκοπούς του αυλού στην κιθάρα.
Η εφεύρεση της ορχήστρας (έναυλον κιθάρισιν) πραγματοποιήθηκε εδώ από τους μαθητές του Επιγόνου, οι οποίοι έπαιζαν με αυλό, κιθάρα, επιγόνιον, τραγουδώντας. Ο Επίγονος, μετανάστης από την Αμβρακία, ζούσε μονίμως στην Σικυώνα, στην οποία είχε ανοίξει σχολή μουσικής. Ήταν ο εφευρέτης του Επιγονίου οργάνου(επί γόνατος), ένα είδος κιθάρας με σαράντα χορδές, την οποία κρατούσαν και έπαιζαν στα γόνατα. Ένας άλλος εφευρέτης ήταν ο Ίβυκος, ο οποίος κατασκεύασε το μουσικό όργανο Σαμβυκή.
Οι αναφερθέντες καλλιτέχνες έζησαν στα χρόνια του Κλεισθένη, στην αρχή του έκτου αιώνος π.Χ.
Την ίδια περίοδο έζησε και ο φημισμένος Πυθόκριτος της Σικυώνος, Ολυμπιονίκης του αυλού, ο οποίος κέρδισε έξι συνεχείς φορές στους αγώνες της Πυθίας, από το 574π.Χ έως το 554π.Χ. Μία κολώνα στην Ολυμπία, η οποία στήθηκε προς τιμήν του, φέρει την ακόλουθη επιγραφή:
"Αυτό είναι το μνημείο του αυλητή Πυθόκριτου, γιος του Καλλίνικου".

Οι μεγάλες εφευρέσεις της Σικυώνος στην μουσική ήταν παράλληλες με τις εφευρέσεις του χορού. Αλήτηρ ήταν ένα είδος σοβαρού χορού. Ένας άλλος, τον οποίο ο Ιπποκλείδης χόρεψε στο γλέντι που έδωσε ο Κλεισθένης και έχασε το χέρι της κόρης του Αγαρίστης, ήταν ο κωμικός και ασυγκράτητος Κόρδαξ.
Οι χοροί στους οποίους περιλαμβάνεται το πέταγμα της μπάλας, όπως αυτός που αναφέρεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια, στον οποίο η Ναυσικά χόρευε με τις κοπέλες, ήταν Σικυωνική εφεύρεση.
Η Σικυών είχε σχολεία που έδιναν μαθήματα χορού (χοροδιδασκαλεία).''

http://webcache.googleusercontent.c...yon/smusic_gr.html+αλητήρ&cd=10&hl=en&ct=clnk

[ αλητήρ, είδος χορού , τοπικού της Σικυώνας στην Πελοπόννησο, και της Ιθάκης.]

Αθήναιου, Δειπνοσοφιστές ΙΔ', 631D, 30

ὀρχοῦνται δὲ ταύτην παρὰ τῷ Πινδάρῳ οἱ Λάκωνες,
καὶ ἐστὶν ὑπορχηματικὴ ὄρχησις ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν
---. βέλτιστοι δέ εἰσι τῶν τρόπων οἵτινες καὶ
ὀρχοῦνται. εἰσὶ δὲ οἵδε· προσοδιακοί, ἀποστολικοὶ (οὗτοι
δὲ καὶ παρθένιοι καλοῦνται) καὶ οἱ τούτοις ὅμοιοι.
τῶν γὰρ ὕμνων οἳ μὲν ὠρχοῦντο, οἳ δὲ οὐκ ὠρχοῦντο
---. ἢ τοὺς εἰς Ἀφροδίτην καὶ Διόνυσον, καὶ τὸν
παιᾶνα δὲ ὁτὲ μὲν ὁτὲ δὲ οὔ. εἰσὶ δὲ καὶ παρὰ τοῖς
βαρβάροις ὥσπερ καὶ παρὰ τοῖς Ἕλλησι σπουδαῖαι καὶ
φαῦλαι ὀρχήσεις. ὁ μὲν κόρδαξ παρ΄ Ἕλλησι φορτικός,
ἡ δὲ ἐμμέλεια σπουδαία, καθάπερ καὶ ἡ παρὰ Ἀρκάσι
κίδαρις, παρὰ Σικυωνίοις τε ὁ ἀλητήρ. οὕτως δὲ καὶ
ἐν Ἰθάκῃ καλεῖται ἀλητήρ, ὡς ἱστορεῖ Ἀριστόξενος
ἐν πρώτῳ Συγκρίσεων. καὶ περὶ μὲν ὀρχήσεως
τοσαῦτά μοι ἐπὶ τοῦ παρόντος λέλεκται.

http://www.sflt.ucl.ac.be/files/AClassFTP/Textes/ATHENEE/deipnosophistes_14.txt


''Ο Πλάτων διαχωρίζει τις αμφισβητούμενες ορχήσεις σε αυτές, οι οποίες εκτελούνται στην κωμωδία, επομένως ανήκουν στην ποιητική τέχνη και είναι “κανονισμένες μέσω νόμου και ορισμού” (ούτως τω νόμω και λόγω κείσθω) από τη μία μεριά, και από την άλλη σε εκείνες τις βακχικές ορχήσεις του λαού, των δούλων και των ξένων, τους χορούς εκείνους δηλαδή, κατά τους οποίους οι χορευτές υπό την επίδραση του οίνου αυτοονομάζονται Νύμφες, Πάνες, Σιληνοί και Σάτυροι, μιμούμενοι, όπως λένε, και κάποτε τελούντες καθαρμούς και τελετές. Αυτοί οι χοροί δεν τυγχάνουν περαιτέρω σχολιάσεως από τον Πλάτωνα, αλλά παραμερίζονται από την πολιτεία ως μη άξιοι μεταχειρίσεως (ούκ εστί πολιτικόν). Από την αρνητική αυτή στάση του Πλάτωνα έπεται ότι αποκλείει και το σατυρικό δράμα, μολονότι δεν εκφράζεται ρητώς επ’ αυτού.
Η αριστοξενική ταξινόμηση προέρχεται από ένα χαμένο έργο του “Περί ορχήσεως” και οι πηγές της είναι έμμεσες. Σ’ αυτό έγκειται μάλλον ο λανθασμένος χαρακτηρισμός της πυρρίχης ως του λυρικού ανάλογου του σατυρικού δράματος. Ο χορός αυτός ανήκει μεν στο σατυρικό δράμα, δεν υπάρχει όμως ένα τέτοιο λυρικό ύφος. Η πυρρίχη ήταν ένα όνομα διαδεδομένο σε όλην την Ελλάδα για την ενόπλιο όρχηση.
Λιγότερο ακόμα αρμόζει η κατάταξη των υπορχημάτων στον κόρδακα. Επίσης δεν μπορεί να αληθεύει ότι ο Αριστόξενος ισχυρίσθηκε ότι η εμμέλεια ονομαζόταν στην Ιθάκη αλητήρ, διότι η αλητήρ ήταν όρχησις αισχρή. Παρά ταύτα όμως το αριστοξένειο σύστημα είναι προτιμητέο έναντι του Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας προσανατολίζεται προς τα αισθητικά κριτήρια “καλόν” και “αισχρόν”, πίσω απ’ τα οποία κρύβονται ωφελιμιστικά πολιτικά φρονήματα και είναι συνεπώς συνδεδεμένα με ηθικές αξιώσεις. Συγχέει λοιπόν τελετουργικό, δραματικό και λαϊκό χορό, δεν λαμβάνει υπ’ όψη του την καταγωγή των χορών ούτε την ιστορική τους εξέλιξη και αναφέρει τελικά μόνον τραγωδία και κωμωδία. Τον κόρδακα όμως δεν τον αναφέρει. Ο Αριστόξενος αντίθετα διαφοροποιεί τρεις κατηγορίες, δηλαδή τραγωδία, κωμωδία και σατυρικό δράμα, τα λυρικά τους αντίστοιχα και τις τρεις χαρακτηριστικές τους ορχήσεις. Αυτή η τριχοτόμηση επεβλήθηκε τελικά στους μετέπειτα συγγραφείς, υπερίσχυσε και στην Ιταλία και επεβλήθηκε και εκτός της δραματικής και λυρικής ποίησης, δηλαδή στους λαϊκούς χορούς, στα συμπόσια και στις παραστάσεις χορού.''

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΥ ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΛΙΟΥ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ

Δοκίμιο για την συνάφεια μεταξύ των σύγχρονων γομφικών
Χορών και των γομφικών χορών της αρχαιότητας
Κωμικός ή σατυρικός χορός;
Ulf Buchheld

http://www.e-istoria.com/154.html.
 
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
αλήτις

Κούνιες, μια παραπομπή στην αρχαία αιώρα
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΣΠΟΛΥΜΕΡΟΥ-ΚΑΜΗΛΑΚΗ

http://www.tovima.gr/default.asp?pid...2&artId=180256.

~~~~~

http://www.analogion.com/forum/attachment.php?attachmentid=30742&d=1280561682


ἀλήτ-ης name of song in honour of Erigone, Ath.14.618e,

Ath. 618e

“‘ Δήμητρα ὁτὲ μὲν Χλόην, ὁτὲ δὲ Ἰουλώ. ἀπὸ τῶν οὖν τῆς Δήμητρος εὑρημάτων τούς τε καρποὺς καὶ τοὺς ὕμνους τοὺς εἰς τὴν θεὸν οὔλους καλοῦσι καὶ ἰούλους.’ δημήτρουλοι καὶ καλλίουλοι. καὶ

πλεῖστον οὖλον οὖλον ἵει, ἴουλον ἵει.
ἄλλοι δέ φασιν ἐριουργῶν εἶναι τὴν ᾠδήν. αἱ δὲ τῶν τιτθευουσῶν ᾠδαὶ καταβαυκαλήσεις ὀνομάζονται, ἦν δὲ καὶ ἐπὶ ταῖς ἐώραις τις ἐπ᾽ Ἠριγόνῃ, ἣν καὶ ἀλῆτιν λέγουσιν, ᾠδή. Ἀριστοτέλης γοῦν ἐν τῇ Κολοφωνίων Πολιτείᾳ φησίν ‘ ἀπέθανεν δὲ καὶ αὐτὸς ὁ Θεόδωρος ὕστερον βιαίῳ θανάτῳ. ’”

Athenaeus. The Deipnosophists. with an English Translation by. Charles Burton Gulick. Cambridge, MA. Harvard University Press. London. William Heinemann Ltd. 1927. 1.

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus:text:2008.01.0405:casaubonpage=618e


ἐώρα ,
A. v. αἰώρα, cf. Ael.Dion.Fr.23: pl., of a festival in honour of Erigone, Arist.Fr.515 (αἰ- codd.). ἐωρέω , = αἰωρέω, prob. in S. OC1084 (lyr.), cf. Hsch., Dosith.p.431 K. ἐώρημα , = αἰώρημα, Sch.Ar.Pax77. ἐωρίζεται: μετεωρίζεται, ἀναπατεῖ, Hsch.
 

Attachments

  • eaiora700x600.jpg
    42.6 KB · Views: 1
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
[...στον Αθήναιο (Γ, 29Α, 33) διαβάζουμε ότι "ο Αλκαίος ο μελοποιός και Αριστοφάνης ο κωμωδοποιός μεθύοντες έγραφον τα ποιήματα".]

[38e] Ἀπὸ τοῦ κατὰ μέθην δὲ καταστήματος καὶ ταύρῳ παρεικάζουσι τὸν Διόνυσον καὶ παρδάλει διὰ τὸ πρὸς βίαν τρέπεσθαι τοὺς ἐξοινωθέντας. Ἀλκαῖος·

Ἄλλοτε μὲν μελιαδέος, ἄλλοτε δ΄
ὀξυτέρου τριβόλων ἀρυτημένοι.

Εἰσὶ δ΄ οἳ καὶ θυμικοὶ γίνονται· τοιοῦτος δ΄ ὁ ταῦρος. Εὐριπίδης·

Ταῦροι δ΄ ὑβρισταὶ κεἰς κέρας θυμούμενοι.

[38f] Διὰ δὲ τὸ μάχιμον καὶ θηριώδεις ἔνιοι γίνονται· ὅθεν καὶ τὸ παρδαλῶδες.

http://remacle.org/bloodwolf/erudits/athenee/livre2gr.htm

~~~~~~~~

Kalathos attributed to the Brygos Painter: Drawing of the side A, showing Alcaeus and Sappho

From FR, pl. 64, 1993

Munich 2416

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/image?img=Perseus:image:1993.01.0372


Λυρικά, (Καλλίνος, Τυρταίος, Μίμνερμος, Θέογνις, Αρχίλοχος, Σιμωνίδης, Αλκαίος, Σαπφώ, Ανακρέων κ.ά.)
http://www.mikrosapoplous.gr/texts1.htm.



Αρχαία Ελληνική Γραμματεία 1 [RAM] - Λυρική ποίηση-Έπος
www.sunfiles.org/uploads/2/2/4/3/.../ram_epiki_kai_lyriki_poiisi.pdfΜορφή αρχείου:
[RAM] ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ 1 ... Αρχαία Ελληνική Μετρική. Μονωδία ... Αλκαίος. Αλκμάν. Ανακρέων. Αρίων. Βακχυλίδης. Ίβυκος. Κόριννα. Πίνδαρος ...
 

Attachments

  • 1993.01.0372.jpg
    99.9 KB · Views: 1
  • Sappho_Alkaios.jpg
    502.5 KB · Views: 1
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
British Museum, London, United Kingdom
Artist/Maker Unknown
Description
English: Man and woman conversing, maybe Alkaios and Saphho. Terracotta plaque, Melian artwork, ca. 460 BC. Provenance : tomb on Melos.
Français : Conversation entre un homme et une femme, peut-être Alcée et Sappho. Plaque en terre cuite, fabrication mélienne, vers 460 av. J.-C. Provenance : tombe de Mélos.
Accession number GR 1842.7-28.1132 (Cat. Terracotta 622)
Location Main floor, room 15, Greece: 5th century BC

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Alkaios_Sappho_BM_GR1842.7-28.1132.jpg
 

Attachments

  • Alkaios_Sappho_BM_GR1842.7-28.1132.jpg
    3.1 MB · Views: 1

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Αλκείδης



Ath. 4.75

75. πολλῶν δὲ τοιούτων ἔτι λεγομένων ἐκ τῶν γειτόνων τις ἐξηκούσθη ὑδραύλεως ἦχος πάνυ τι ἡδὺς καὶ τερπνός, ὡς πάντας ἡμᾶς ἐπιστραφῆναι θελχθέντας ὑπὸ τῆς ἐμμελείας. καὶ ὁ Οὐλπιανὸς ἀποβλέψας πρὸς τὸν μουσικὸν Ἀλκείδην ‘ ἀκούεις, ἔφη, μουσικώτατε ἀνδρῶν, τῆς καλῆς ταύτης συμφωνίας,1 ἥτις ἡμᾶς ἐπέστρεψεν πάντας κατακηληθέντας ὑπὸ τῆς μουσικῆς; καὶ οὐχ ὡς ὁ παρ᾽ ὑμῖν τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πολὺς ὁ μόναυλος ἀλγηδόνα μᾶλλον τοῖς ἀκούουσι παρέχων ἤ τινα τέρψιν μουσικήν.’ καὶ ὁ Ἀλκείδης ἔφη: “ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ὄργανον τοῦτο ἡ ὕδραυλις, εἴτε τῶν ἐντατῶν αὐτὸ θέλεις εἴτε τῶν ἐμπνευστῶν, Ἀλεξανδρέως ἐστὶν ἡμεδαποῦ εὕρημα, κουρέως τὴν τέχνην Κτησίβιος δ᾽ αὐτῷ τοὔνομα. ἱστορεῖ δὲ τοῦτο Ἀριστοκλῆς ἐν τῷ περὶ χορῶν οὑτωσί πως λέγων : ζητεῖται δὲ πότερα τῶν ἐμπνευστῶν ἐστιν ὀργάνων ἡ ὕδραυλις ἢ τῶν ἐντατῶν. Ἀριστόξενος μὲν οὖν τοῦτο οὐκ οἶδε: λέγεται δὲ Πλάτωνα μικράν τινα ἔννοιαν δοῦναι τοῦ κατασκευάσματος νυκτερινὸν ποιήσαντα ὡρολόγιον ἐοικὸς τῷ ὑδραυλικῷ οἷον κλεψύδραν μεγάλην λίαν. καὶ τὸ ὑδραυλικὸν δὲ ὄργανον δοκεῖ κλεψύδρα εἶναι. ἐντατὸν οὖν καὶ καθαπτὸν οὐκ ἂν νομισθείη, ἐμπνευστὸν δὲ ἂν ἴσως ῥηθείη διὰ τὸ ἐμπνεῖσθαι τὸ ὄργανον ὑπὸ τοῦ ὕδατος. κατεστραμμένοι γάρ εἰσιν οἱ αὐλοὶ εἰς τὸ ὕδωρ καὶ ἀρασσομένου τοῦ ὕδατος ὑπό τινος [p. 292] νεανίσκου, ἔτι δὲ διικνουμένων ἀξινῶν διὰ τοῦ ὀργάνου ἐμπνέονται οἱ αὐλοὶ καὶ ἦχον ἀποτελοῦσι προσηνῆ, ἔοικεν δὲ τὸ ὄργανον βωμῷ στρογγύλῳ, καί φασι τοῦτο εὑρῆσθαι ὑπὸ Κτησιβίου κουρέως ἐνταῦθα οἰκοῦντος ἐν τῇ Ἀσπενδίᾳ ἐπὶ τοῦ δευτέρου εὐεργέτου, διαπρέψαι τέ φασι μεγάλως. τουτονὶ οὖν καὶ τὴν αὑτοῦ διδάξαι γυναῖκα Θαίδα.' Τρύφων δ᾽ ἐν τρίτῳ περὶ ὀνομασιῶν ἐστὶ δὲ τὸ σύγγραμμα περὶ αὐλῶν καὶ ὀργάνων συγγράψαι φησὶ περὶ τῆς ὑδραύλεως Κτησίβιον τὸν μηχανικόν. ἐγὼ δὲ οὐκ οἶδα εἰ περὶ τὸ ὄνομα σφάλλεται. ὁ μέντοι Ἀριστόξενος προκρίνει τὰ ἐντατὰ καὶ καθαπτὰ τῶν ὀργάνων τῶν ἐμπνευστῶν, ῥᾴδια εἶναι φάσκων τὰ ἐμπνευστά πολλοὺς γὰρ μὴ διδαχθέντας αὐλεῖν τε καὶ συρίζειν, ὥσπερ τοὺς ποιμένας,


ὑδραύλεως
ἡδὺς
τερπνός
ἐμμελείας
Οὐλπιανὸς
Ἀλκείδην
μόναυλος
ἐντατῶν
ἐμπνευστῶν
Κτησίβιος
Ἀριστοκλῆς
Ἀριστόξενος
Πλάτωνα
καθαπτὸν
αὐλοὶ
Ἀσπενδίᾳ
Θαίδα (;)
Τρύφων
συρίζειν


“76. καὶ τοσαῦτα μὲν ἔχω σοι ἐγὼ λέγειν περὶ τοῦ ὑδραυλικοῦ ὀργάνου, Οὐλπιανέ. γιγγραΐνοισι γὰρ οἱ Φοίνικες, ὥς φησιν ὁ Ξενοφῶν,3 ἐχρῶντο αὐλοῖς σπιθαμιαίοις τὸ μέγεθος, ὀξὺ καὶ γοερὸν φθεγγομένοις. τούτοις δὲ καὶ οἱ [URL="http://www.perseus.tufts.edu/hopper/morph?l=qrh%2Fnois&la=greek&can=qrh%2Fnois0&prior=toi=s&d=Perseus:text:2008.01.0405:book=4:chapter=76&i=1#lexicon"]Κᾶρες[/URL] χρῶνται ἐν τοῖς θρήνοις, εἰ μὴ ἄρα καὶ ἡ Καρία Φοινίκη ἐκαλεῖτο, ὡς παρὰ Κορίννῃ καὶ Βακχυλίδῃ ἔστιν εὑρεῖν. ὀνομάζονται δὲ οἱ αὐλοὶ γίγγροι ὑπὸ τῶν Φοινίκων ἀπὸ πῶν περὶ Ἄδωνιν θρήνων τὸν γὰρ Ἄδωνιν Γίγγρην καλεῖτε ὑμεῖς οἱ Φοίνικες, ὡς ἱστορεῖ Δημοκλείδης. μνημονεύει τῶν [p. 294] γίγγρων αὐλῶν Ἀντιφάνης ἐν Ἰατρῷ καὶ Μένανδρος ἐν Καρίνῃ Ἄμφις τ᾽ ἐν Διθυράμβῳ λέγων οὕτως

ἐγὼ δὲ τὸν γίγγραν γε τὸν σοφώτατον.
β. τίς δ᾽ ἔσθ᾽ ὁ γίγγρας; α. καινὸν ἐξεύρημά τι
ἡμέτερον, ὃ θεάτρῳ μὲν οὐδεπώποτε
ἔδειξ᾽,2 Ἀθήνησιν δὲ κατακεχρημένον
ἐν συμποσίοις ἤδη ' στί: Β. διὰ τί δ᾽ οὐκ ἄγεις
εἰς τὸν ὄχλον αὐτό; α. διότι φυλὴν περιμένω
σφόδρα φιλονικοῦσαν λαχεῖν τιν᾽. οἶδα γὰρ
ὅτι πάντα πράγματ᾽ ἀνατριαινώσει κρότοις.
καὶ Ἀξιόνικος ἐν Φιλευριπίδῃ:

οὕτω γὰρ ἐπὶ τοῖς μέλεσι τοῖς Εὐριπίδου
ἄμφω νοσοῦσιν, ὥστε τἄλλ᾽ αὐτοῖς δοκεῖν
εἶναι μέλη γιγγραντὰ καὶ κακὸν μέγα.


Ξενοφῶν
αὐλοῖς σπιθαμιαίοις
ὀξὺ
γοερὸν
Κᾶρες
θρήνοις
Καρία Φοινίκη
Κορίννῃ
Βακχυλίδῃ
αὐλοὶ γίγγροι
Ἄδωνιν θρήνων
Ἄδωνιν Γίγγρην
Δημοκλείδης
Ἀντιφάνης ἐν Ἰατρῷ
Μένανδρος ἐν Καρίνῃ
Ἄμφις
Διθυράμβῳ
Ἀξιόνικος ἐν Φιλευριπίδῃ
Εὐριπίδου

Ath. 4.77

“77. πόσῳ δὲ κρεῖττον, ὦ Οὐλπιανὲ σοφώτατε, τὸ ὑδραυλικὸν τοῦτο ὄργανον τοῦ καλουμένου νάβλα, ὅν φησι Σώπατρος ὁ παρῳδὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι Πύλαι Φοινίκων εἶναι καὶ τοῦτον εὕρημα. λέγει δ᾽ οὕτως :

οὔτε τοῦ Σιδωνίου νάβλα
λαρυγγόφωνος ἐκκεχόρδωται τύπος.
καὶ ἐν Μυστάκου δὲ θητίῳ φησί: [p. 296]

νάβλας ἐν ἄρθροις γραμμάτων οὐκ εὐμελής,
λωτὸς ἐν πλευροῖσιν ἄψυχος παγεὶς
ἔμπνουν ἀνίει μοῦσαν. ἐγρέτου δέ τις
τὸν ἡδονῆς μελῳδὸν εὐάζων χορόν.
Φιλήμων ἐν Μοιχῷ:

ἔδει παρεῖναι, Παρμένων, αὐλητρίδ᾽
νάβλαν τιν᾽. π. ὁ δὲ νάβλας τί ἐστιν; ...
α ... οὐκ οἶδας, ἐμβρόντητε σύ;
π. μὰ Δία. α. τί φής; οὐκ οἶσθα νάβλαν; οὐδὲν οὖν
οἶσθ᾽ ἀγαθόν. οὐδὲ σαμβυκίστριαν;
καὶ τὸ τρίγωνον δὲ καλούμενον ὄργανον Ἰόβας ἐν τετάρτῳ θεατρικῆς ἱστορίας Σύρων εὕρημά φησιν εἶναι, ὡς καὶ τὸν καλούμενον λυροφοίνικα ... σαμβύκην. τοῦτο δὲ τὸ ὄργανον Νεάνθης ὁ Κυζικηνὸς ἐν α ῝ Ὥρων εὕρημα εἶναι λέγει Ἰβύκου τοῦ Ῥηγίνου ποιητοῦ, ὡς καὶ Ἀνακρέοντος τὸ βάρβιτον. ἐπεὶ δὲ ἡμῶν τῶν Ἀλεξανδρέων κατατρέχεις ὡς ἀμούσων καὶ τὸν μόναυλον συνεχῶς ὀνομάζεις ἐπιχωριάζοντα παρ᾽ ἡμῖν, ἄκουε καὶ περὶ αὐτοῦ ἃ νῦν ἔχω σοι λέγειν ἐν προχείρῳ.


Ath. 4.77

νάβλα
Σώπατρος
παρῳδὸς
λαρυγγόφωνος
ἐκκεχόρδωται
Μυστάκου
εὐμελής
λωτὸς
Φιλήμων ἐν Μοιχῷ
Παρμένων
αὐλητρίδ᾽
σαμβυκίστριαν
τρίγωνον
Ἰόβας
λυροφοίνικα
σαμβύκην
Νεάνθης ὁ Κυζικηνὸς
Ἰβύκου
Ἀνακρέοντος
βάρβιτον
ἀμούσων
μόναυλον

Ath. 4.78

“78. Ἰόβας μὲν γὰρ ἐν τῷ προειρημένῳ συγγράμματι Αἰγυπτίους φησὶν λέγειν τὸν μόναυλον Ὀσίριδος εἶναι εὕρημα, καθάπερ καὶ τὸν καλούμενον φώτιγγα πλαγίαυλον, οὗ καὶ αὐτοῦ παραστήσομαι [p. 298] μνημονεύοντα ἐλλόγιμον ἄνδρα. ἐπιχωριάζει γὰρ καὶ ὁ φῶτιγξ αὐλὸς παρ᾽ ἡμῖν. τοῦ δὲ μοναύλου μνημονεύει Σοφοκλῆς μὲν ἐν Θαμύρᾳ οὕτως: :

οἴχωκε γὰρ κροτητὰ πηκτίδων μέλη,
λύραι μόναυλοί θ᾽ οἷς ἐχαίρομεν τέως
ναούς τ᾽ ἐρημοῖ πισσοκωνίας Ἄρης.
Ἀραρὼς δ᾽ ἐν Πανὸς γοναῖς:

ἀναρπάσας μόναυλον εὐθὺς πῶς δοκεῖς
κούφως ἀνήλλετο.
Ἀναξανδρίδης δ᾽ ἐν Θησαυρῷ:

ἀναλαβὼν
μόναυλον ηὔλουν τὸν ὑμέναιον.
καὶ ἐν Φιαληφόρῳ: ...

τὸν μόναυλον ποῖ τέτροφας; οὗτος Σύρε.
β. ποῖον μόναυλον; α. τὸν κάλαμον.
Σώπατρος Βακχίδι:

καὶ τὸ μόναυλον μέλος ἤχησε.
Πρωταγορίδης δ᾽ ὁ Κυζικηνὸς ἐν δευτέρῳ περὶ τῶν ἐπὶ Δάφνῃ πανηγύρεών φησιν ‘ παντὸς δὲ ὀργάνου κατὰ μίτον ἧπται, κροτάλων, ὑπὸ φανοῦ,4 πανδούρου, τῷ τε ἡδεῖ μοναύλῳ τὰς ἡδίστας ' ἁρμονίας ἀναμινυρίζει.’ Ποσειδώνιος δ᾽ ὁ ἀπὸ τῆς στοᾶς φιλόσοφος ἐν τῇ τρίτῃ τῶν ἱστοριῶν διηγούμενος περὶ τοῦ Ἀπαμέων πρὸς Λαρισαίους πολέμου γράφει τάδε: ‘ παραζωνίδια καὶ λογχάρι ἀνειληφότες ἰῷ καὶ ῥύπῳ [p. 300] κεκρυμμένα, πετάσια δ᾽ ἐπιτεθειμένοι καὶ προσκόπια σκιὰν μὲν ποιοῦντα, καταπνεῖσθαι δ᾽ οὐ κωλύοντα τοὺς τραχήλους, ὄνους ἐφελκόμενοι γέμοντας οἴνου καὶ βρωμάτων παντοδαπῶν, οἷς παρέκειτο φωτίγγια καὶ μοναύλια, κώμων οὐ πολέμων ὄργανα.’ οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι Ἀμερίας ὁ Μακεδὼν ἐν ταῖς Γλώσσαις τιτύρινόν φησι καλεῖσθαι τὸν μόναυλον.᾿ 'ἴδε ἀπέχεις, καλὲ Οὐλπιανέ, καὶ τὸν τῆς φώτιγγος μνημονεύοντα ὅτι δὲ ὁ μόναυλος ἦν ὁ νῦν καλούμενος [URL="http://www.perseus.tufts.edu/hopper/morph?l=au%29lhth%2Fs&la=greek&can=au%29lhth%2Fs0&prior=oi)kei=&d=Perseus:text:2008.01.0405:book=4:chapter=78&i=1#lexicon"][URL="http://www.perseus.tufts.edu/hopper/morph?l=kalamau%2Flhs&la=greek&can=kalamau%2Flhs0&prior=kalou/menos&d=Perseus:text:2008.01.0405:book=4:chapter=78&i=1#lexicon"]καλαμαύλης[/URL][/URL] σαφῶς παρίστησιν Ἡδύλος ἐν τοῖς ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ λέγων

τοῦτο Θέων ὁ μόναυλος ὑπ᾽ ἠρίον ὁ γλυκὺς οἰκεῖ
αὐλητής, μίμων ἡ ᾿ν θυμέλῃσι Χάρις,
τυφλὸς ὑπαὶ γήρως εἶχεν καὶ Σκίρπαλον υἱόν,
νήπιον ὅντ᾽ ἐκάλει Σκίρπαλον Εὐπαλάμου,
ἀείδων αὐτοῦ τὰ γενέθλια: τοῦτο γὰρ εἶχεν
τὴν παλαμῶν ἀρετὴν τοὔνομα σημανέων.
ηὔλει δὴ Γλαύκης μεμεθυσμένα παίγνια Μουσέων
ἢ τὸν ἐν ἀκρήτοις Βάτταλον ἡδυπότην
ἢ καὶ Κώταλον ἢ καὶ Πάκαλον, ἀλλὰ Θέωνα
τὸν καλαμαυλήτην εἴπατε “χαῖρε Θέων.”
ὥσπερ οὖν τοὺς τῷ καλάμῳ αὐλοῦντας καλαμαύλας λέγουσι νῦν, οὕτω καὶ ῥαππαύλας, ὥς φησιν Ἀμερίας ὁ Μακεδὼν ἐν ταῖς Γλώσσαις, τοὺς τῇ

Ἰόβας
μόναυλον
Ὀσίριδος
φώτιγγα
πλαγίαυλος
φῶτιγξ
αὐλὸς
Σοφοκλῆς
Θαμύρᾳ
κροτητὰ
πηκτίδων
λύραι
μόναυλοί
Ἄρης.
Πανὸς
Ἀναξανδρίδης
ὑμέναιον
κάλαμον
Σώπατρος
Πρωταγορίδης
Δάφνῃ
κροτάλων
πανδούρου
Ποσειδώνιος
κώμων
Γλώσσαις τιτύρινόν
Ἡδύλος
αὐλητής
μίμων
καλαμαυλήτην
καλαμαύλας
ῥαππαύλας
Ἀμερίας


“79. ῥάππῃ τῇ καλάμῃ αὐλοῦντας. [p. 302]

“79. γινώσκειν δὲ βούλομαί σε, ἀνδρῶν λῷστε Οὐλπιανέ, ὅτι Ἀλεξανδρέων μουσικώτεροι ἄλλοι γενέσθαι οὐχ ἱστόρηνται, καὶ οὐ λέγω περὶ κιθαρῳδίαν μόνην, ἧς καὶ ὁ εὐτελέστατος παρ᾽ ἡμῖν ἰδιώτης προσέτι τε καὶ ἀναλφάβητος οὕτως ἐστὶ συνήθης ὡς τάχιστα ἐλέγχειν τὰ παρὰ τὰς κρούσεις ἁμαρτήματα γινόμενα, ἀλλὰ καὶ περὶ αὐλούς εἰσι μουσικώτατοι οὐ μόνον τοὺς παρθενίους καλουμένους καὶ παιδικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνδρείους, οἵτινες καλοῦνται τέλειοί τε καὶ ὑπερτέλειοι, καὶ τοὺς κιθαριστηρίους δὲ καὶ τοὺς δακτυλικούς, τοὺς γὰρ ἐλύμους αὐλούς, ὧν μνημονεύει Σοφοκλῆς ἐν Νιόβῃ τε κἀν Τυμπανισταῖς, οὐκ ἄλλους τινὰς εἶναι ἀκούομεν ἢ τοὺς Φρυγίους, ὧν καὶ αὐτῶν ἐμπείρως ἔχουσιν Ἀλεξανδρεῖς. οἴδασι δὲ καὶ τοὺς διόπους ἔτι τε μεσοκόπους καὶ τοὺς καλουμένους ὑποτρήτους. τῶν δ᾽ ἐλύμων αὐλῶν μνημονεύει καὶ Καλλίας ἐν Πεδήταις. Ἰόβας δὲ τούτους Φρυγῶν μὲν εἶναι εὕρημα, ὀνομάζεσθαι δὲ καὶ σκυταλείας, κατ᾽ ἐμφέρειαν τοῦ πάχους, χρῆσθαι δ᾽ αὐτοῖς καὶ Κυπρίους φησὶ Κρατῖνος ὁ νεώτερος ἐν Θηραμένει. οἴδαμεν δὲ καὶ τοὺς ἡμιόπους καλουμένους, περὶ ὧν φησιν Ἀνακρέων

τίς ἐρασμίην
τρέψας θυμὸν ἐς ἥβην τερένων ἡμιόπων ὑπ᾽ αὐλῶν
ὀρχεῖται; [p. 304]
εἰσὶ δ᾽ οἱ αὐλοὶ οὗτοι ἐλάσσονες τῶν τελείων. Αἰσχύλος γοῦν κατὰ μεταφορὰν ἐν Ἰξίονί φησι:

τὸν δ᾽ ἡμίοπον καὶ τὸν ἐλάσσονα
ταχέως ὁ μέγας καταπίνει.
εἰσὶν δ᾽ οἱ αὐτοὶ τοῖς παιδικοῖς καλουμένοις, οἷς οὐκ οὖσιν ἐναγωνίοις πρὸς τὰς εὐωχίας χρῶνται. διὸ καὶ τέρενας αὐτοὺς κέκληκεν ὁ Ἀνακρέων.


ῥάππῃ
καλάμῃ
αὐλοῦντας
κιθαρῳδίαν
κρούσεις
αὐλούς
παρθενίους παιδικούς
ἀνδρείους
τέλειοί
ὑπερτέλειοι
κιθαριστηρίους
δακτυλικούς
ἐλύμους αὐλούς
Σοφοκλῆς
Φρυγίους
διόπους
μεσοκόπους
ὑποτρήτους
Καλλίας
σκυταλείας
Κρατῖνος
ἡμιόπους
Ἀνακρέων
ὀρχεῖται
αὐλοὶ οὗτοι ἐλάσσονες τῶν τελείων
Αἰσχύλος
παιδικοῖς
Ἀνακρέων


Ath. 4.80

“80. οἶδα δὲ καὶ ἄλλα γένη αὐλῶν τραγικῶν τε καὶ λυσιῳδικῶν καὶ κιθαριστηρίων , ὧν μνημονεύουσιν Ἔφορός τ᾽ ἐν τοῖς εὑρήμασι καὶ Εὐφράνωρ ὁ Πυθαγορικὸς ἐν τῷ περὶ αὐλῶν, ἔτι δὲ καὶ Ἄλεξις ὧν καὶ αὐτὸς ἐν τῷ περὶ αὐλῶν. ὁ δὲ καλάμινος αὐλὸς τιτύρινος καλεῖται παρὰ τοῖς ἐν Ἰταλίᾳ Δωριεῦσιν, ὡς Ἀρτεμίδωρος ἱστορεῖ ὁ Ἀριστοφάνειος ἐν β περὶ Δωρίδος. ‘ὁ δὲ μάγαδις καλούμενος αὐλός.’ καὶ πάλιν: “ὁ μάγαδις ὀνομαζόμενος ἐν ταὐτῷ ὀξὺν καὶ βαρὺν φθόγγον ἐπιδείκνυται, ὡς Ἀναξανδρίδης ἐν Ὁπλομάχῳ φησί:

μαγάδι λαλήσω μικρὸν ἅμα σοι καὶ μέγα.
” οἱ δὲ καλούμενοι λώτινοι αὐλοὶ οὗτοί εἰσιν οἱ ὑπὸ Ἀλεξανδρέων καλούμενοι φώτιγγες. κατασκευάζονται δ᾽ ἐκ τοῦ καλουμένου λωτοῦ ξύλον δ᾽ ἐστὶ τοῦτο γινόμενον ἐν Λιβύῃ. Θηβαίων δ᾽ [p. 306] εὕρημά φησιν εἶναι Ἰόβας τὸν ἐκ νεβροῦ κώλων κατασκευαζόμενον αὐλόν. ὁ δὲ Τρύφων φησὶ καὶ τοὺς καλουμένους ἐλεφαντίνους αὐλοὺς παρὰ Φοίνιξιν ἀνατρηθῆναι.

οἶδα δὲ ὅτι καὶ μάγαδις ὄργανόν ἐστιν ἐντατὸν καθάπερ καὶ κιθάρα, λύρα, βάρβιτον. Εὐφορίων δὲ ὁ ἐποποιὸς ἐν τῷ περὶ Ἰσθμίων ‘οἱ νῦν, φησίν, καλούμενοι ναβλισταὶ καὶ πανδουρισταὶ καὶ σαμβυκισταὶ καινῷ μὲν οὐδενὶ χρῶνται ὀργάνῳ: τὸν γὰρ βάρωμον καὶ βάρβιτον, ὧν Σαπφὼ καὶ Ἀνακρέων μνημονεύουσι, καὶ τὴν μάγαδιν καὶ τὰ τρίγωνα καὶ τὰς σαμβύκας ἀρχαῖα εἶναι, ἐν γοῦν Μιτυλήνῃ μίαν τῶν Μουσῶν πεποιῆσθαι ὑπὸ Λεσβοθέμιδος ἔχουσαν σαμβύκην.’ Ἀριστόξενος δ᾽ ἔκφυλα ὄργανα καλεῖ φοίνικας καὶ πηκτίδας καὶ μαγάδιδας σαμβύκας τε καὶ τρίγωνα καὶ κλεψιάμβους καὶ σκινδαψοὺς καὶ τὸ [URL="http://www.perseus.tufts.edu/hopper/morph?l=poluxordi%2Fas&la=greek&can=poluxordi%2Fas0&prior=e)gw/&d=Perseus:text:2008.01.0405:book=4:chapter=80&i=1#lexicon"]ἐννεάχορδον[/URL] καλούμενον. Πλάτων δ᾽ ἐν τρίτῳ Πολιτείας φησίν: ‘οὐκ ἄρα, ἦν δ᾽ ἐγώ, πολυχορδίας γε οὐδὲ παναρμονίου ἡμῖν δεήσει ἐν ταῖς ᾠδαῖς τε καὶ μέλεσιν. οὔ μοι, ἔφη, φαίνεται. τριγώνων ἄρα καὶ πηκτίδων καὶ πάντων ὀργάνων ὅσα πολύχορδα καὶ παναρμόνια ... ’




γένη αὐλῶν τραγικῶν
λυσιῳδικῶν
κιθαριστηρίων
Ἔφορός
Εὐφράνωρ ὁ Πυθαγορικὸς
Ἄλεξις
καλάμινος αὐλὸς
τιτύρινος
Δωριεῦσιν
Ἀρτεμίδωρος
Ἀριστοφάνειος
μάγαδις καλούμενος αὐλός
Ἀναξανδρίδης
λώτινοι αὐλοὶ
φώτιγγες
Ἰόβας
ἐκ νεβροῦ κώλων κατασκευαζόμενον αὐλόν
Τρύφων
ἐλεφαντίνους αὐλοὺς
ἐντατὸν
κιθάρα
λύρα
βάρβιτον
ναβλισταὶ
πανδουρισταὶ
σαμβυκισταὶ
βάρωμον
βάρβιτον
Σαπφὼ
Ἀνακρέων
μάγαδιν
τρίγωνα
σαμβύκας
Ἀριστόξενος
ἔκφυλα ὄργανα
φοίνικας
πηκτίδας
μαγάδιδας
σαμβύκας
τρίγωνα
κλεψιάμβους
σκινδαψοὺς
ἐννεάχορδον
Πλάτων
πολυχορδίας
παναρμονίου
ᾠδαῖς
μέλεσιν
τριγώνων
πηκτίδων
πολύχορδα
παναρμόνια


“81. ἐστὶν δ᾽ ὁ σκινδαψὸς τετράχορδον ὄργανον, ὡς ὁ παρῳδός φησι Μάτρων ἐν τούτοις:

οὐδ᾽ ἀπὸ πασσαλόφιν κρέμασαν, ὅθι περ τετάνυστο
σκινδαψὸς τετράχορδος ἀνηλακάτοιο γυναικός. [p. 308]
μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Θεόπομπος ὁ Κολοφώνιος ἐποποιὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἁρματίῳ:

σκινδαψὸν λυρόεντα μέγαν χείρεσσι τινάσσων,
οἰσύινον προμάλοιο τετυγμένον αἰζήεντος:
καὶ Ἀναξίλας ἐν Λυροποιῷ:

ἐγὼ δὲ βαρβίτους, τριχόρδους, πηκτίδας,
κιθάρας, λύρας, σκινδαψοὺς ἐξηρτυόμαν.
Σώπατρος δ᾽ ὁ παρῳδὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Μυστάκου θητίῳ δίχορδον εἶναί φησι τὴν πηκτίδα λέγων οὕτως :

πηκτὶς δὲ Μούσῃ γαυριῶσα βαρβάρῳ
δίχορδος εἰς σὴν χεῖρά πως κατεστάθη.
τῶν δὲ παριαμβίδων Ἐπίχαρμος ἐν Περιάλλῳ μνημονεύει οὕτως:

Σεμέλα δὲ χορεύει:
καὶ ὑπαυλεῖ σφιν σοφὸς κιθάρᾳ παριαμβίδας:
ἃ δὲ γεγάθει
πυκινῶν κρεγμῶν ἀκροαζομένα.
Τὸ δὲ ψαλτήριον, ὥς φησιν Ἰόβας, Ἀλέξανδρος ὁ Κυθήριος συνεπλήρωσε χορδαῖς καὶ ἐγγηράσας τῇ Ἐφεσίων πόλει ὡς σοφώτατον τῆς ἑαυτοῦ τέχνης τουτὶ τὸ εὕρημα ἀνέθηκε ἐν Ἀρτέμιδος. μνημονεύει δ᾽ ὁ Ἰόβας καὶ τοῦ λυροφοίνικος καὶ τοῦ ἐπιγονείου , ὃ νῦν εἰς ψαλτήριον ὄρθιον [p. 310] μετασχηματισθὲν διασῴζει τὴν τοῦ χρησαμένου προσηγορίαν. ἦν δ᾽ ὁ Ἐπίγονος φύσει μὲν Ἀμβρακιώτης, δημοποίητος δὲ Σικυώνιος: μουσικώτατος δ᾽ ὢν κατὰ χεῖρα δίχαπλήκτρου ἔψαλλεν. πάντων οὖν τούτων τῶν προειρημένων ὀργάνων καὶ αὐλῶν ἐμπείρως ἔχουσι καὶ τεχνικῶς Ἀλεξανδρεῖς, καὶ ἐν οἷς ἄν μου θέλῃς ἀποπειραθῆναι ἐπιδείξομαί σοι ἐγὼ αὐτός, πολλῶν ἄλλων μουσικωτέρων μου ἐν τῇ πατρίδι ὑπαρχόντων.


σκινδαψὸς
τετράχορδον
παρῳδός
Μάτρων
Θεόπομπος ὁ Κολοφώνιος
ἐποποιὸς
λυρόεντα
Ἀναξίλας
βαρβίτους
τριχόρδους
πηκτίδας
κιθάρας
λύρας
σκινδαψοὺς
Σώπατρος
δίχορδον
πηκτίδα
παριαμβίδων
Ἐπίχαρμος ἐν Περιάλλῳ
ὑπαυλεῖ
κιθάρᾳ
ψαλτήριον
Ἰόβας, Ἀλέξανδρος ὁ Κυθήριος
χορδαῖς
Ἀρτέμιδος
λυροφοίνικος
ἐπιγονείου
Ἐπίγονος
πλήκτρου
ἔψαλλεν
αὐλῶν

“82. Ἀλέξανδρος δὲ ὁ πολίτης μου οὗτος δ᾽ οὐ πρὸ πολλοῦ τετελεύτηκε δημοσίᾳ ἐπιδειξάμενος ἐν τῷ [URL="http://www.perseus.tufts.edu/hopper/morph?l=trigw%2Fnw%7C&la=greek&can=trigw%2Fnw%7C0&prior=tw=|&d=Perseus:text:2008.01.0405:book=4:chapter=82&i=1#lexicon"]τριγώνῳ [/URL]ἐπικαλουμένῳ ὀργάνῳ οὕτως ἐποίησε πάντας Ῥωμαίους μουσομανεῖν ὡς τοὺς πολλοὺς καὶ ἀπομνημονεύειν αὐτοῦ τὰ κρούσματα, μνημονεύει δὲ τοῦ τριγώνου τούτου καὶ Σοφοκλῆς ἐν μὲν Μυσοῖς οὕτως :

πολὺς δὲ Φρύξ τρίγωνος ἀντίσπαστὰ τε
Λυδῆς ἐφυμνεῖ [URL="http://www.perseus.tufts.edu/hopper/morph?l=sugxordi%2Fa%7C&la=greek&can=sugxordi%2Fa%7C0&prior=phkti/dos&d=Perseus:text:2008.01.0405:book=4:chapter=82&i=1"]πηκτίδος[/URL] συγχορδίᾳ,
καὶ ἐν Θαμύρᾳ. ι Ἀριστοφάνης δ᾽ ἐν Δαιταλεῦσι καὶ Θεόπομπος ἐν Πηνελόπῃ: Εὔπολις δ᾽ ἐν Βάπταις φησὶν

ὃς καλῶς μὲν τυμπανίζει
καὶ διαψάλλει τριγώνοις.
τοῦ δὲ καλουμένου πανδούρου Εὐφορίων μὲν, ὡς προείρηται, καὶ Πρωταγορίδης ἐν β περὶ τῶν ἐπὶ Δάφνῃ πανηγύρεων. Πυθαγόρας δὲ ὁ γεγραφὼς περὶ τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης τοὺς Τρωγλοδύτας φησὶ κατασκευάζειν τὴν πανδούραν ἐκ τῆς ἐν τῇ θαλάσσῃ φυομένης δάφνης. Τυρρηνῶν δ᾽ ἐστὶν εὕρημα κέρατά τε καὶ σάλπιγγες. Μητρόδωρος δ᾽ [p. 312] ὁ Χῖος ἐν Τρωικοῖς σύριγγα μέν φησιν εὑρεῖν Μαρσύαν καὶ αὐλεῖν ἐν Κελαιναῖς, τῶν πρότερον ἑνὶ καλάμῳ συριζόντων. Εὐφορίων δ᾽ ὁ ἐποποιὸς ἐν τῷ περὶ μελοποιῶν τὴν μὲν μονοκάλαμον σύριγγα Ἑρμῆν εὑρεῖν, τινὰς δ᾽ ἱστορεῖν Σεύθην καὶ Ῥωνάκην τοὺς Μαιδούς,2 τὴν δὲ πολυκάλαμον Σιληνόν, Μαρσύαν δὲ τὴν κηρόδετον.


Ἀλέξανδρος
τριγώνῳ
μουσομανεῖν
κρούσματα
Σοφοκλῆς
Φρύξ
ἀντίσπαστὰ
Λυδῆς
πηκτίδος
συγχορδίᾳ
Ἀριστοφάνης
Θεόπομπος
Εὔπολις
τυμπανίζει
διαψάλλει
πανδούρου
Εὐφορίων
Πρωταγορίδης
Δάφνῃ πανηγύρεων
Πυθαγόρας
Τρωγλοδύτας
πανδούραν
δάφνης
Τυρρηνῶν
κέρατά
σάλπιγγες
Μητρόδωρος
σύριγγα
Μαρσύαν
αὐλεῖν
Κελαιναῖ
καλάμῳ
συριζόντων
Εὐφορίων
ἐποποιὸς
μελοποιῶν
μονοκάλαμον σύριγγα
Ἑρμῆν
Σεύθην
Ῥωνάκην
Μαιδούς
πολυκάλαμον
Σιληνόν
Μαρσύαν
κηρόδετον

“83. ταῦτα ἔχεις παρ᾽ ἡμῶν τῶν Ἀλεξανδρέων, Οὐλπιανὲ ὀνοματοθήρα, τῶν περὶ τοὺς μοναύλους ἐσπουδακότων. οὐ γὰρ οἶδας ἱστοροῦντα Μενεκλέα τὸν Βαρκαῖον συγγραφέα ἔτι τε Ἄνδρωνα ἐν τοῖς Χρονικοῖς τὸν Ἀλεξανδρέα, ὅτι Ἀλεξανδρεῖς εἰσιν οἱ παιδεύσαντες πάντας τοὺς Ἕλληνας καὶ τοὺς βαρβάρους, ἐκλειπούσης ἤδη τῆς ἐγκυκλίου παιδείας διὰ τὰς γενομένας συνεχεῖς κινήσεις ἐν τοῖς κατὰ τοὺς Ἀλεξάνδρου διαδόχους χρόνοις. ἐγένετο οὖν ἀνανέωσις πάλιν παιδείας ἁπάσης κατὰ τὸν ἕβδομον βασιλεύσαντα Αἰγύπτου Πτολεμαῖον, τὸν κυρίως ὑπὸ τῶν Ἀλεξανδρέων καλούμενον Κακεργέτην. οὗτος γὰρ πολλοὺς τῶν Ἀλεξανδρέων ἀποσφάξας, οὐκ ὀλίγους δὲ καὶ φυγαδεύσας τῶν κατὰ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐφηβησάντων ἐποίησε πλήρεις τάς τε νήσους καὶ πόλεις ἀνδρῶν γραμματικῶν, φιλοσόφων, γεωμετρῶν, μουσικῶν, ζωγράφων, παιδοτριβῶν τε καὶ ἰατρῶν καὶ ἄλλων πολλῶν τεχνιτῶν οἳ διὰ τὸ πένεσθαι διδάσκοντες ἃ ἠπίσταντο πολλοὺς κατεσκεύασαν ἄνδρας [p. 314]


μοναύλους
Μενεκλέα
ἐγκυκλίου παιδείας


84. ἐλλογίμους. ἔμελεν δὲ τοῖς πάλαι πᾶσιν Ἕλλησι μουσικῆς: διόπερ καὶ ἡ αὐλητικὴ περισπούδαστος ἦν. χαμαιλέων γοῦν ὁ Ἡρακλεώτης ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Προτρεπτικῷ Λακεδαιμονίους φησὶ καὶ Θηβαίους πάντας αὐλεῖν μανθάνειν Ἡρακλεώτας τε τοὺς ἐν τῷ Πόντῳ καθ᾽ ἑαυτὸν ἔτι Ἀθηναίων τε τοὺς ἐπιφανεστάτους, Καλλίαν τε τὸν Ἱππονίκου καὶ Κριτίαν τὸν Καλλαίσχρου. Δοῦρις δ᾽ ἐν τῷ περὶ Εὐριπίδου καὶ Σοφοκλέους Ἀλκιβιάδην φησὶ μαθεῖν τὴν αὐλητικὴν οὐ παρὰ τοῦ τυχόντος, ἀλλὰ Προνόμου τοῦ μεγίστην ἐσχηκότος δόξαν. Ἀριστόξενος δὲ καὶ Ἐπαμινώνδαν τὸν Θηβαῖον αὐλεῖν μαθεῖν παρὰ Ὀλυμπιοδώρῳ καὶ Ὀρθαγόρᾳ. καὶ τῶν Πυθαγορικῶν δὲ πολλοὶ τὴν αὐλητικὴν ἤσκησαν, ὡς Εὐφράνωρ τε καὶ Ἀρχύτας Φιλόλαός τε ἄλλοι τε οὐκ.ὀλίγοι, ὁ δ᾽ Εὐφράνωρ καὶ σύγγραμμα περὶ αὐλῶν κατέλιπεν ὁμοίως δὲ καὶ ὁ Ἀρχύτας. ἐμφανίζει δὲ καὶ ὁ Ἀριστοφάνης ἐν τοῖς Δαιταλεῦσι τὴν περὶ τὸ πρᾶγμα τοῦτο σπουδὴν ὅταν λέγῃ

ὅστις αὐλοῖς καὶ λύραισι κατατέτριμμαι χρώμενος,
εἶτά με σκάπτειν κελεύεις;
Φρύνιχος Ἐφιάλτῃ:

οὐ τουτονὶ μέντοι σὺ κιθαρίζειν ποτὲ
αὐλεῖν τ᾽ ἐδίδαξας;
καὶ τὴν Ἀθηνᾶν δέ φησιν Ἐπίχαρμος ἐν Μούσαις ἐπαυλῆσαι τοῖς Διοσκόροις τὸν ἐνόπλιον. Ἴων δ᾽ ἐν Φοίνικι ἢ Καινεῖ ἀλέκτορα τὸν αὐλὸν καλεῖ ἐν τούτοις: [p. 316]

ἐπὶ δ᾽ αὐλὸς ἀλέκτωρ Λύδιον ὕμνον ἀχέων.
ἐν δὲ Φρουροῖς τὸν ἀλεκτρυόνα Ἰδαῖον εἴρηκε σύριγγα διὰ τούτων

ῥοθεῖ δέ τοι σῦριγξ Ἰδαῖος ἀλέκτωρ.
ἐν δὲ τῷ β Φοίνικι ὁ αὐτὸς Ἴων φησίν

ἔκτυπον ἄγων βαρὺν αὐλὸν τρέχοντι ῥυθμῷ,3
οὕτω λέγων τῷ Φρυγίῳ: βαρὺς γὰρ οὗτος: παρ᾽: ὃ καὶ τὸ κέρας αὐτῷ προσάπτουσιν ἀναλογοῦν τῷ τῶν σαλπίγγων κώδωνι.
” ἐπὶ τούτοις τέλος ἐχέτω καὶ ἥδε ἡ βίβλος, ἑταῖρε Τιμόκρατες, ἱκανὸν εἰληφυῖα μῆκος.


αὐλητικὴ
Xαμαιλέων
αὐλεῖν
Καλλίαν
Ἱππονίκου
Κριτίαν
Καλλαίσχρου
Δοῦρις
Εὐριπίδου
Σοφοκλέους
Ἀλκιβιάδην
αὐλητικὴν
Προνόμου
Ἀριστόξενος
Ἐπαμινώνδαν
Ὀλυμπιοδώρῳ
Ὀρθαγόρᾳ
Πυθαγορικῶν
αὐλητικὴν
Εὐφράνωρ
Ἀρχύτας
Φιλόλαός
Ἀριστοφάνης
αὐλοῖς
λύραισι
κελεύεις
Φρύνιχος
Ἐφιάλτῃ
κιθαρίζειν
Ἐπίχαρμος
ἐπαυλῆσαι
Διοσκόροις
ἐνόπλιον
Ἴων
Λύδιον ὕμνον
Φρουροῖς
σύριγγα
σῦριγξ
Φρυγίῳ
κέρας
σαλπίγγων κώδωνι
Τιμόκρατες




Athenaeus. The Deipnosophists. with an English Translation by. Charles Burton Gulick. Cambridge, MA. Harvard University Press. London. William Heinemann Ltd. 1927. 1.



http://www.perseus.tufts.edu/hopper...4:chapter=75&highlight=u(/draulis,u(drau/lews


http://www.musipedia.gr/

http://www.tmth.edu.gr/aet/thematic_areas/p315.html

http://www.tmth.edu.gr/aet/thematic_areas/p306.html

Bone Flutes from Laconia, Artemis Orthia Sanctuary

http://spyros-lyre.blogspot.com/2011/07/blog-post.html

Vase Catalog Number: Florence 4209
http://spyros-syrinx.blogspot.com/s...0+02:00&max-results=10&start=23&by-date=false
 

Attachments

  • Hydraulis_001.jpg
    Hydraulis_001.jpg
    22.7 KB · Views: 8
  • FlutesLaconia.jpg
    FlutesLaconia.jpg
    14.8 KB · Views: 1
  • υλι7.jpg
    18.4 KB · Views: 2
  • THM_0000206938.jpg
    THM_0000206938.jpg
    7.7 KB · Views: 8
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
[''Το όνομά του εμφανίζεται επίσης δύο φορές στο Δ', 174Β, 75: όταν από ένα γειτονικό σπίτι ακούστηκε πολύ γλυκός και ευχάριστος ήχος από ύδραυλη , ο Ουλπιανός, ένας άλλος δειπνοσοφιστής, στράφηκε "προς τον μουσικό Αλκείδη" και τράβηξε την προσοχή του στον αρμονικό (ευφωνικό) ήχο, τόσο διαφορετικό σε χαρακτήρα από τον ήχο "του μόναυλου
, τόσο κοινού σε σας τους Αλεξανδρινούς, που προκαλεί πόνο (ενόχληση) στους ακροατές παρά μουσική ευχαρίστηση". Η παρατήρηση αυτή έδωσε την ευκαιρία στον Αλκείδη να υπερασπιστεί τα επιτεύγματα των Αλεξανδρινών στη μουσική και να βγάλει έναν μακρό και πληροφοριακό λόγο για τα μουσικά όργανα, που επεκτείνεται σε ολόκληρο το βιβλίο Δ' (174Β, 75, ως 185Α, 84).'']


Athénée de Naucratis, les Deipnosophistes (ou Le Banquet des sages), livre IV
βιβλίο Δ' (174Β, 75, ως 185Α, 84)

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΓ'. (75) Πολλῶν δὲ τοιούτων ἔτι λεγομένων ἐκ τῶν γειτόνων τις ἐξηκούσθη ὑδραύλεως ἦχος πάνυ τι ἡδὺς καὶ τερπνός, ὡς πάντας ἡμᾶς ἐπιστραφῆναι θελχθέντας ὑπὸ τῆς ἐμμελείας. (174b) Καὶ ὁ Οὐλπιανὸς ἀποβλέψας πρὸς τὸν μουσικὸν Ἀλκείδην «Ἄκούεις, ἔφη, μουσικώτατε ἀνδρῶν, τῆς καλῆς ταύτης συμφωνίας, ἥτις ἡμᾶς ἐπέστρεψεν πάντας κατακηληθέντας (ὑπὸ τῆς μουσικῆς); Καὶ οὐχ ὡς ὁ παρ΄ ὑμῖν τοῖς Ἀλεξανδρεῦσι πολὺς ὁ μόναυλος ἀλγηδόνα μᾶλλον τοῖς ἀκούουσι παρέχων ἤ τινα τέρψιν μουσικήν.» Καὶ ὁ Ἀλκείδης ἔφη· «Ἀλλὰ μὴν καὶ τὸ ὄργανον τοῦτο ἡ ὕδραυλις, εἴτε τῶν ἐντατῶν αὐτὸ θέλεις εἴτε τῶν ἐμπνευστῶν, Ἀλεξανδρέως ἐστὶν ἡμεδαποῦ εὕρημα, κουρέως τὴν τέχνην· Κτησίβιος δ΄ αὐτῷ τοὔνομα. (174c) Ἱστορεῖ δὲ τοῦτο Ἀριστοκλῆς ἐν τῷ περὶ χορῶν οὑτωσί πως λέγων· «Ζητεῖται δὲ πότερα τῶν ἐμπνευστῶν ἐστιν ὀργάνων ἡ ὕδραυλις ἢ τῶν ἐντατῶν. Ἀριστόξενος μὲν οὖν τοῦτο οὐκ οἶδε. Λέγεται δὲ Πλάτωνα μικράν τινα ἔννοιαν δοῦναι τοῦ κατασκευάσματος νυκτερινὸν ποιήσαντα ὡρολόγιον ἐοικὸς τῷ ὑδραυλικῷ οἷον κλεψύδραν μεγάλην λίαν. Καὶ τὸ ὑδραυλικὸν δὲ ὄργανον δοκεῖ κλεψύδρα εἶναι. Ἐντατὸν οὖν καὶ καθαπτὸν οὐκ ἂν νομισθείη, (174d) ἐμπνευστὸν δὲ ἂν ἴσως ῥηθείη διὰ τὸ ἐμπνεῖσθαι τὸ ὄργανον ὑπὸ τοῦ ὕδατος. Κατεστραμμένοι γάρ εἰσιν οἱ αὐλοὶ εἰς τὸ ὕδωρ καὶ ἀρασσομένου τοῦ ὕδατος ὑπό τινος νεανίσκου, ἔτι δὲ διικνουμένων ἀξινῶν διὰ τοῦ ὀργάνου ἐμπνέονται οἱ αὐλοὶ καὶ ἦχον ἀποτελοῦσι προσηνῆ. Ἔοικεν δὲ τὸ ὄργανον βωμῷ στρογγύλῳ, καί φασι τοῦτο εὑρῆσθαι ὑπὸ Κτησιβίου κουρέως ἐνταῦθα οἰκοῦντος ἐν τῇ Ἀσπενδίᾳ (174e) ἐπὶ τοῦ δευτέρου Εὐεργέτου, διαπρέψαι τέ φασι μεγάλως. Τουτονὶ οὖν καὶ τὴν αὑτοῦ διδάξαι γυναῖκα Θαίδα.» Τρύφων δ΄ ἐν τρίτῳ περὶ ὀνομασιῶν (ἐστὶ δὲ τὸ σύγγραμμα περὶ αὐλῶν καὶ ὀργάνων) συγγράψαι φησὶ περὶ τῆς ὑδραύλεως Κτησίβιον τὸν μηχανικόν. Ἐγὼ δὲ οὐκ οἶδα εἰ περὶ τὸ ὄνομα σφάλλεται. Ὁ μέντοι Ἀριστόξενος προκρίνει τὰ ἐντατὰ καὶ καθαπτὰ τῶν ὀργάνων τῶν ἐμπνευστῶν, ῥᾴδια εἶναι φάσκων τὰ ἐμπνευστά· πολλοὺς γὰρ μὴ διδαχθέντας αὐλεῖν τε καὶ συρίζειν, ὥσπερ τοὺς ποιμένας. (76) Καὶ τοσαῦτα μὲν ἔχω σοι ἐγὼ λέγειν περὶ τοῦ ὑδραυλικοῦ ὀργάνου, (174f) Οὐλπιανέ. Γιγγραίνοισι γὰρ οἱ Φοίνικες, ὥς φησιν ὁ Ξενοφῶν, ἐχρῶντο αὐλοῖς σπιθαμιαίοις τὸ μέγεθος, ὀξὺ καὶ γοερὸν φθεγγομένοις. Τούτοις δὲ καὶ οἱ Κᾶρες χρῶνται ἐν τοῖς θρήνοις, εἰ μὴ ἄρα καὶ ἡ Καρία Φοινίκη ἐκαλεῖτο, ὡς παρὰ Κορίννῃ καὶ Βακχυλίδῃ ἔστιν εὑρεῖν. Ὀνομάζονται δὲ οἱ αὐλοὶ γίγγροι ὑπὸ τῶν Φοινίκων ἀπὸ τῶν περὶ Ἄδωνιν θρήνων· τὸν γὰρ Ἄδωνιν Γίγγρην καλεῖτε ὑμεῖς οἱ Φοίνικες, ὡς ἱστορεῖ Δημοκλείδης.
[4,175] (175) Μνημονεύει τῶν γίγγρων αὐλῶν Ἀντιφάνης ἐν Ἰατρῷ καὶ Μένανδρος ἐν Καρίνῃ Ἄμφις τ΄ ἐν Διθυράμβῳ λέγων οὕτως «Ἐγὼ δὲ τὸν γίγγραν γε τὸν σοφώτατον. {Β.} Τίς δ΄ ἔσθ΄ ὁ γίγγρας; {Α.} Καινὸν ἐξεύρημά τι ἡμέτερον, ὃ θεάτρῳ μὲν οὐδεπώποτε ἔδειξ΄, Ἀθήνησιν δὲ κατακεχρημένον ἐν συμποσίοις ἤδη ΄στί. {Β.} Διὰ τί δ΄ οὐκ ἄγεις εἰς τὸν ὄχλον αὐτό; {Α.} Διότι φυλὴν περιμένω (175b) σφόδρα φιλονικοῦσαν λαχεῖν τιν΄. Οἶδα γὰρ ὅτι πάντα πράγματ΄ ἀνατριαινώσει κρότοις.» Καὶ Ἀξιόνικος ἐν Φιλευριπίδῃ· «Οὕτω γὰρ ἐπὶ τοῖς μέλεσι τοῖς Εὐριπίδου ἄμφω νοσοῦσιν, ὥστε τἄλλ΄ αὐτοῖς δοκεῖν εἶναι μέλη γιγγραντὰ καὶ κακὸν μέγα.» (77) Πόσῳ δὲ κρεῖττον, ὦ Οὐλπιανὲ σοφώτατε, τὸ ὑδραυλικὸν τοῦτο ὄργανον τοῦ καλουμένου νάβλα, ὅν φησι (175c) Σώπατρος ὁ παρῳδὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ δράματι Πύλαι Φοινίκων εἶναι καὶ τοῦτον εὕρημα. Λέγει δ΄ οὕτως· «Οὔτε τοῦ Σιδωνίου νάβλα λαρυγγόφωνος ἐκκεχόρδωται τύπος. Καὶ ἐν Μυστάκου δὲ θητίῳ φησί· νάβλας ἐν ἄρθροις γραμμάτων οὐκ εὐμελής, ᾧ λωτὸς ἐν πλευροῖσιν ἄψυχος παγεὶς ἔμπνουν ἀνίει μοῦσαν. Ἐγρέτου δέ τις (175d) τὸν ἡδονῆς μελῳδὸν εὐάζων χορόν.» Φιλήμων ἐν Μοιχῷ· «Ἔδει παρεῖναι, Παρμένων, αὐλητρίδ΄ ἢ νάβλαν τιν΄. {Β.} Ὁ δὲ νάβλας τί ἐστιν; - - - {Α.} - - -. Οὐκ οἶδας, ἐμβρόντητε σύ; {Β.} Μὰ Δία. {Α.} Τί φής; Οὐκ οἶσθα νάβλαν; Οὐδὲν οὖν οἶσθ΄ ἀγαθόν. Οὐδὲ σαμβυκίστριαν;» Καὶ τὸ τρίγωνον δὲ καλούμενον ὄργανον Ἰόβας ἐν τετάρτῳ θεατρικῆς ἱστορίας Σύρων εὕρημά φησιν εἶναι, ὡς καὶ τὸν καλούμενον λυροφοίνικα - - -. σαμβύκην. Τοῦτο δὲ τὸ ὄργανον Νεάνθης ὁ Κυζικηνὸς ἐν αʹ Ὥρων (175e) εὕρημα εἶναι λέγει Ἰβύκου τοῦ Ῥηγίνου ποιητοῦ, ὡς καὶ Ἀνακρέοντος τὸ βάρβιτον. Ἐπεὶ δὲ ἡμῶν τῶν Ἀλεξανδρέων κατατρέχεις ὡς ἀμούσων καὶ τὸν μόναυλον συνεχῶς ὀνομάζεις ἐπιχωριάζοντα παρ΄ ἡμῖν, ἄκουε καὶ περὶ αὐτοῦ ἃ νῦν ἔχω σοι λέγειν ἐν προχείρῳ. (78) Ἰόβας μὲν γὰρ ἐν τῷ προειρημένῳ συγγράμματι Αἰγυπτίους φησὶν λέγειν τὸν μόναυλον Ὀσίριδος εἶναι εὕρημα, καθάπερ καὶ τὸν καλούμενον φώτιγγα πλαγίαυλον, οὗ καὶ αὐτοῦ παραστήσομαι μνημονεύοντα ἐλλόγιμον ἄνδρα. (175f) Ἐπιχωριάζει γὰρ καὶ ὁ φῶτιγξ αὐλὸς παρ΄ ἡμῖν. Τοῦ δὲ μοναύλου μνημονεύει Σοφοκλῆς μὲν ἐν Θαμύρᾳ οὕτως· «Οἴχωκε γὰρ κροτητὰ πηκτίδων μέλη, λύρᾳ μοναύλοις τε χειμωντεως ναος στέρημα κωμασάσης.» Ἀραρὼς δ΄ ἐν Πανὸς γοναῖς· «Ἀναρπάσας μόναυλον εὐθὺς πῶς δοκεῖς κούφως ἀνήλλετο. »
[4,176] (176) Ἀναξανδρίδης δ΄ ἐν Θησαυρῷ· «Ἀναλαβὼν μόναυλον ηὔλουν τὸν ὑμέναιον.» Καὶ ἐν Φιαληφόρῳ· «- - -Τὸν μόναυλον ποῖ τέτροφας; Οὗτος Σύρε. {Β.} Ποῖον μόναυλον; {Α.} Τὸν κάλαμον.» Σώπατρος Βακχίδι· «Καὶ τὸ μόναυλον μέλος ἤχησε.» Πρωταγορίδης δ΄ ὁ Κυζικηνὸς ἐν δευτέρῳ περὶ τῶν ἐπὶ Δάφνῃ πανηγύρεών φησιν· «Παντὸς δὲ ὀργάνου καταμιτον ἧπται, κροτάλων, (176b) ὑπὸ φανοῦ, πανδούρου, τῷ τε ἡδεῖ μοναύλῳ τὰς ἡδίστας ἁρμονίας ἀναμινυρίζει.» Ποσειδώνιος δ΄ ὁ ἀπὸ τῆς στοᾶς φιλόσοφος ἐν τῇ τρίτῃ τῶν ἱστοριῶν διηγούμενος περὶ τοῦ Ἀπαμέων πρὸς Λαρισαίους πολέμου γράφει τάδε· «Παραζωνίδια καὶ λογχάρι’ ἀνειληφότες ἰῷ καὶ ῥύπῳ κεκρυμμένα, πετάσια δ΄ ἐπιτεθειμένοι καὶ προσκόπια σκιὰν μὲν ποιοῦντα, καταπνεῖσθαι δ΄ οὐ κωλύοντα τοὺς τραχήλους, ὄνους ἐφελκόμενοι γέμοντας οἴνου καὶ βρωμάτων παντοδαπῶν, (176c) οἷς παρέκειτο φωτίγγια καὶ μοναύλια, κώμων οὐ πολέμων ὄργανα.» ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΔ'. Οὐκ ἀγνοῶ δὲ ὅτι Ἀμερίας ὁ Μακεδὼν ἐν ταῖς Γλώσσαις τιτύρινόν φησι καλεῖσθαι τὸν μόναυλον. Ἴδε ἀπέχεις, καλὲ Οὐλπιανέ, καὶ τὸν τῆς φώτιγγος μνημονεύοντα· ὅτι δὲ ὁ μόναυλος ἦν ὁ νῦν καλούμενος καλαμαύλης σαφῶς παρίστησιν Ἡδύλος ἐν τοῖς ἐπιγράμμασιν οὑτωσὶ λέγων· «Τοῦτο Θέων ὁ μόναυλος ὑπ΄ ἠρίον ὁ γλυκὺς οἰκεῖ αὐλητής, μίμων ἡ ΄ν θυμέλῃσι Χάρις. (176d) Τυφλὸς ὑπαὶ γήρως εἶχεν καὶ Σκίρπαλον υἱόν, νήπιον ὅντ΄ ἐκάλει Σκίρπαλος Εὐπαλάμου, ἤειδεν δ΄ αὐτοῦ τὰ γενέθλια· τοῦτο γὰρ εἶχεν, πανμαρπᾶν ηδυσμα σημανέων. Ηὔλει δὴ Γλαύκης μεμεθυσμένα παίγνια Μουσέων ἢ τὸν ἐν ἀκρήτοις Βάτταλον ἡδυπότην ἢ καὶ Κώταλον ἢ καὶ Πάκαλον. Ἀλλὰ Θέωνα τὸν καλαμαυλήτην εἴπατε «χαῖρε Θέων.» Ὥσπερ οὖν τοὺς τῷ καλάμῳ αὐλοῦντας καλαμαύλας λέγουσι νῦν, (176e) οὕτω καὶ ῥαππαύλας, ὥς φησιν Ἀμερίας ὁ Μακεδὼν ἐν ταῖς Γλώσσαις, τοὺς τῇ καλάμῃ αὐλοῦντας. (79) Γινώσκειν δὲ βούλομαί σε, ἀνδρῶν λῷστε Οὐλπιανέ, ὅτι Ἀλεξανδρέων μουσικώτεροι ἄλλοι γενέσθαι οὐχ ἱστόρηνται, καὶ οὐ λέγω περὶ κιθαρῳδίαν μόνην, ἧς καὶ ὁ εὐτελέστατος παρ΄ ἡμῖν ἰδιώτης προσέτι τε καὶ ἀναλφάβητος οὕτως ἐστὶ συνήθης ὡς τάχιστα ἐλέγχειν τὰ παρὰ τὰς κρούσεις ἁμαρτήματα γινόμενα, ἀλλὰ καὶ περὶ αὐλούς εἰσι μουσικώτατοι οὐ μόνον (176f) τοὺς παρθενίους καλουμένους καὶ παιδικούς, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνδρείους, οἵτινες καλοῦνται τέλειοί τε καὶ ὑπερτέλειοι, καὶ τοὺς κιθαριστηρίους δὲ καὶ τοὺς δακτυλικούς. Τοὺς γὰρ ἐλύμους αὐλούς, ὧν μνημονεύει Σοφοκλῆς ἐν Νιόβῃ τε κἀν Τυμπανισταῖς, οὐκ ἄλλους τινὰς εἶναι ἀκούομεν ἢ τοὺς Φρυγίους, ὧν καὶ αὐτῶν ἐμπείρως ἔχουσιν Ἀλεξανδρεῖς. Οἴδασι δὲ καὶ τοὺς διόπους ἔτι τε μεσοκόπους καὶ τοὺς καλουμένους ὑποτρήτους. Τῶν δ΄ ἐλύμων αὐλῶν μνημονεύει καὶ Καλλίας ἐν Πεδήταις.
[4,177] (177) Ἰόβας δὲ τούτους Φρυγῶν μὲν εἶναι εὕρημα, ὀνομάζεσθαι δὲ καὶ σκυταλείας, κατ΄ ἐμφέρειαν τοῦ πάχους. Χρῆσθαι δ΄ αὐτοῖς καὶ Κυπρίους φησὶ Κρατῖνος ὁ νεώτερος ἐν Θηραμένῃ. {pp. 177 (suite) à 182 (début) : voir au livre V}
[4,182] ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΚΕ'. Οἴδαμεν δὲ καὶ τοὺς ἡμιόπους καλουμένους, περὶ ὧν φησιν Ἀνακρέων· «Τίς ἐρασμίην τρέψας θυμὸν ἐς ἥβην τερένων ἡμιόπων ὑπ΄ αὐλῶν ὀρχεῖται;» Εἰσὶ δ΄ οἱ αὐλοὶ οὗτοι ἐλάσσονες τῶν τελείων. Αἰσχύλος γοῦν κατὰ μεταφορὰν ἐν Ἰξίονί φησι· (182c) «Τὸν δ΄ ἡμίοπον (καὶ τὸν ἐλάσσονα) ταχέως ὁ μέγας καταπίνει.» Εἰσὶν δ΄ οἱ αὐτοὶ τοῖς παιδικοῖς καλουμένοις, οἷς οὐκ οὖσιν ἐναγωνίοις πρὸς τὰς εὐωχίας χρῶνται. Διὸ καὶ τέρενας αὐτοὺς κέκληκεν ὁ Ἀνακρέων. (80) Οἶδα δὲ καὶ ἄλλα γένη αὐλῶν τραγικῶν τε καὶ λυσιῳδικῶν καὶ κιθαριστηρίων, ὧν μνημονεύουσιν Ἔφορός τ΄ ἐν τοῖς εὑρήμασι καὶ Εὐφράνωρ ὁ Πυθαγορικὸς ἐν τῷ περὶ αὐλῶν, ἔτι δὲ καὶ Ἄλεξις ὧν καὶ αὐτὸς ἐν τῷ περὶ αὐλῶν. (182d) Ὁ δὲ καλάμινος αὐλὸς τιτύρινος καλεῖται παρὰ τοῖς ἐν Ἰταλίᾳ Δωριεῦσιν, ὡς Ἀρτεμίδωρος ἱστορεῖ ὁ Ἀριστοφάνειος ἐν βʹ περὶ Δωρίδος. Ὁ δὲ μάγαδις καλούμενος αὐλὸς ὁ καὶ παλαιομάγαδις ὀνομαζόμενος ἐν ταὐτῷ ὀξὺν καὶ βαρὺν φθόγγον ἐπιδείκνυται, ὡς Ἀναξανδρίδης ἐν Ὁπλομάχῳ φησί· «Μαγάδι λαλήσω μικρὸν ἅμα σοι καὶ μέγα.» Οἱ δὲ καλούμενοι λώτινοι αὐλοὶ οὗτοί εἰσιν οἱ ὑπὸ Ἀλεξανδρέων καλούμενοι φώτιγγες. (182e) Κατασκευάζονται δ΄ ἐκ τοῦ καλουμένου λωτοῦ· ξύλον δ΄ ἐστὶ τοῦτο γινόμενον ἐν Λιβύῃ. Θηβαίων δ΄ εὕρημά φησιν εἶναι Ἰόβας τὸν ἐκ νεβροῦ κώλων κατασκευαζόμενον αὐλόν. Ὁ δὲ Τρύφων φησὶ καὶ τοὺς καλουμένους ἐλεφαντίνους αὐλοὺς παρὰ Φοίνιξιν ἀνατρηθῆναι. Οἶδα δὲ ὅτι καὶ μάγαδις ὄργανόν ἐστιν ἐντατὸν καθάπερ καὶ κιθάρα, λύρα, βάρβιτον. Εὐφορίων δὲ ὁ ἐποποιὸς ἐν τῷ περὶ Ἰσθμίων «Οἱ νῦν, φησίν, καλούμενοι ναβλισταὶ καὶ πανδουρισταὶ καὶ σαμβυκισταὶ καινῷ μὲν οὐδενὶ χρῶνται ὀργάνῳ. (182f) Τὸν γὰρ βάρωμον καὶ βάρβιτον, ὧν Σαπφὼ καὶ Ἀνακρέων μνημονεύουσι, καὶ τὴν μάγαδιν καὶ τὰ τρίγωνα καὶ τὰς σαμβύκας ἀρχαῖα εἶναι. Ἐν γοῦν Μιτυλήνῃ μίαν τῶν Μουσῶν πεποιῆσθαι ὑπὸ Λεσβοθέμιδος ἔχουσαν σαμβύκην.» Ἀριστόξενος δ΄ ἔκφυλα ὄργανα καλεῖ φοίνικας καὶ πηκτίδας καὶ μαγάδιδας σαμβύκας τε καὶ τρίγωνα καὶ κλεψιάμβους καὶ σκινδαψοὺς καὶ τὸ ἐννεάχορδον καλούμενον. Πλάτων δ΄ ἐν τρίτῳ Πολιτείας φησίν· «Οὐκ ἄρα, ἦν δ΄ ἐγώ, πολυχορδίας γε οὐδὲ παναρμονίου ἡμῖν δεήσει ἐν ταῖς ᾠδαῖς τε καὶ μέλεσιν. Οὔ μοι, ἔφη, φαίνεται.
[4,183] (183) Τριγώνων ἄρα καὶ πηκτίδων καὶ πάντων ὀργάνων ὅσα πολύχορδα καὶ παναρμόνια - - -» (81) Ἐστὶν δ΄ ὁ σκινδαψὸς τετράχορδον ὄργανον, ὡς ὁ παρῳδός φησι Μάτρων ἐν τούτοις· «Οὐδ΄ ἀπὸ πασσαλόφιν κρέμασαν, ὅθι περ τετάνυστο σκινδαψὸς τετράχορδος ἀνηλακάτοιο γυναικός.» Μνημονεύει αὐτοῦ καὶ Θεόπομπος ὁ Κολοφώνιος ἐποποιὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Ἁρματίῳ· (183b) «Σκινδαψὸν λυρόεντα μέγαν χείρεσσι τινάσσων, οἰσύινον προμάλοιο τετυγμένον αἰζήεντος·» καὶ Ἀναξίλας ἐν Λυροποιῷ· Ἐγὼ δὲ βαρβίτους τριχόρδους, πηκτίδας, κιθάρας, λύρας, σκινδαψοὺς ἐξηρτυόμαν.» Σώπατρος δ΄ ὁ παρῳδὸς ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Μυστάκου θητίῳ δίχορδον εἶναί φησι τὴν πηκτίδα λέγων οὕτως· «Πηκτὶς δὲ Μούσῃ γαυριῶσα βαρβάρῳ (183c) δίχορδος εἰς σὴν χεῖρά πως κατεστάθη.» Τῶν δὲ παριαμβίδων Ἐπίχαρμος ἐν Περιάλλῳ μνημονεύει οὕτως· «Σεμέλα δὲ χορεύει· καὶ ὑπᾴδει σφιν σοφὸς κιθάρᾳ παριαμβίδας· ἃ δὲ γεγάθει πυκινῶν κρεγμῶν ἀκροαζομένα.» Τὸ δὲ ψαλτήριον, ὥς φησιν Ἰόβας, Ἀλέξανδρος ὁ Κυθήριος συνεπλήρωσε χορδαῖς καὶ ἐγγηράσας τῇ Ἐφεσίων πόλει ὡς σοφώτατον τῆς ἑαυτοῦ τέχνης τουτὶ τὸ εὕρημα ἀνέθηκε ἐν Ἀρτέμιδος. Μνημονεύει δ΄ ὁ Ἰόβας καὶ τοῦ λυροφοίνικος καὶ τοῦ ἐπιγονείου, ὃ νῦν εἰς ψαλτήριον (183d) ὄρθιον μετασχηματισθὲν διασῴζει τὴν τοῦ χρησαμένου προσηγορίαν. Ἦν δ΄ ὁ Ἐπίγονος φύσει μὲν Ἀμβρακιώτης, δημοποίητος δὲ Σικυώνιος· μουσικώτατος δ΄ ὢν κατὰ χεῖρα δίχα πλήκτρου ἔψαλλεν. Πάντων οὖν τούτων τῶν προειρημένων ὀργάνων καὶ αὐλῶν ἐμπείρως ἔχουσι καὶ τεχνικῶς Ἀλεξανδρεῖς, καὶ ἐν οἷς ἄν μου θέλῃς ἀποπειραθῆναι ἐπιδείξομαί σοι ἐγὼ αὐτός, πολλῶν ἄλλων μουσικωτέρων μου ἐν τῇ πατρίδι ὑπαρχόντων. (82) (183e) Ἀλέξανδρος δὲ ὁ πολίτης μου (οὗτος δ΄ οὐ πρὸ πολλοῦ τετελεύτηκε) δημοσίᾳ ἐπιδειξάμενος ἐν τῷ τριγώνῳ ἐπικαλουμένῳ ὀργάνῳ οὕτως ἐποίησε πάντας Ῥωμαίους μουσομανεῖν ὡς τοὺς πολλοὺς καὶ ἀπομνημονεύειν αὐτοῦ τὰ κρούσματα. Μνημονεύει δὲ τοῦ τριγώνου τούτου καὶ Σοφοκλῆς ἐν μὲν Μυσοῖς οὕτως· «Πολὺς δὲ Φρὺξ τρίγωνος ἀντίσπαστά τε Λυδῆς ἐφυμνεῖ πηκτίδος συγχορδίᾳ,» καὶ ἐν Θαμύρᾳ. Ἀριστοφάνης δ΄ ἐν Δαιταλεῦσι (183f) καὶ Θεόπομπος ἐν Πηνελόπῃ, Εὔπολις δ΄ ἐν Βάπταις φησίν· «Ὅς καλῶς μὲν τυμπανίζει καὶ διαψάλλει τριγώνοις.» Τοῦ δὲ καλουμένου πανδούρου Εὐφορίων μέν, ὡς προείρηται, καὶ Πρωταγορίδης ἐν βʹ περὶ τῶν ἐπὶ Δάφνῃ πανηγύρεων.
[4,184] Πυθαγόρας δὲ ὁ γεγραφὼς περὶ τῆς Ἐρυθρᾶς θαλάσσης τοὺς Τρωγλοδύτας φησὶ κατασκευάζειν τὴν πανδούραν (184) ἐκ τῆς ἐν τῇ θαλάσσῃ φυομένης δάφνης. Τυρρηνῶν δ΄ ἐστὶν εὕρημα κέρατά τε καὶ σάλπιγγες. Μητρόδωρος δ΄ ὁ Χῖος ἐν Τρωικοῖς σύριγγα μέν φησιν εὑρεῖν Μαρσύαν καὶ αὐλὸν ἐν Κελαιναῖς, τῶν πρότερον ἑνὶ καλάμῳ συριζόντων. Εὐφορίων δ΄ ὁ ἐποποιὸς ἐν τῷ περὶ μελοποιῶν τὴν μὲν μονοκάλαμον σύριγγα Ἑρμῆν εὑρεῖν, τινὰς δ΄ ἱστορεῖν Σεύθην καὶ Ῥωνάκην τοὺς Μαιδούς, τὴν δὲ πολυκάλαμον Σιληνόν, Μαρσύαν δὲ τὴν κηρόδετον. (83) Ταῦτα ἔχεις παρ΄ ἡμῶν τῶν Ἀλεξανδρέων, Οὐλπιανὲ ὀνοματοθήρα, τῶν περὶ τοὺς μοναύλους ἐσπουδακότων. (184b) Οὐ γὰρ οἶδας ἱστοροῦντα Μενεκλέα τὸν Βαρκαῖον συγγραφέα ἔτι τε Ἄνδρωνα ἐν τοῖς Χρονικοῖς τὸν Ἀλεξανδρέα, ὅτι Ἀλεξανδρεῖς εἰσιν οἱ παιδεύσαντες πάντας τοὺς Ἕλληνας καὶ τοὺς βαρβάρους, ἐκλειπούσης ἤδη τῆς ἐγκυκλίου παιδείας διὰ τὰς γενομένας συνεχεῖς κινήσεις ἐν τοῖς κατὰ τοὺς Ἀλεξάνδρου διαδόχους χρόνοις. Ἐγένετο οὖν ἀνανέωσις πάλιν παιδείας ἁπάσης κατὰ τὸν ἕβδομον βασιλεύσαντα Αἰγύπτου Πτολεμαῖον, (184c) τὸν κυρίως ὑπὸ τῶν Ἀλεξανδρέων καλούμενον Κακεργέτην. Οὗτος γὰρ πολλοὺς τῶν Ἀλεξανδρέων ἀποσφάξας, οὐκ ὀλίγους δὲ καὶ φυγαδεύσας τῶν κατὰ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐφηβησάντων ἐποίησε πλήρεις τάς τε νήσους καὶ πόλεις ἀνδρῶν γραμματικῶν, φιλοσόφων, γεωμετρῶν, μουσικῶν, ζωγράφων, παιδοτριβῶν τε καὶ ἰατρῶν καὶ ἄλλων πολλῶν τεχνιτῶν· οἳ διὰ τὸ πένεσθαι διδάσκοντες ἃ ἠπίσταντο πολλοὺς κατεσκεύασαν ἄνδρας ἐλλογίμους. Ἔμελεν δὲ τοῖς πάλαι πᾶσιν Ἕλλησι μουσικῆς· (184d) διόπερ καὶ ἡ αὐλητικὴ περισπούδαστος ἦν. Χαμαιλέων γοῦν ὁ Ἡρακλεώτης ἐν τῷ ἐπιγραφομένῳ Προτρεπτικῷ Λακεδαιμονίους φησὶ καὶ Θηβαίους πάντας αὐλεῖν μανθάνειν Ἡρακλεώτας τε τοὺς ἐν τῷ Πόντῳ καθ΄ ἑαυτὸν ἔτι Ἀθηναίων τε τοὺς ἐπιφανεστάτους, Καλλίαν τε τὸν Ἱππονίκου καὶ Κριτίαν τὸν Καλλαίσχρου. Δοῦρις δ΄ ἐν τῷ περὶ Εὐριπίδου καὶ Σοφοκλέους Ἀλκιβιάδην φησὶ μαθεῖν τὴν αὐλητικὴν οὐ παρὰ τοῦ τυχόντος, ἀλλὰ Προνόμου τοῦ μεγίστην ἐσχηκότος δόξαν. Ἀριστόξενος δὲ καὶ Ἐπαμινώνδαν (184e) τὸν Θηβαῖον αὐλεῖν μαθεῖν παρὰ Ὀλυμπιοδώρῳ καὶ Ὀρθαγόρᾳ. καὶ τῶν Πυθαγορικῶν δὲ πολλοὶ τὴν αὐλητικὴν ἤσκησαν, ὡς Εὐφράνωρ τε καὶ Ἀρχύτας Φιλόλαός τε ἄλλοι τε οὐκ ὀλίγοι. Ὁ δ΄ Εὐφράνωρ καὶ σύγγραμμα περὶ αὐλῶν κατέλιπεν· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ Ἀρχύτας. Ἐμφανίζει δὲ καὶ ὁ Ἀριστοφάνης ἐν τοῖς Δαιταλεῦσι τὴν περὶ τὸ πρᾶγμα τοῦτο σπουδὴν ὅταν λέγῃ· «Ὅστις δ΄ αὐτὴν αὐλοῖς καὶ λύραισι κατατέτριμμαι χρώμενος, εἶτά με σκάπτειν κελεύεις; » Φρύνιχος Ἐφιάλτῃ· «Οὐ τουτονὶ μέντοι σὺ κιθαρίζειν ποτὲ αὐλεῖν τ΄ ἐδίδαξας;» Καὶ τὴν Ἀθηνᾶν δέ φησιν Ἐπίχαρμος ἐν Μούσαις ἐπαυλῆσαι τοῖς Διοσκόροις τὸν ἐνόπλιον. Ἴων δ΄ ἐν Φοίνικι ἢ Καινεῖ ἀλέκτορα τὸν αὐλὸν καλεῖ ἐν τούτοις· «Ἐπὶ δ΄ αὐλὸς ἀλέκτωρ Λύδιον ὕμνον ἀχέων.» Ἐν δὲ Φρουροῖς τὸν ἀλεκτρυόνα Ἰδαῖον εἴρηκε σύριγγα διὰ τούτων· «Ῥοθεῖ δέ τοι σῦριγξ Ἰδαῖος ἀλέκτωρ.» Ἐν δὲ τῷ βʹ Φοίνικι ὁ αὐτὸς Ἴων φησίν· «Ἔκτυπον ἄγων βαρὺν αὐλὸν τρέχοντι ῥυθμῷ,» οὕτω λέγων τῷ Φρυγίῳ· βαρὺς γὰρ οὗτος· παρ΄ ὃ καὶ τὸ κέρας αὐτῷ προσάπτουσιν ἀναλογοῦν τῷ τῶν σαλπίγγων κώδωνι.’ — Ἐπὶ τούτοις τέλος ἐχέτω καὶ ἥδε ἡ βίβλος, ἑταῖρε Τιμόκρατες, ἱκανὸν εἰληφυῖα μῆκος.

http://hodoi.fltr.ucl.ac.be/concordances/athenee_deip_04/texte.htm
 

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Αλκμάν


χοραγὸς
[χο]ροστάτις
κερκολύρα ( κρέκουσα λύρα, Alcm.142.)
διδασκάλωι χο[ρῶν
παρθένια
ἀγησί-χορος , Ἁγησιχόρα
κιθαρίσδην
παιᾶνα
ὑμεναίων


παρθένια (sc. μέλη) τά songs sung by maidens to the flute (αὐλὸς παρθένιος) Pind.; so παρθένεια, ων, τά, Ar.

ἀγησί-χορος , ον,
A. leading the chorus or dance, “προοίμια” Pi.P. 1.4: fem. -χόρα, as pr. n., Alcm.23.77.

ὡς Λακεδα[ι]μόνιοι τότ̣[ε
ἐπέστησαν Λυδὸν ὄντα
διδάσκαλον τῶν θυγατέ-
ρων καὶ ἐφή[βω]ν πατρίο[ις
χοροῖς το[...].των [ἀ-
  35γωνίσασθα[ι δ]ὲ μηδέπω [
καὶ νῦν ἔτι [ξε]νικῶι κέχρη[ν-
ται διδασκάλωι χο[ρῶν.
γ]ὰρ εἰ διὰ [τ]ὴν σοφία[ν πο-
λ̣ί̣την ἐπ[ο]ιήσαντο [
  40ἐστιν ἑα[υ]τοῦ κατη[γορεῖν
.η τοῖς ἄ[ις]μασι τὸν [Ἀλκμᾶ-
να καὶ λέγειν ὅτι βά[ρβαρος
ἦν καὶ Λυδὸς ὑπερλ̣[
π]ατρίδος καὶ γε[
  45.]ου καιτο̣[.].[


οὔ μ' ἔτι, παρσενικαὶ μελιγάρυες ἱαρόφωνοι,
γυῖα φέρην δύναται· βάλε δὴ βάλε κηρύλος εἴην,
ὅς τ' ἐπὶ κύματος ἄνθος ἅμ' ἀλκυόνεσσι ποτήται
νηδεὲς ἦτορ ἔχων, ἁλιπόρφυρος ἱαρὸς ὄρνις


21. ἔστι τις σιῶν τίσις (1D, 1P 36-49)

οὔτε μωμήσθαι νιν ἁ κλεννὰ χοραγὸς


44. χοραγὸς (δωρικός τύπος)= χορηγός (< χορόν ἄγω)· χορηγός, ἡ= η κορυφαία του χορού, αυτή που ηγείται του χορού Πρόκειται για την Aγησιχόρα, που το όνομα της (< χορόν ἄγω) και μόνο δηλώνει το καθήκον της σ' αυτή την περίσταση: να διευθύνει (ή να επιβλέπει) τη μουσική και το χορό (χορόν ἱστάναι), όσο διαρκούσαν, χωρίς να συμμετέχει η ίδια.


http://www.greek-language.gr/greekL...ion/lyric/handbook/poets/alcman/page_002.html



(Αρχαία Ελληνική Λυρική Ποίηση, Maurice Bowra, μτφ ΙΝ Καζάζη, Α' σελ.51)

Οι έξοχοι και θαυμαστοί αυτοί στίχοι βρίσκουν απήχηση σε κάθε καρδιά, ώστε εύκολα υποθέτει κανείς ότι αποτελούν απλή αποτύπωση εκείνης της επιθυμίας για απόδραση που είναι χαρακτηριστική σε ολόκληρη τη ρομαντική ποίηση...ωστόσο με το δίκιο του θα αναρωτηθεί κανείς κατά πόσο ήταν δυνατό να γράψει ένας Αλκμάν ρομαντική ποίηση. Ο Αντίγονος από την Κάρυστο που παραθέτει τους στίχους τους εξηγεί με διαφορετικό τρόπο. Λέει δηλαδή ότι κηρύλοι ονομάζονταν οι αρσενικές αλκυόνες, που κουρασμένες και ανήμπορες πια, στα γηρατειά τους, να πετάξουν, τις φορτώνονταν στη ράχη τα θηλυκά ταίρια τους...έτσι και τον Αλκμάνα τον αδυνάτισαν τα γερατειά και δεν μπορεί να συμμετέχει και αυτός στο τραγούδι και το χορό των κοριτσιών...χρησιμοποιεί μια μισομυθική παράδοση από τη ζωή των πουλιών, για να εκφράσει τη λαχτάρα του να σμίξει με το χορό, πράγμα που δεν το επιτρέπει η ηλικία του....ασφαλώς οι στίχοι γράφτηκαν με κάποιο αληθινό περιστατικό και δεν μπορεί παρά να σκεφτούμε ότι οι τα κορίτσια που συμμετείχαν στην εκτέλεση υποδύονταν χορό Αλκυόνων. Χοροί πουλιών ήταν αρκετά συνηθισμένοι στην Ελλάδα...


http://melidonismata.blogspot.com/2011/09/alcman-of-sparta-frg-26.html



Αλκμάν
Μεγάλο μέρος του έργου του διατίθεται από το Navicula Bacchi: Übersicht über die Textauswahl zur Griechischen Lyrik, μαζί με γερμανικές μεταφράσεις και σχόλια. Συγκεκριμένα, στην ενότητα Alkman συγκαταλέγονται αποσπάσματα του ποιητή, στο πρωτότυπο κείμενο από την έκδοση των Page και Davies (Page, D.L. - Davies M., Poetarum Melicorum Graecorum fragmenta, Vol. I: Alcman, Stesichorus, Ibycus; post D.L. Page ed. M. Davies, Οξφόρδη 1991), καθώς και γερμανικές μεταφράσεις τους από τους Z.Franyó, E.Gottwein, Hausmann, Preisendanz, Dornseiff.
Αποσπάσματα του Αλκμάνα από την έκδοση των E. Lobel και D.L. Page (E. Lobel and D.L. Page, Poetarum Lesbiorum fragmenta, Οξφόρδη, Clarendon Press, 1955 (repr. 1968 (1st edn. corr.) μπορεί κανείς να μεταφορτώσει στον υπολογιστή του σε συμπιεσμένο αρχείο από την ενότητα Μικρός Απόπλους: Αρχαία Ελληνικά Κείμενα (το σχετικό αρχείο τιτλοφορείται “Λυρικά” και περιλαμβάνει επιλεγμένα αποσπάσματα αρχαίων Ελλήνων λυρικών ποιητών).
Στον δικτυακό τόπο Theoi Greek Mythology. Exploring Mythology And The Greek Gods In Classical Literature And Art και συγκεκριμένα στην ενότητα E-Texts Library: LYRA GRAECA 1: Alcman βρίσκει κανείς σε αγγλική μετάφραση του J. M. Edmonds τα αποσπάσματα 1-165 (Lyra Graeca Volume I. Translated by Edmonds, J. M. Loeb Classical Library Volume 28. Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1922).
Ο Αλκμάν ανθολογείται και στον δικτυακό τόπο της Διοτίμας, όπου υπάρχει –εκτός από ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα– η αγγλική μετάφραση του αποσπάσματος 1 του ποιητή, του ύμνου στην Άρτεμη, από τον Guy Davenport. Στην ενότητα της Βιβλιογραφίας βρίσκει κανείς συνοπτική, έντυπη και ηλεκτρονική βιβλιογραφία για τον ποιητή.
Γαλλικές μεταφράσεις μαζί με κάποια πρωτότυπα κείμενα και πληροφοριακό υλικό μπορεί κανείς να βρει και στην ιστοσελίδα L'antiquité grecque et latine: Autores Grecs.
Στην διαδικτυακή βάση δεδομένων για τους Παπύρους της Οξυρρύγχου ο επισκέπτης έχει επίσης τη δυνατότητα να δει τους σωζόμενους φθαρμένους παπύρους με αποσπάσματα του Αλκμάνα.
Στην ιστοσελίδα του George Hinge: Die Sprache Alkmans, που βασίζεται στη διδακτορική του διατριβή γύρω από τη γλώσσα του Αλκμάνα, βρίσκει κανείς πληροφορίες για τη ζωή και το έργο του Αλκμάνα, την ιστορία του κειμένου, στοιχεία για τη δωρική διάλεκτο, με έμφαση στην αρχαία προφορά του δίγαμμα (F) και του ζ, ενημερωμένη έντυπη βιβλιογραφία και τη γερμανική μετάφραση του αποσπάσματος 1.

http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/education/lyric/bibliography/01.html#toc007

http://www.musipedia.gr/

http://163.1.169.40/cgi-bin/library...n--00031-001-0-0utfZz-8-00&h=de0&t=0&q=Alcman

«Μια προσωκρατική κοσμολογική πρόταση» έγινε από τους κκ. Μάνο Δανέζη, Ευστρ. Θεοδοσίου, Θεοφάνη Γραμμένο και την κυρία Μαργιέλα Σταθοπούλου, αστροφυσικούς του Πανεπιστημίου Αθηνών.

''Τον Αλκμάνα τον γνωρίζαμε ως σήμερα ως έναν λυρικό ποιητή της αρχαιότητας. Η έκπληξη ήλθε το 1957 μετά τη δημοσίευση του παπύρου 2390 της Οξυρρύγχου (πόλη της Κάτω Αιγύπτου όπου σε ανασκαφές βρέθηκε ένας μεγάλος αριθμός παπύρων με ελληνικά κυρίως κείμενα που έχουν το όνομα της πόλης και έναν κωδικό αριθμό), ο οποίος χρονολογείται από τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Στον πάπυρο αυτόν διασώζονται τμήματα από ένα σχόλιο σε πεζό λόγο όπου αποκαλύπτεται ότι σε ένα από τα ποιήματά του ο Αλκμάν ασχολείται με ένα είδος θεογονικής κοσμολογίας. Το κεντρικό κομμάτι του σχολίου περιέχει συγχρόνως και «λήμματα», σύντομες δηλαδή φράσεις του Αλκμάνος.''

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=111183

Alcman, Partheneia: late first century BC or early first AD
http://www.papyrology.ox.ac.uk/POxy/VExhibition/scribes_scholars/alcman_partheneia.html



Performance and gender in ancient Greece: nondramatic poetry in its setting
http://books.google.gr/books/about/...cient_Greece.html?id=EiyDaZ5DWx0C&redir_esc=y


http://www.poesialatina.it/Greek/Index2.htm

Αλκμάν,(7ος π.χ. αι.):ποιητής και μουσικός από τις Σάρδεις (ή από τη Μεσσόα της Σπάρτης). Το όνομα του φέρεται και ως Αλκμάων, Αλκμέων ή Αλκμαίων. Ορισμένοι τον θεωρούν Λάκωνα (από τη Μεσσόα) και άλλοι, ως δούλο του Αγησίδα που απελευθερώθηκε για την ευφυία του. `Εζησε στη Σπάρτη (την εποχή μετά τους Μεσσηνιακούς πολέμους) τότε που η μουσική και η συνακόλουθη ποίηση δεν ήταν η αυστηρή τέχνη των παλαιότερων (Τέρπανδρου, κ.λπ.), αλλά η ελαφρότερη που εισήγαγε ο Πολύμνηστος μετοικώντας από την Ιωνία. Ο Αλκμάν φαίνεται πως ήταν ο επίσημος δάσκαλος του τραγουδιού και του χορού, προετοιμάζοντας τις λαμπρές δημόσιες εκδηλώσεις και ιδιαίτερα (όπως δείχνουν τα λείψανα των παρθενίων του) τα άδοντα χορευτικά σύνολα των κοριτσιών. Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες ότι και κατά την εορτή των Γυμνοπαιδιών ψάλλονταν συνθέσεις του. Δεν είναι ιστορικά εξακριβωμένο (όπως άλλωστε και για τον Τυρταίο) ότι ο καλλιτέχνης διατηρούσε Σχολή όπου δίδασκε επαγγελματικά τη μουσική. Κατά τον Ιμέριο, "συνδύαζε τη δωρική λύρα με το λυδικό μέλος". Το έργο του περιλαμβάνει ύμνους, παιάνες, υπορχήματα (όλα αυτά τα είδη τραγουδιόνταν στις Γιορτές από φωνητικά σύνολα, που είτε βάδιζαν είτε χόρευαν με συνοδεία κιθάρας ή αυλού). Περιλαμβάνει επίσης υμέναιους, ερωτικά και συμποτικά άσματα.`Ομως το είδος, στο οποίο σημείωσε τις μεγαλύτερές του επιτυχίες ήταν το παρθένειον άσμα ή παρθένειον μέλος ("παρθένιον"). Ήταν ποίημα ψαλλόμενο από χορό νεανίδων για λατρευτικούς σκοπούς. Ο Γάλλος αιγυπτιολόγος Mariette βρήκε πάπυρο (κοντά στη 2η μεγάλη πυραμίδα) με 100 στίχους από παρθένιο "εις `Αρτεμιν ορθίαν". Το απόσπασμα εκδόθηκε το 1863 και απεκάλυψε αρκετές πολύτιμες πληροφορίες, διασώζοντας τις 7 από τις 10 (ή 12) στροφές του έργου. Στην αρχή ο χορός (από 11 νεάνίδες) με κορυφαία την Αγησιχόρα, έψαλλε εξιστορώντας τα ηρωϊκά κατορθώματα του Ηρακλή κατά των Ιπποκωντιδών. Στο κύριο μέρος, επαινείται η ομορφιά της Αγησιχόρας και της Αγιδούς που μετέχουν στο χορό. Για την Αγιδώ λέει ο ποιητής "ἐκπρεπὴς τώς, ωσπερ αἴ τις- ἐν βοτοῖς στάσειεν ιππον-παγὸν ἀεθλοφόρον καναχάποδα" (διακρίνεται, όπως όταν μέσα στα πρόβατα τοποθετήσουμε ευτραφή ίππο, που βραβεύεται στους αγώνες και προκαλεί ηχηρό κρότο με το βάδισμά του). Για την Αγησιχόρα λέει:"ἁ δὰ χαίτα- τᾶς ἐμᾶς ἀνεψιᾶς- Ἁγησιχόρας ἐπανθε~ῖ- χρυσὸς ὡς ἀκήρατος" (τη χαίτη της δικής μου ξαδέλφης Αγησιχόρας στολίζει με τη λάμψη του ατόφιος χρυσός). Επακολουθούν φιλοφρονήσεις και προς τις υπόλοιπες νεάνιδες του χορού. Γενικά το παρθένιο αυτό παρουσιάζει εξαιρετικό λυρισμό και μελωδικότητα. Κατά τη Σούδα, ο Αλκμάν υπήρξε ο "εὐρετὴς τῶν ἐρωτικῶν μελῶν". Ο ίδιος γράφει για τον εαυτό του:"ἔπη δὲ γε καὶ μέλος Ἀλκμάν- εὗρε γεγλωσσαμένον- κακκαβίδων στόμα συνθέμενος" (στίχους δε και άσμα επινόησε ο Αλκμάν, αφού κατανόησε τη φωνή που εκπέμπουν με την ασκημένη γλώσσα τους οι πέρδικες).`Ολα αυτά ο μεγάλος καλλιτέχνης (που πέθανε σε βαθιά γερατειά) τα αποδίδει στη Μούσα του (όπως μας πληροφορεί το 45ο σωζόμενο απόσπασμά του:"Μῶσ] ἄγε, Καλλιόπα, θύγατερ Διός, ἄρχ] ἐρατῶν ἐπέων ἐπὶ δ] ἷμερον υμνης καὶ χαρίεντα τίθει χορόν"). `Εγραψε, κατά τον Πλούταρχο, και "περί Μουσικής", στους δε αυλωδικούς του νόμους χρησιμοποιούσε 3 αυλητές. Επίσης συνετέλεσε, όπως φαίνεται από τα σωζόμενα αποσπάσματα (αριθ. 21, 22 και 97 σε Diehl), να καθιερωθεί και ο αυλός ως μουσικό όργανο συνοδευτικό των χορευτικών επιδείξεων.
 

Attachments

  • 1abc10a.jpg
    1abc10a.jpg
    64.1 KB · Views: 1
  • 2387.jpg
    2387.jpg
    292.6 KB · Views: 1
  • k5819.gif
    k5819.gif
    87.9 KB · Views: 1
Last edited:

Zambelis Spyros

Παλαιό Μέλος
Headword: Ἀλκμάν
Adler number: alpha,1289
Translated headword: Alkman, Alcman

Translation:
A Laconian from Messoa; but according to Crates[1] - who is mistaken - a Lydian from Sardis; a lyric poet, son of Damas or Titaros. He was born in the 27th Olympiad,[2] when Ardys, the father of Alyattes, was king of Lydia;[3] and being an especially passionate man, he was the inventor of love poetry.[4] His parents were slaves; he wrote six books: lyric poetry and Diving Women.[5] He was the first to introduce singing in meters other than the hexameter. He used a Doric dialect, as Spartans [do]. There is also another Alcman, one of the lyric poets, born in Messene. The plural is "Alcmanes"
Greek Original:
Ἀλκμάν: Λάκων ἀπὸ Μεσσόας: κατὰ δὲ τὸν Κράτητα πταίοντα Λυδὸς ἐκ Σάρδεων: λυρικὸς, υἱὸς Δάμαντος ἢ Τιτάρου. ἦν δὲ ἐπὶ τῆς κζ# Ὀλυμπιάδος, βασιλεύοντος Λυδῶν Ἄρδυος, τοῦ Ἀλυάττου πατρός: καὶ ὢν ἐρωτικὸς πάνυ εὑρετὴς γέγονε τῶν ἐρωτικῶν μελῶν. ἀπὸ οἰκετῶν δέ: ἔγραψε βιβλία ἓξ, μέλη καὶ Κολυμβώσας. πρῶτος δὲ εἰσήγαγε τὸ μὴ ἑξαμέτροις μελῳδεῖν. κέχρηται δὲ Δωρίδι διαλέκτῳ, καθάπερ Λακεδαιμόνιοι. ἔστι δὲ καὶ ἕτερος Ἀλκμὰν, εἷς τῶν λυρικῶν, ὃν ἤνεγκεν ἡ Μεσσήνη. καὶ τὸ πληθυντικὸν Ἀλκμᾶνες.
Notes:
See also alpha 1290. Perseus Encyclopedia entry at web address 1.
[1] Crates of Mallus (fl. 168 B.C.E.). See Campbell (1988) 337 n.3.
[2] 672-669 B.C.E.
[3] The chronology is hotly disputed. Campbell (1994, 192) suggests "Sadyattes" for the reading "Alyattes" in the MSS. According to Herodotus (1.16.1), Ardys' son was Sadyattes, who passed the kingship on to his son Alyattes. For a full discussion of the problem with the chronology as it relates to Alcman's dates, see Davison 178.
[4] See P.M.G. 58, 59 for a hint of Alcman's love poetry.
[5] The sentence is problematic. Did Alcman write 6 books of lyric poetry and a poem called Diving Women? Or was Diving Women the sixth book? The contributor of the OCD 3 entry, C.Carey, leaves the question open. Whatever the case may be, nothing more than the title Diving Women is preserved, so its contents remain a mystery
References:
Calame, Claude, Choruses of Young Women in Ancient Greece (Lanham MD 1997).
Campbell, David A., Greek Lyric vol. 2 (Cambridge MA, 1988); text and translations.
Campbell, David A., Greek Lyric Poetry (London 1994).
Davison, John A., From Archilochus to Pindar (London 1968).
Page, Denys L., Alcman: the Partheneion (Oxford 1951)
See also web address 2.
Associated internet addresses:
Web address 1
Web address 2
Keywords: biography; definition; dialects, grammar, and etymology; poetry

http://www.stoa.org/sol-bin/search.pl

Suda On Line
 
Last edited:
Top